بهترین روش بدست آوردن فالوئر در اینستاگرام چیست؟

از زمان عرضه این اپلیکیشن در میان کاربران روش های مختلفی برای افزایش لایک و فالوئر آموزش داده شده است . دو آموزش مرتبط با همین مقاله را می توانید در بخش آموزش با نامهای "دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
" و "دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
" مشاهده کنید . خب هر روشی که بخواهید بکار ببرید بسیار زمان بر می باشد مگر اینکه به محبوبیت خاصی رسیده باشید و در میان مردم شهرتی داشته باشید . به غیر از این موضوع دو راه پیش پای شما وجود دارد که در ادامه هر دو روش را توضیح میدهم .

1. استفاده از دو برنامه ای که در بخش بالا معرفی کردم و لینک مقاله آن جهت استفاده قرار داده شد .
2. خرید لایک و فالوئر از طریق برنامه های مختلف

مزایا و معایب ؟
استفاده از برنامه هایی که معرفی کرده ام یک آدم بیکار با وقت آزاد میخواد که بشینه و پشت سرهم بر روی علامت لایک یا افزایش فالور کلیک کنه که وقت زیادی می بره . افزایش لایک یا محبوبیت اگر برای فردی مهم باشه باید تصاویری بزاره که به صورت واقعی لایک بخوره اما در مورد فالوئر موضوع متفاوته و جنبه بازایابی و تبلیغات به میان میاد . در این برنامه شما باید یک کاربر را فالوئر کنید تا اون هم همچنین عکس العملی در مورد حساب کاربری شما انجام بدهد . خیلی از کاربران دوست ندارند تعداد افرادی که آنها دنبال کنندش هستند زیاد باشد پس راه حل چیست ؟
خرید فالوئر . با پرداخت 10 هزار تومان 1000 فالوئر بخرید . اینکار بهتر است برای افرادی که جنبه بازاریابی برای آنها مهم است .برنامه هایی که اینکار را انجام میدن به ازای هر دو یا سه نفر یک فالوئر میدن . یک فالوئر را برای فروش و یکی دیگر را برای حساب کاربری خودتون ذخیره می کنند .
چه فایده ای داره اینکار ؟ تعداد  افرادی که شما دنبال کنندشون میشید اضافه نمیشه و همین موضوع هست که برای بعضی از افراد مهم است . روش دیگری به غیر از این موارد وجود نداره مگر در شرایط خاص
 

امروزه استفاده از شبکه های بدون کابل در ابعاد وسیعی گسترش یافته است ولی هنوز بیشتر سازمان ها و موسسات از سیستم های شبکه مبتنی بر کابل، استفاده می نمایند.همانطور که میدانید دو نوع کابل کراس و پچ کورد شبکه در بین کاربران مرسوم است و افرادی که کار شبکه انجام میدهند زیاد با این دو اصطلاح آشنا هستند و از هر دو نوع بسته به کاری که دارند استفاده می کنند .
پچ کورد در شبکه های داخلی زیاد مورد استفاده قرار می گیرد . برای شبکه کردن دو تا کامپیوتر به هم به کابلی به نام کابل کراس (Cross) نیاز داریم ، این کابل در واقع یه کابل Cat5 که بر اساس نوع ترتیب رنگ سیم ها تبدیل به کابل کراس می شه ! درون این کابل هشت رشته سیم در چهار رنگ وجود داره ، که هر رنگ نیز در واقع دو تا حساب می شه یعنی هر رنگ کابل شامل دو رشته سیم که یکی از اون رشته سیم ها دارای یک خط سفیده مثلا رنگ قهوه ای شامل یک رشته سیم به رنگ قهوه ای و یه رشته سیم به رنگ سفید قهوه ای در مورد بقیه رنگ ها هم همین نکته صدق می کنه ، این چهار رنگ شامل رنگ های نارنجی ، سبز، قهوه ای و آبی می باشد .

در کابل شبکه ۸ رشته وجود دارد که در چهار رنگ دو به دو بهم تابیده شده و درون یک غلاف (پوشش ) قرار دارند .در یک کابل معمولی (پچ کورد ) کابل ها دقیقا موازی هم وصل می شوند یعنی  رشته ۱ به ۱ ----- رشته ۲ به ۲  و الی آخر ولی در کابل کراس شیوه چیدن به این صورت است رشته ۱ به ۳ و رشته ۲ به ۶

نتیجه گیری : کابل کراس برای اتصال دو کامپیوتر بهم و کابل شبکه نیز همانطور از نامش مشخص است برای شبکه های بزرگ و کوچک که کامپیوتر های زیادی با توجه به سرعت باید به هم متصل شوند مورد استفاده قرار می گیرد .

