DNS مخفف عبارت Domain Name System می باشد , وقتی می خواهید وارد وب سایتی شوید باید آدرس وب سرور آنرا بدانید , آدرس وب سرور با IP مشخص می شود , اما به خاطر سپردن آدرس IP دشوار است. می توان به جای IP از Domain Name ها استفاده کرد , برای هر IP یک Domain Name در نظر گرفته شده است , مثلا IP آدرس گوگل 192.0.34.65 است که شما برای دسترسی به گوگل میتوانید از IP یا آدرس دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
استفاده کنید.

Domain Name System یا DNS یا سیستم نام گذاری حوزه روشی سلسله مراتبی است که بانک اطلاعاتی مربوط به نام های نمادین و معادل IP آنها را روی کل شبکه اینترنت توزیع کرده است و هر ایستگاه می تواند در یک روال منظم و سلسله مراتبی آدرس IP معادل با ایستگاه مورد نظرش را در نقطه ای ازشبکه پیدا کند , این سیستم در سال 1984 معرفی شد.

در DNS , کل آدرس های اینترنت درون بانک های اطلاعاتی توزیع شده ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه ای خاص از شبکه دارند , روش ترجمه ی نام بدین صورت است که وقتی یک برنامه کاربردی مجبور است برای برقراری یک ارتباط , معادل آدرس IP از یک ماشین با نامی مثل cs.ucsb.edu را بدست بیاورد , قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه ای یا Library Function را صدا می زند , به این تابع کتابخانه ای تابع تحلیلگر نام یا Name Resolver گفته می شود.

تابع تحلیلگر نام یک آدرس نمادین را که بایستی ترجمه شود , بعنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بسته درخواست یا Query Packet به روش UDP تولید کرده و به آدرس یک سرویس دهنده DNS که به صورت پیش فرض مشخص می باشد ارسال می کند , همه ماشین های میزبان , حداقل باید آدرس IP از یک سرویس دهنده ی DNS را در اختیار داشته باشند , این سرویس دهنده محلی پس از جستجو , آدرس IP معادل با یک نام نمادین را بر می گرداند , تابع تحلیلگر نام نیز آن آدرس IP را به برنامه ی کاربردی تحویل می دهد با پیدا شدن آدرس IP , برنامه کاربردی می تواند عملیات مورد نظرش را ادامه بدهد.

روش های جستجو در سیستم DNS برای تحلیل یک نام حوزه , سطوح از سمت راست به چپ تفکیک می شوند و در یک روند سلسله مراتبی , سرویس دهنده ی متناظر با آن سطح پیدا می شود , نام های حوزه به هفت منطقه عمومی و حدود صد و اندی منطقه کشوری تقسیم بندی شده است , حوزه بدین معناست که شما با یک نگاه ساده به انتهای آدرس نمادین , می توانید ماهیت آن نام و سرویس دهنده متناظر با آن را حدس بزنید یعنی اگر انتهای نام های حوزه متفاوت باشد منطقه جستجو برای یافتن آدرس IP معادل نیز متفاوت خواهد بود.

7 حوزه عمومی که همه آنها سه حرفی هستند عبارتند از:

1. com. صاحب این نام جزو موسسات اقتصادی و تجاری به شمار می آید مانند دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   
   
2. edu. صاحب این نام جزو موسسات علمی یا دانشگاهی به شمار می آید مانند دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   
   
3. gov. این مجموعه از نام ها برای آژانس های دولتی آمریکا اختصاص داده شده است مانند دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   
   
4. int. صاحب این نام یکی از سازمان های بین المللی (مثل یونسکو ، فائو ،...) محسوب می شود مانند دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   
   
5. mil. صاحب این نام یکی از سازمان های نظامی دنیا به شمار می آید.
   
6. net. صاحب این نام جزو یکی از « ارائه دهندگان خدمات شبکه » به شمار می رود مانند دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   
   
7. org. صاحب این نام جزو یکی از سازمان های عام المنفعه و غیرانتفاعی محسوب می شوند مانند دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   
   

نام های حوزه ی بسیار زیادی در اینترنت تعریف شده اند که هیچ یک از حوزه های سه حرفی هفتگانه را در انتهای آنها نمی بینید , معمولا در انتهای این آدرس ها یک رشته ی دو حرفی مخفف نام کشوری است که آن آدرس و ماشین صاحب آن , در آن کشور واقع است.

هر حوزه می تواند به زیر حوزه های کوچکتری تقسیم شود , بعنوان مثال نام های مربوط به حوزه ژاپن با مخفف .jp به دو حوزه کوچکتر تقسیم می شود مانند ac.jp و .co.jp که اولی یک موسسه علمی و دانشگاهی و دومی یک موسسه بازرگانی یا تجاری را در ژاپن تعیین می نماید یعنی محل جستجو برای ترجمه ی یک نام متفاوت خواهد بود.