تا به حال چند بار این سوال مطرح شده است که تفاوت Home ، Work و Public Network در شبکه چیست ؟

وقتی برای بار اول به اینترنت متصل می شوید یا از یک برنامه مجازی ساز ویندوز استفاده می کنید پنجره بالا نمایش داده می شود و از شما این سوال را مطرح می کند که نوع شبکه خودتان را انتخاب کنید . در بیشتر مواقع بدون هیچ حساسیتی کاربران یک گزینه را انتخاب و این صفحه را تایید می کنند . ولی بهتر است در محیط سیستم عامل هر کاری که قرار است انجام شود بدانیم دقیق چه کاری برای ما قرار است انجام بدهد .
در ادامه تفاوت این سه گزینه را توضیح میدهم . بهتر است بدانید  با انتخاب هر کدام از اين موارد تنظيمات امنيتي ويندوز و ديوار آتش شما نسبت به نوع شبکه‌اي که استفاده مي‌کنيد، تنظيم مي‌شود.


قبل از شروع در مورد پاسخ به سوال مطرح شده اجازه بدهید یک پیش زمینه ای در مورد امنیت سیستم عامل 7 برای شما بگویم .در ويندوز ٧ براي سادگي اشتراك فايل‌ها و دسترسي مجوزها و كاربران قابليت ويژه‌اي به نام Homegroup قرار داده شده است. در ويندوزهاي قبلي شما يك Workgroup و Domain داشتيد. چند كامپيوتر يك Workgroup و چندين Workgroup يك Domain تشكيل مي‌دادند. در ويندوز ٧ Homegroup نيز افزوده شده است.

تفاوت Homegroup با Workgroup در اين است كه كامپيوترهاي عضو يك Homegroup با شرط وارد‌كردن رمز عبور قابليت دسترسي به تمام منابع و فايل‌ها و اطلاعات مشترك شده روي همه كامپيوترها را دارند. اين طوري دسترسي به اطلاعات آسان‌تر شده و به طور همزمان امنيت اطلاعات نيز بيشتر مي‌شود. سياست امنيتي پيشنهادي اين است كه كامپيوترها و دستگاه‌هاي مطمئن و احراز هويت شده شبكه را براي يك Homegroup تعريف كنيد و دستگاه‌هاي سيار و نامطمئن را در يك Workgroup قرار‌دهيد. براي شبكه‌هاي بي‌سيم خانگي پيشنهاد مي‌شود تمامي سيستم‌ها در يك Homegroup تعريف شوند تا دسترسي به اطلاعات و منابع شبكه راحت‌تر صورت گيرد.

همانطور که در تصویر مشاهده می کنید شما سه شبکه خانگی ، کاری و عمومی برای انتخاب دارید که تنظیمات هر کدام متفاوت است و از طرف سیستم عامل به صورت اتوماتیک بر روی قسمت های مختلف اعمال می شود .
شبکه خانگی
اگر تمام کامپیوترهای  متصل به این شبکه در خانه شما هستند و شما آنها را شناسایی می­ کنید، این یک شبکه مطمئن است. این شبکه را برای به کار بردن در مکان­هایی مانند کافی شاپ­ ها و یا فرودگاه­ ها انتخاب نکنید.
شبکه کاری
اگر تمام کامپیوترهای متصل به این شبکه در محل کار شما هستند و شما آنها را شناسایی می ­کنید، این یک شبکه مطمئن است. این شبکه را برای به کار بردن در مکان­ هایی مانند کافی شاپ­ ها و یا فرودگاه­ ها انتخاب نکنید.
شبکه عمومی
اگر هیچ یک از کامپیوترهایی را که به این شبکه وصل هستند، را نمی ­شناسید (برای مثال، شما در یک کافی شاپ یا فرودگاه هستید یا از طریق تلفن همراه به اینترنت متصل می­ شوید) این یک شبکه عمومی است و قابل اعتماد نیست.
با توجه به نیاز خود یکی از این شبکه­ ها را انتخاب می­کنیم. ویندوز به طور خودکار تنظیمات را انتخاب می­کند؛ اما برای کسب اطلاعات بیشتر و اجرای تنظیمات دقیق تر در سمت چپ صفحه Network & Sharing Center روی گزینه Change advanced sharing settings کلیک می­ کنیم تا صفحه زیر به نمایش درآید.