بعنوان مثال: cs.keio.ac.jp
کشور: ژاپن
هویت: دانشگاهی
نام دانشگاه: Keio
نام دانشکده: کامپیوتر computer science

Zone ها با دامنه ها یکسان نبوده و یک Zone می تواند شامل رکورد هایی در رابطه با چندین دامنه باشد,. مثلا فرض کنید دامنه دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
دارای دو زیر دامنه با نام West ، East باشد. West.microsoft.com , East.microsoft.com , مایکروسافت دارای دامنه اختصاصی msn.com بوده که خود شامل یک زیر دامنه با نام mail.microsoft.com است.

روشهای جستجو در سرویس دهنده های نام

همانگونه که اشاره شد اسامی نمادین در شبکه اینترنت که خود در قالب حوزه ها و زیر حوزه ها سازماندهی شده اند در یک فایل متمرکز ذخیره نمی شوند بلکه روی کل شبکه اینترنت توزیع شده اند , به همین دلیل برای ترجمه یک نام به آدرس IP ممکن است چندین مرحله پرس و جو صورت بگیرد تا یک آدرس پیدا شود , طبیعی است که یک پرس و جو برای تبدیل یک نام حوزه همیشه موفقیت آمیز نباشد و ممکن است به پرس و جوهای بیشتری نیاز شود یا حتی ممکن است یک آدرس نمادین اشتباه باشد و هیچ معادل IP نداشته باشد.

3 روش برای پرس و جوی نام در سرویس دهنده های نام وجود دارد:

1. پرس و جوی تکراری (Iterative Query)
   
2. پرس و جوی بازگشتی (Recursive Query)
   
3. پرس و جوی معکوس (Reverse Query)
   

حال به بررسی این سه روش می پردازیم:

1) پرس و جوی تکراری:

در پرس و جوی تکراری قسمت اعظم تلاش برای تبدیل یک نام بر عهده سرویس دهنده محلی است , این DNS حداقل به آدرس ماشین Root به عنوان نقطه شروع نیاز دارد , وقتی یک تقاضای ترجمه آدرس به سرویس دهنده محلی ارسال می شود در صورتی که قادر به ترجمه نام به معادل IP آن باشد , معادل آدرس IP نام مورد نظر را به تقاضا کننده برمی گرداند , این حالت وقتی است که سرویس دهنده محلی قبلاً آن نام را ترجمه و در یک فایل ذخیره کرده باشد , در غیر این صورت سرویس دهنده محلی خودش یک تقاضا برای DNS سطح بالا ارسال می کند.

این سرویس دهنده , آدرس ماشینی را که می تواند برای ترجمه نام مورد نظر مفید باشد , به سرویس دهنده محلی معرفی می کند , سرویس دهنده محلی مجدداً یک تقاضا به ماشین معرفی شده در مرحله قبل ارسال می کند. در این حالت هم سرویس دهنده نام می تواند در صورت یافتن آدرس IP با آن نام حوزه , آنرا ترجمه کند و یا آنکه آدرس سرویس دهنده سطح پایینتری را به او برگرداند .این روند ادامه می یابد تا DNS نهایی نام مورد نظر را به آدرس IP ترجمه نماید. برای درک بهتر از روند کار به شکل زیر دقت کنید.

در این مثال فرض شده است که یک برنامه کاربردی با فراخوانی تابع تحلیلگر نام , تقاضای ترجمه نام دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
را می نماید.

مراحلی که انجام می شود به شرح زیر است:

1. در مرحله اول برنامه کاربردی با فراخوانی تابع تحلیل نام , تقاضای ترجمه آدرس دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   را برای سرویس دهنده محلی ارسال کرده و منتظر می ماند.
   
2. در مرحله دوم , سرویس دهنده محلی از سرویس دهنده Root که حوزه های متفاوت را تفکیک می کند آدرس ماشین یک DNS که متولی حوزه .com است را سؤال می کند.
   
3. در مرحله سوم , آدرس سرویس دهنده مربوط به حوزه .com بر می گردد.
   
4. در مرحله چهارم , سرویس دهنده محلی , از ماشین معرفی شده در مرحله قبلی , آدرس سرویس دهنده مربوط به حوزه Microsoft.com را سؤال می نماید.
   
5. در مرحله پنجم فهرستی از سرویس دهنده های DNS مربوط به microsoft.com بر می گردد.
   
6. در مرحله ششم , سرویس دهنده محلی تقاضای ترجمه آدرس نمادین دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   را از DNS متعلق به حوزه microsoft.com می کند.
   
7. در مرحله هفتم , معادل آدرس IP نام دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
   برمی گردد.
   
8. در مرحله هشتم , آدرس IP خواسته شده در اختیار برنامه کاربردی قرار می گیرد.
   

2) پرس و جوی بازگشتی:

در این روش هر گاه برنامه ای بخواهد آدرس IP معادل یک نام مثل cs.yale.edu را بدست آورد بگونه ای که قبلاً اشاره شد ، "تابع سیستمی تحلیل نام" را فراخوانی می کند. این تابع یک ماشین را بعنوان سرویس دهنده محلی از قبل می شناسد و بنابراین تقاضای تبدیل نام را به روش UDP برای آن ارسال کرده و منتظر جواب می ماند , پاسخ نهایی DNS طبیعتاً باید یک آدرس 32 بیتی معادل آدرس IP یک ماشین باشد.

دو حالت ممکن است اتفاق بیفتد:

• ممکن است در بانک اطلاعاتی مربوط به سرویس دهنده محلی , آدرس IP معادل با آن نام از قبل وجود داشته و بالطبع به سرعت مقدار معادل IP آن بر می گردد.
  
• ممکن است در بانک اطلاعاتی سرویس دهنده محلی , معادل IP آن نام وجود نداشته باشد , مثلاً سرویس دهنده محلی در بانک اطلاعاتی خودش معادل IP نام cs.mit.edeu را نداشته و طبیعتاً نمی تواند آن را ترجمه کند , در چنین حالتی سرویس دهنده محلی موظف است بدون آنکه به تقاضا دهنده خبر بدهد , خودش رأسا به سرویس دهنده سطح بالاتر تقاضای ترجمه آدرس بدهد , در این حالت هم DNS سطح بالاتر به همین نحو ترجمه آدرس را پیگیری می کند یعنی اگر معادل IP آن نام را داشته باشد آنرا برمی گرداند و در غیر اینصورت خودش از سرویس دهنده سطح پایینتر تقاضای ترجمه آن نام را می نماید و این مراحل تکرار می شود. در روش پرس و جوی بازگشتی ماشین سرویس دهنده محلی این مراحل متوالی را نمی بیند و هیچ کاری جز ارسال تقاضای ترجمه یک آدرس بر عهده ندارد و پس از ارسال تقاضا برای سرویس دهنده سطح بالا منتظر خواهد ماند. بازهم تکرار می کنیم , روشی که DNS برای ترجمه آدرس بکار می برد می تواند بدون اتصال (UDP) باشد که این کار به سرعت عمل ترجمه آدرس می افزاید. دقت کنید که در روش پرس و جوی تکراری نسبت به روش پرس و جوی بازگشتی , حجم عمده عملیات بر عهده سرویس دهنده DNS محلی است و مدیریت خطاها و پیگیری روند کار ساده تر خواهد بود و روش منطقی تری برای بکارگیری در شبکه اینترنت محسوب می شود , روش پرس و جوی بازگشتی برای شبکه های کوچک کاربرد دارد.
  

3) پرس و جوی معکوس:

فرض کنید حالتی بوجود بیاید که یک سرویس دهنده DNS , آدرس IP یک ماشین را بداند ولی نام نمادین معادل با آن را نداند , بعنوان مثال DNS مایل است بداند که چه نامی در شبکه اینترنت معادل با 195.13.42.7 می باشد , در چنین حالتی مسئله کمی حادتر به نظر می رسد , چرا که برای ترجمه نامهای نمادین , چون این نامها دارای حوزه و زیرحوزه هستند , تحلیل آدرسها ساده است ولی ترجمه آدرس IP به معادل نام حوزه , از چنین روابطی تبعیت نمی کند , بعبارت بهتر هیچ ارتباط مستقیم و متناظری بین آدرسهای IP و اسامی انتخاب شده در اینترنت وجود ندارد.

برای یافتن نامهای متناظر با یک آدرس IP باید یک جستجوی کامل و در عین حال وقتگیر انجام بشود , روش کار بدین صورت است که سرویس دهنده محلی یک تقاضا برای DNS متناظر با شبکه ای که مشخصه آن در آدرس IP , مشخص شده , ارسال می کند , بعنوان مثال آدرس IP شبکه ای را 138.14.7.13 در نظر بگیرید , آدرس کلاس B و مشخصه آن 138.14.0.0 است.

زمانی که مؤسسه ای یک کلاس IP ثبت می دهد یک سرویس دهنده DNS , متناظر با شبکه خود ایجاد کرده و آنرا نیز معرفی می کند , سرویس دهنده محلی بایستی آدرس DNS متناظر با شبکه 138.14.0.0 را پیدا کرده و سپس برای آن یک تقاضا ارسال کند.

DNS مربوط به این شبکه , براساس زیر شبکه هایی که دارد این سؤال را از طریق سرویس دهنده های متناظر با هر زیر شبکه پیگیری می کند ,چون هر زیر شبکه یک سرویس دهنده DNS مخصوص به خود دارد , نهایتاً یک نام نمادین حوزه معادل با آن آدرس IP بر خواهد گشت.

نمی توان برای مفهوم Whois یا کیست تعریفی جامع ارائه کرد , در حال حاضر Whois بیشتر به معنای کسب اطلاعات در مورد یک وب سایت بکار می رود.

قصد داریم اطلاعاتی را در مورد یک شماره IP یا نام دامنه بخصوص کسب کنیم , برای کسب اين اطلاعات بايد به اينترنت وصل شده و به ‌طريقی به يک سری سرویس های خاص که وظيفه ثبت دامنه رو به عهده دارند متصل شده و اطلاعاتی در این زمینه را از آن ها درخواست کرد , این سرویس های خاص بانک اطلاعات خاصی را برای انجام این وظیفه در خود دارند.

اگر از طريق سيستم عامل های یونیکس به اينترنت وصل شده اید , دستوری به نام Whois در آنها وجود دارد , همچنین شما می توانید از نرم افزارهای بخصوصی هم که برای این امر در این سیستم ‌عامل‌ ها وجود دارند مانند Xwhois استفاده کنيد.