با توجه به توضيحات داده شده، اگر به همه افراد موجود در شبکه خود اطمينان داريد، Home network را انتخاب کنيد، بهتر است.

اگر قصد فروش موبایل خود را داشته باشید ممکن است نگران بازیابی اطلاعت شخصی خود باشید اما با عمل کردن به این راهکارها امکان دسترسی به اطلاعات را از بین ببرید.

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که بخواهید گوشی تلفن همراه خود را بفروشید اما نگران این باشید که اطلاعات شخصی و مهم شما که در داخل گوشی همراهتان قرار دارد در اختیار افراد دیگر قرار نگیرد.
در این موارد پاک کردن ساده محتویات گوشی قطعاً مؤثر نخواهد بود و این محتویات بعدها به راحتی قابل بازگردانی هستند.

در مورد گوشی‌های اندرویدی در قسمت تنظیمات گزینه ای وجود دارد که به وسیله آن کاربر می‌تواند گوشی خود را به حالت تنظیمات کارخانه بازگرداند و به‌اصطلاح Factoty Reset کند.
تحقیقات شرکت نرم افزار امنیتی Avast نشان می‌دهد گزینه بازگرداندن گوشی به تنظیمات کارخانه که برای ابزارهای اندرویدی در نظر گرفته شده برای حفاظت از اطلاعات شخصی شما گزینه کافی نیست.
این شرکت در یک اقدام آزمایشی 20 گوشی همراه اندرویدی دست دوم را خریداری کرد و با وجود اینکه همه این گوشی‌ها فکتوری ریست شده بودند متخصصین Avast توانستند 40 هزار عکس، 750 ایمیل و پیام و 250 شماره تلفن را از داخل این گوشی‌ها بازیابی کنند. تمام این کارها نیز توسط نرم افزارهای ساده بازیابی اطلاعات موجود در بازار انجام شده است.
با وجود اینکه ابزارهای مختلفی برای پاک سازی اطلاعات شخصی درون ابزارهای همراه وجود دارد. با جند راه حل ساده و بدون دردسر می‌توان امنیت اطلاعات شخصی خود را بسیار بالا ببرید.

مرحله اول: رمزگذاری
پیشنهاد می‌شود قبل از آن‌که کاملاً اقدام به پاک‌سازی گوشی خود کنید اطلاعات موجود در گوشی خود را رمزگذاری کنید. پروسه رمزگذاری باعث می‌شود حتی اگر پاکسازی کامل گوشی نیز تمام اطلاعات را حذف نکند، دسترسی به اطلاعات رمزگذاری شده تنها توسط رمز عبور امکان پذیر باشد.  برای این کار وارد تنظیمات گوشی اندرویدی خود شوید و گزینه Security را زده و بعد Encrypt phone را بزنید.

مرحله دوم: پاکسازی کلی
قدم بعدی پاک کردن کامل اطلاعات گوشی یا همان فکتوری ریست است. (البته فراموش نکنید که قبل از انجام این کار یک نسخه پشتیبان از اطلاعات خود تهیه کنید تا با مشکلی مواجه نشوید) برای پاکسازی کلی وارد منوی تنظیمات گوشی اندرویدی خود شوید و در آن قسمت گزینه Backup & Reset را انتخاب کنید. در این قسمت بر روی Factory Data Reset کلیک کنید تا فرایند پاک سازی و برگرداندن تنظیمات گوشی به حالت کارخانه آغاز شود.

مرحله سوم: لود کردن فایل‌های ساختگی
انجام مراحل تا مرحله دوم برای بسیاری از کاربران کافی است اما برای کسانی که می‌خواهند یک لایه دیگر امنیتی ایجاد کنند تا به طور کامل از اطلاعات شخصی خود حفاظت کنند پیشنهاد می‌شود یک سری فایل‌های غیر ضروری مانند چند عکس ساختگی را در گوشی خود کپی کنند و پس از آن عمل پاک سازی اطلاعات گوشی را درست همانند مرحله دوم مجدداً انجام دهند. این عمل باعث می‌شود تا دسترسی به اطلاعات شخصی شما دیگر غیر ممکن شود زیرا فایل‌های قدیمی شما زیر لایه جدیدی از فایل‌های ساختگی پنهان می‌شود و نمی‌توان به آن‌ها دسترسی پیدا کرد.