برای دریافت اطلاعات مربوط به Whois یک وب سایت یا شماره IP در سیستم عامل ویندوز هم نرم افزارهای زیادی وجود دارد که از مشهورترين اين نرم‌افزارها می توان به نرم افزارهایی چون Netscan tools و SamSpade اشاره کرد.

روشی که در این نوشته در مورد آن شرح داده خواهد شد استفاده از سرویس وب سایت هایی برای جستجو و کسب این اطلاعات می باشد.

(whois.internic.net (The InterNIC
(whois.onlinenic.com (The OnLineNIC
(whois.arin.net (American Registry for Internet Numbers
(whois.ripe.net (European IP Address Allocations
(whois.apnic.net (European IP Address Allocations
(whois.nic.mil (US Military
(whois.nic.gov (US Government

توجه کنيد که در حال حاضر سرویس های زیادی به عنوان ثبت کننده دامنه فعالیت می کنند , برای کسب اطلاعات Whois یک وب سایت (که دارای نام دامنه بخصوصی نیز می باشد) بايد اطلاعات مربوط به آن را از سرویسی دریافت کنیم که ثبت دامنه این وب سایت را انجام داده , اما از آنجا که انجام چنین کاری باید بسیار دقیق صورت گیرد در نتیجه تا حدودی مشکل می باشد , بجای استفاده مستقیم از اطلاعات چنین سرویس هایی از سرویس وب سایت هایی استفاده خواهیم کرد که انجام اینکار را برای ما خیلی راحتتر می کنند , همه این سرویس ها در اصل این اطلاعات خودشان را از سرویس های اصلی ثبت کننده آن نام دامنه گرفته و در واقع حکم یک واسط برای نمایش این اطلاعات را دارند.

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

در اینجا باید به جای عبارت domain-name-or-ip-address نام دامنه یا شماره IP موردنظر را برای کسب اطلاعات Whois آن قرار داده و حاصل کار را مشاهده کنیم , برفرض برای دریافت اطلاعات Whois در مورد وب سایت webhostingtalk.com می نویسیم:

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

:Registrant
iNET Interactive
9100 West Chester Towne Centre Rd
Suite 200
West Chester, Ohio 45069
United States

Domain Name: WEBHOSTINGTALK.COM
Created on: 23-Mar-00
Expires on: 23-Mar-10
Last Updated on: 24-Mar-09

:Administrative Contact
Skinner, John دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

iNET Interactive
9100 West Chester Towne Centre Rd
Suite 200
West Chester, Ohio 45069
United States
1.5133225600+ Fax -- +1.5133225601

:Technical Contact
Skinner, John دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

iNET Interactive
9100 West Chester Towne Centre Rd
Suite 200
West Chester, Ohio 45069
United States
1.5133225600+ Fax -- +1.5133225601

: Domain servers in listed order
NS1.INETINTERACTIVE.NET
NS2.INETINTERACTIVE.NET

اطلاعات زیادی در مورد یک نام دامنه یا IP را می توان بدین ترتیب بدست آورد , اما باز هم نمی توان در مورد درستی این اطلاعات مندرج بیش از حدی قضاوت کرد.

سلام
بنده در تغییر پورت squid به 443 دچار مشکل شدم لطفا راهنمایی کنید.

ممنون میشم

کسانی که با صنعت IT آشنایی دارند حتما ً نام وب سرویس را شنیده اند. برای مثال، بیش از ۶۶ درصد کسانی که در نظر سنجی مجله InfoWorld شرکت کرده بودند بر این توافق داشتند که وب سرویس ها مدل تجاری بعدی اینترنت خواهند بود. به علاوه گروه گارتنر پیش بینی کرده است که وب سرویس ها کارآیی پروژه های IT را تا ۳۰ در صد بالا می برد. اما وب سرویس چیست و چگونه شکل تجارت را در اینترنت تغییر خواهد داد؟


برای ساده کردن پردازش های تجاری، برنامه های غیرمتمرکز (Enterprise) باید با یکدیگر ارتباط داشته باشند و از داده های اشتراکی یکدیگر استفاده کنند. قبلا ً این کار بوسیله ابداع استانداردهای خصوصی و فرمت داده ها به شکل مورد نیاز هر برنامه انجام می شد. اما دنیای وب و XML تکنولوژی آزاد برای انتقال دیتا انتقال اطلاعات بین سیستم ها را افزایش داد. وب سرویس ها نرم افزارهایی هستند که از XML برای انتقال اطلاعات بین نرم افزارهای دیگر از طریق پروتکل های معمول اینترنتی استفاده می کنند. به شکل ساده یک وب سرویس از طریق وب اعمالی را انجام می دهد (توابع یا سابروتین ها) و نتایج را به برنامه دیگری می فرستد. این یعنی برنامه ای که در یک کامپیوتر در حال اجراست اطلاعاتی را به کامپیوتردیگری می فرستد و از آن درخواست جواب می کند. برنامه ای که در آن کامپیوتر دوم است کارهای خواسته شده را انجام می دهد و نتیجه را بر روی ساختارهای اینترنتی به برنامه اول برمی گرداند.


وب سرویس ها می توانند از پروتکل های زیادی در اینترنت استفاده کنند اما بیشتر از HTTP که مهم ترین آنهاست استفاده می شود. وب سرویس هر نوع کاری می تواند انجام دهد. برای مثال در یک برنامه می تواند آخرین عنوان های اخبار را از وب سرویس Associated Press بگیرد یا یک برنامه مالی می تواند آخرین اخبار و اطلاعات بورس را از طریق وب سرویس بگیرد. کاری که وب سرویس انجام می دهد می تواند به سادگی ضرب دو عدد یا به پیچیدگی انجام کلیه امور مشترکین یک شرکت باشد.


وب سرویس دارای خواصی است که آن را از دیگر تکنولوژی ها و مدل های کامپیوتری جدا می کند. Paul Flessner، نایب رییس مایکروسافت در dot NET Enterprise Server چندین مشخصه برای وب سرویس در یکی از نوشته هایش ذکر کرده است. اول اینکه وب سرویس ها قابل برنامه ریزی هستند. یک وب سرویس کاری که می کند را در خود مخفی نگه می دارد. وقتی برنامه ای به آن اطلاعات داد وب سرویس آن را پردازش می کند و در جواب آن اطلاعاتی را به برنامه اصلی بر می گرداند. دوم، وب سرویس ها بر پایه XML بنا نهاده شده اند. XML و XML های مبتنی بر SOAP یا Simple Object Access Protocol تکنولوژی هایی هستند که به وب سرویس ها این امکان را می دهد که با دیگر برنامه ها ارتباط داشته باشد حتی اگر آن برنامه ها در زبانهای مختلف نوشته شده و بر روی سیستم عامل های مختلفی در حال اجرا باشند.


همچین وب سرویس ها خود-توصیف هستند. به این معنی که کاری را که انجام می دهند و نحوه استفاده از خودشان را توضیح می دهند. این توضیحات به طور کلی در WSDL یا Web Services Description Language نوشته می شود. WSDL یک استاندارد بر مبنای XML است. به علاوه وب سرویس ها قابل شناسایی هستند به این معنی که برنامه نویس می تواند به دنبال وب سرویس مورد علاقه در دایرکتوری هایی مثل UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند. UDDI یکی دیگر از استاندارد های وب سرویس است.


نکات تکنولوژی وب سرویس
همانطور که در ابتدا توضیح داده شد یکی از دلایل اینکه وب سرویس از دیگر تکنولوژی های موجود مجزا شده است استفاده از XML و بعضی استاندارد های تکنیکی دیگر مانند SOAP، WSDL و UDDI است. این تکنولوژی ها زمینه ارتباط بین برنامه ها را ایجاد می کنند به شکلی که مستقل از زبان برنامه نویسی، سیستم عامل و سخت افزار است. SOAP یک مکانیزم ارتباطی را بین نرم افزار و وب سرویس ایجاد می کند. WSDL یک روش یکتا برای توصیف وب سرویس ایجاد می کند و UDDI یک دایرکتوری قابل جستجو برای وب سرویس می سازد. وقتی اینها با هم در یک جا جمع می شوند این تکنولوژی ها به برنامه نویس اجازه می دهد که برنامه های خود را به عنوان سرویس آماده کرده و بر روی اینترنت قرار دهد.


XML یا eXtensible Markup Language
XML یک تکنولوژی است که به شکل گسترده از آن پشتیبانی می شود، همچنین این تکنولوژی Open است به این معنی که متعلق به شرکت خاصی نیست. اولین بار در کنسرسیوم WWW یا W3C در سال ۱۹۹۶ برای ساده کردن انتقال دیتا ایجاد شده است. با گسترده شدن استفاده از وب در دهه ۹۰ کم کم محدودیت های HTML مشخص شد. ضعف HTML در توسعه پذیری (قابلیت اضافه و کم کردن خواص) و ضعف آن در توصیف دیتاهایی که درون خود نگهداری می کند برنامه نویسان را از آن ناامید کرد. همچنین مبهم بودن تعاریف آن باعث شد از توسعه یافتن باز بماند. در پاسخ به این اشکالات W3C یک سری امکانات را در جهت توسعه HTML به آن افزود که امکان تغییر ساختار متنهای HTML مهم ترین آن است. این امکان را CSS یا Cascade Style Sheet می نامند.


این توسعه تنها یک راه موقتی بود. باید یک روش استاندارد شده، توسعه پذیر و دارای ساختار قوی ایجاد می شد. در نتیجه W3C استاندارد XML را ساخت. XML دارای قدرت و توسعه پذیری SGML یا Standard Generalized Markup Language و سادگی که در ارتباط در وب به آن نیاز دارد است.


استقلال اطلاعات یا جدا بودن محتوا از ظاهر یک مشخصه برای XML به حساب می آید. متنهای XML فقط یک دیتا را توصیف می کنند و برنامه ای که XML برای آن قابل درک است بدون توجه به زبان و سیستم عامل قادر است به اطلاعات درون فایل XML هر گونه شکلی که مایل است بدهد. متنهای XML حاوی دیتا هستند بدون شکل خاص، بنابراین برنامه ای که از آن می خواهد استفاده کند باید بداند که چگونه می خواهد آن اطلاعات را نمایش دهد. بنابراین نحوه نمایش یک فایل XML در یک PC با PDA و تلفن همراه می تواند متفاوت باشد.


وقتی یک برنامه با متن XML مواجه می شود باید مطمئن باشد که آن متن حاوی دیتای مورد نظر خود است. این اطمینان توسط برنامه هایی با نام XML Parser حاصل می شود. تجزیه کننده ها دستورات متن XML را بررسی می کنند. همچنین آنها به برنامه کمک می کنند تا متن های XML را تفسیر کند. به صورت اختیاری هر متن XML می تواند به متن دیگری اشاره کند که حاوی ساختار فایل XML اصلی باشد. به آن متن XML دوم DTD یا Document Type Definition گفته می شود.


وقتی فایل XML به DTD اشاره می کند برنامه تجزیه کننده فایل اصلی را با DTD بررسی می کند که آیا به همان ساختاری که در DTD توصیف شده شکل گرفته است یا خیر. اگر یک تجزیه کننده XML بتواند یک متن را به درستی پردازش کند متن XML نیز به شکل صحیحی فرمت شده است.


وقتی که اکثر نرم افزارها امکانات وبی خود را افزایش دادند این طور به نظر می رسد که XML به عنوان یک تکنولوژی جهانی برای فرستادن اطلاعات بین برنامه ها انتخاب شود. تمامی برنامه هایی که از XML استفاده می کنند قادر خواهند بود که XML ِ همدیگر را بفهمند. این سطح بالای تطابق بین برنامه ها باعث می شود که XML یک تکنولوژی مناسب برای وب سرویس باشد. چون بدون اینکه احتیاج به سیستم عامل و سخت افزار یکسان باشد می تواند اطلاعات را جابجا کند.


SOAP یا Simple Object Access Protocol
SOAP یکی از عمومی ترین استاندارد هایی است که در وب سرویس ها استفاده می شود. طبق شواهد اولین بار توسط DeveloperMentor، شرکت UserLand و مایکروسافت در سال ۱۹۹۸ ساخته شده و نسخه اول آن در سال ۱۹۹۹ ارایه شده است. آخرین نسخه SOAP، نسخه 1.2 بود که در دسامبر سال ۲۰۰۱ در W3C ارایه شد. نسخه 1.2 نشان دهنده کار زیاد بر روی آن و نمایانگر اشتیاق زیاد صنعت IT برای استفاده از SOAP و وب سرویس است.


هدف اصلی SOAP ایجاد روشی جهت فرستادن دیتا بین سیستم هایی است که بر روی شبکه پخش شده اند. وقتی یک برنامه شروع به ارتباط با وب سرویس می کند، پیغام های SOAP وسیله ای برای ارتباط و انتقال دیتا بین آن دو هستند. یک پیغام SOAP به وب سرویس فرستاده می شود و یک تابع یا سابروتین را در آن به اجرا در می آورد به این معنی که این پیغام از وب سرویس تقاضای انجام کاری را دارد. وب سرویس نیز از محتوای پیغام SOAP استفاده کرده و عملیات خود را آغاز می کند. در انتها نیز نتایج را با یک پیغام SOAP دیگر به برنامه اصلی می فرستد.


به عنوان یک پروتکل مبتنی بر XML، پروتکل SOAP تشکیل شده از یک سری الگوهای XMLی است. این الگوها شکل پیغام های XML را که بر روی شبکه منتقل می شود را مشخص می کند. مانند نوع دیتاها و اطلاعاتی که برای طرف مقابل تفسیر کردن متن را آسان کند. در اصل SOAP برای انتقال دیتا بر روی اینترنت و از طریق پروتکل HTTP طراحی شده است ولی از آن در دیگر مدلها مانند LAN نیز می توان استفاده کرد. وقتی که وب سرویس ها از HTTP استفاده می کنند به راحتی می توانند از Firewall عبور کنند.


یک پیغام SOAP از سه بخش مهم تشکیل شده است: پوشش یا Envelope ،Header، بدنه یا Body. قسمت پوشش برای بسته بندی کردن کل پیغام به کار می رود. این بخش محتوای پیغام را توصیف و گیرنده آن را مشخص می کند. بخش بعدی پیغام های SOAP، Header آن است که یک بخش اختیاری می باشد و مطالبی مانند امنیت و مسیریابی را توضیح می دهد. بدنه پیغام SOAP بخشی است که دیتاهای مورد نظر در آن جای می گیرند. دیتاها بر مبنای XML هستند و از یک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضیح می دهند تبعیت می کنند. این الگو ها به گیرنده کمک می کنند تا متن را به درستی تفسیر کند. پیغام های SOAP توسط سرورهای SOAP گرفته و تفسیر می شود تا در نتیجه آن، وب سرویس ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند.


برای اینکه از SOAP در وب سرویس استفاده نکنیم از تعداد زیادی پروتکل باید استفاده شود. برای مثال XML-RPC تکنولوژی قدیمی تری بود که همین امکانات را ایجاد می کرد. به هر حال، خیلی از سازندگان بزرگ نرم افزار SOAP را بر تکنولوژی های دیگر ترجیح دادند. دلایل زیادی برای انتخاب SOAP وجود دارد که خیلی از آنها درباره پروتکل آن است که فراتر از این متن می باشد. سه برتری مهم SOAP نسبت به تکنولوژی های دیگر عبارتند از قابلیت توسعه، سادگی و قابلیت عملکرد داخلی.


پیغام های SOAP معمولا ً کدهای زیادی ندارند و برای فرستادن و گرفتن آن به نرم افزارهای پیچیده نیاز نیست. SOAP این امکان را به برنامه نویس می دهد تا بنا به نیاز خود آن را تغییر دهد. در آخر بدلیل اینکه SOAP از XML استفاده می کند می تواند بوسیله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اینکه زبان برنامه نویسی، سیستم عامل و سخت افزار برای آن مهم باشد.


WSDL یا Web Services Description Language
استاندارد دیگری که نقش اساسی در وب سرویس بازی می کند WSDL است. همانطور که قبلا ً اشاره کردیم یکی از خواص وب سرویس ها توصیف خود آنهاست به این معنی که وب سرویس دارای اطلاعاتی است که نحوه استفاده از آن را توضیح می دهد. این توضیحات در WSDL نوشته می شود، متنی به XML که به برنامه ها می گوید این وب سرویس چه اطلاعاتی لازم دارد و چه اطلاعاتی را بر می گرداند.


وقتی که سازندگان نرم افزار برای اولین بار SOAP و دیگر تکنولوژی های وب سرویس را ساختند دریافتند که برنامه ها قبل از اینکه شروع به استفاده از یک وب سرویس بکنند باید اطلاعاتی درباره آن را داشته باشند. اما هر کدام از آن سازندگان برای خودشان روشی برای ایجاد این توضیحات ابداع کردند و باعث شد که وب سرویس ها با هم هماهنگ نباشد. وقتی IBM و مایکروسافت تصمیم گرفتند تا استاندارد های خود را یکسان کنند WSDL بوجود آمد. در ماه مارس سال ۲۰۰۱ مایکروسافت، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند. گروهی از W3C بر روی این استاندارد کار کردند و آن را پذیرفتند. هم اکنون این تکنولوژی در دست ساخت است و هنوز کامل نشده. ولی هم اکنون اکثر سازندگان وب سرویس از آن استفاده می کنند.


هر وب سرویسی که بر روی اینترنت قرار می گیرد دارای یک فایل WSDL است که مشخصات، مکان و نحوه استفاده از وب سرویس را توضیح می دهد. یک فایل WSDL نوع پیغام هایی که وب سرویس می فرستد و می گیرد را توضیح می دهد مانند پارامترهایی که برنامه صدا زننده برای کار با وب سرویس باید به آن بفرستد. در تئوری یک برنامه در وب برای یافتن وب سرویس مورد نظر خود از روی توضیحات WSDL ها جستجو می کند. در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگی ارتباط با وب سرویس بر روی HTTP یا هر پروتکل دیگر نیز وجود دارد.


این مهم است که بدانیم WSDL برای برنامه ها طراحی شده است نه برای خواندن آن توسط انسان. شکل فایلهای WSDL پیچیده به نظر می آید ولی کامپیوترها می توانند آن را بخوانند و تجزیه و تحلیل بکند. خیلی از نرم افزارهایی که وب سرویس می سازند فایل WSDL مورد نیاز وب سرویس را نیز تولید می کنند بنابراین وقتی برنامه نویس وب سرویس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نیاز با آن نیز ساخته می شود و احتیاجی به آموزش دستورات WSDL برای ساختن و استفاده از وب سرویس نیست.


UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration
سومین استاندارد اصلی وب سرویس ها، یعنی UDDI، به شرکتها و برنامه نویسان اجازه می دهد تا وب سرویس های خود را بر روی اینترنت معرفی کنند. این استاندارد در اصل بوسیله مایکروسافت، IBM و Ariba و پنجاه شرکت بزرگ دیگر ساخته شده است. با استفاده از UDDI شرکتها می توانند اطلاعات خود را در اختیار شرکت های دیگر قرار بدهند و مدل B2B ایجاد کنند. همان طور که از نام آن مشخص است شرکت ها می توانند وب سرویس خود را معرفی کنند، با وب سرویس دیگران آشنا شوند و از آن در سیستم های خود استفاده کنند. این استاندارد جدیدی است و در سال ۲۰۰۰ ساخته شده است و کنسرسیومی از شرکتهای صنعتی در حال کار بر روی آن هستند. نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال ۲۰۰۱ ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است.


UDDI یک متن مبتنی بر XML را تعریف می کند که در آن شرکت ها توضیحاتی درباره چگونگی کار وب سرویس شرکتشان و امکانات خود می دهند. برای تعریف این اطلاعات از شکل خاصی که در UDDI توضیح داده شده استفاده می شود. شرکت ها می توانند این اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهداری کنند و تنها به شرکت های مورد نظرشان اجازه دستیابی به آنها را بدهند یا آنها را در مکان عمومی و در اینترنت قرار دهند.


بزرگترین و مهمترین پایگاه UDDI پایگاه UDDI Business Registry یا UBR نام دارد و توسط کمیته UDDI طراحی و اجرا شده است. اطلاعات این پایگاه در چهار نقطه نگهداری می شود: مایکروسافت، IBM، SAP و HP. اطلاعاتی که در یکی از چهار پایگاه تغییر کند در سه تای دیگر نیز اعمال می شود.


اطلاعات درون این پایگاه ها شبیه دفترچه تلفن است. White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکت ها و توضیحات متنی آنهاست، Yellow Pages حاوی اطلاعات طبقه بندی شده شرکتها و اطلاعات درباره توانایی های الکترونیکی آنها می باشد، Green Pages، حاوی اطلاعات تکنیکی درباره سرویس های آنها و نحوه پردازش اطلاعات شرکت آنها می باشد.


اطلاعات تجاری و سرویس های شرکت ها کاملا ً طبقه بندی شده است و اجازه می دهد که به راحتی در آنها جستجو کرد. سپس متخصصان IT می توانند از این اطلاعات استفاده کرده و شرکت ها را برای خدمات بهتر به هم متصل کنند. با این شرح UDDI امکان پیاده سازی مدل B2B را ایجاد می کند و شرکتها می توانند از سرویس های یکدیگر استفاده کنند.


شرکت هایی که به UDDI علاقه نشان داده اند قدرتمند هستند و خیلی از آنها از وب سرویس و استانداردهای آن در محصولات خود استفاده می کنند. NTT Communications of Tokyo یکی از شرکت هایی است که در حال اضافه کردن توضیحاتی به ساختار UDDI است. در هر حال حاضر شرکت ها هنوز کمی درباره وارد کردن خود در پایگاه های عمومی محتاط هستند. این چیز عجیبی نیست. شرکتها ابتدا این امکانات را فقط برای شرکای خود ایجاد می کنند. شرکتهای بزرگ نیز برای مدیریت بر سرویس های خود و اشتراک آنها بین قسمت های مختلف از این استاندارد استفاده می کنند. وقتی این استاندارد به حد بلوغ خود برسد و کاربران با آن احساس راحتی بکنند استفاده از آن نیز در مکان های عمومی فراگیر خواهد بود.


این تغییر رویه برای شرکت های بزرگی که B2B را به روش های قدیمی اجرا کرده بودند مشکل است. بعضی نیز اشکال امنیتی بر این روش می گیرند و مایل نیستند اطلاعاتشان را بدهند. اما با گذشت زمان و کامل شدن این تکنولوژی و درک لزوم استفاده از آن شرکت ها چاره ای جز استفاده از آن ندارند.

سلام
بزرگوارانی که در گوگل تبلیغات داشتن راضی بودن؟ در مورد این تبلیغات چی میدونید

همانطور که مطلع هستین تحلیل و ثبت تبلیغ خیلی مهمه
شما برای ثبت تبلیغات به کدام شرکت سفارش دادن؟
آیا این هزینه در مسیر درستی صرف شده؟
بهتر نبود این هزینه جور دیگه ای مصرف میشد.

 سلام

با تشکر از انجمن خوبتان و آموزشهای مفیدی که ارائه میدین.

من یک مغازه ای دارم که چند نفر کار میکن و از اینترنت حجمی استفاده می کنم و مودم وایرلس tplink دارم.
دنبال روشی هستم که با همین مودم دسترسی دوستان را محدود کنم تا همه حجم اینترنتم مصرف نشه.

با تشکر

شاید شما هم دچار این مشکل شده باشید . زمانی  که میخواهید وارد سیستم خود شوید اما رمز عبور خود را فراموش کرده اید در این زمان چند حل های وجود دارد که یکی از این روش ها استفاده از هایرن میباشد .

 CD هایرن را در CD – ROM می گذاریم زمانی که یکبار Restart می کنیم صفحه زیر را خواهیم داشت :


روی گزینه  Mini Windows Xp کلیک می کنیم

آیا برای شما پیش آمده است که هنگام باز کردن درایو فلش مموری پیغامی مبنی بر خراب بودن فلش داده بشه که باید فلش رو فرمت کنید اما با فرمت کردن همه اطلاعات شما از بین میرود!

راه بسیار ساده ای که در ۹۰ درصد موارد جواب میدهد را در این آموزش بررسی خواهیم کرد، این روش بسیار ساده است اما بسیاری از کاربران از آن اطلاعی ندارند و همه روزه اطلاعات مهمی از بین میرود و یا کاربر مجبور به ریکاوری کردن میشود.

ابتدا منوی استارت رو باز کنید و در قسمت Run تایپ کنید cmd. این کار را برای باز کردن Command Prompt انجام دادیم که شما میتوانید از هر روش دیگری این پنجره را باز کنید، کامند یا دستوری با عنوان CheckDisk یا chkdsk وچود دارد که دیسک یا همان درایو را چک میکند و اشکالات نرم افزاری که قابل مرتفع شدن هستند را رفع میکند.در این مثال درایو فلش را i در نظر میگیریم که شما باید نام درایو فلش خود را بنویسید.

خوب دستور مورد نظر ما به صورت زیر است :