کلود یا ابر عبارتی است که این روزها بسیار به گوش می‌رسد؛ تقریبا محال است که شما نیز چندین بار با عبارت‌های مربوط به این اصطلاح مواجه نشده باشید. این همه‌گیر شدن تا جایی پیش رفته که مفهوم دقیق آن در پس پرده پنهان مانده است. کلود یا ابر دقیقا چیست؟ چرا دانستن در خصوص آن حائز اهمیت است؟

اجازه ندهید ناشناخته بودن مفاهیم موجب شود تصور کنید که درک آن‌ها دشوار است. همیشه راهی برای درک ساده‌ی چکیده‌ای از مسائل فنی وجود دارد که در اختیار داشتن این اطلاعات در استفاده‌ی روزمره و زندگی عادی می‌تواند بسیار راهگشا باشد. در ابتدا ممکن است عبارت‌هایی نظیر «ابر آمیخته» یا مشابهات آن مثل «SaaS» برای شما همچون یک زبان بیگانه به نظر برسد اما قول می‌دهیم که این مفاهیم در حقیقت بسیار ساده و قابل فهم باشند. کافی است به خواندن مقاله ادامه دهید تا شخصا متوجه این مساله شوید.

تولد ابرها

گرچه پردازش ابری بیشتر مفهومی متعلق به قرن ۲۱ است، اما مفهوم و شالوده‌ی آن قدمت بالایی داشته و ریشه در زمانی پیش از دهه‌ی ۱۹۵۰ میلادی دارد. روزهایی که مشخصه‌ی آن، اتاق‌های سرور بزرگ بود با رایانه‌های فوق قوی غول آسا. این اَبَر رایانه‌ها میان چندین کاربر و از طریق اتصال‌هایی که بوسیله‌ی ترمینال‌های اشتراکی برقرار می‌شد به اشتراک گذاشته می‌شد و این در حالی بود که بیشتر پردازش صورت گرفته، در خود این اَبَر رایانه‌ها انجام می‌شد.

تصویری که ترسیم شد را در ذهن داشته باشید و فاصله‌ی یک اینترنت میان ترمینال و ابَر رایانه را به آن اضافه کنید؛ متوجه خواهید شد که آنچه در آن زمان وجود داشته به شدت به پردازش ابری، ذخیره‌سازی ابری و سایر سرویس‌های ابری امروزی ما شباهت دارد.

یک کلود یا ابر، در حقیقت ردیفی گسترده از کامپیوترهایی است که به یکدیگر متصل شده‌اند و بعنوان یک اکوسیستم واحد به فعالیت می‌پردازند. ابرها به گونه‌ای پیکربندی می‌شوند تا یک یا چند نوع سرویس به خصوص (نظیر ذخیره‌ی داده، تحویل محتوا، یا اپلیکیشن‌ها) را  به گونه‌ای ارائه کنند که کاربران آن یعنی ما و شما بتوانیم از راه دور به این سرویس‌ها دسترسی داشته باشیم. تصور کنید که یک فضای ذخیره‌سازی بر روی یک سرور اجاره کرده‌اید. اگر این سرور به صورت واحد و بدون هیچ ارتباطی با سایر سرورها وظیفه‌ی نگهداری و پردازش داده‌های شما را بر عهده داشته باشد ممکن است بارها و بارها بنا بر دلایل مختلفی از بروزرسانی سیستم‌عامل گرفته تا مشکل سخت‌افزاری با نقصان مواجه شود. حال اگر مجموعه وسیعی از کامپیوترها را به گونه‌ای سازمان‌دهی کنیم که بار پردازشی و ذخیره‌سازی در میان آن‌ها سرشکن شده و بصورت پویا تقسیم شود نتیجه چه خواهد شد؟ مسلما پایداری بی‌نظیر یکی از خصیصه‌های اصلی این اقدام خواهد بود؛ و این همان ابر یا کلود است.

سرویس‌های ابری کاملا از پیش پیکربندی می‌شوند تا کاربر بتواند بدون نیاز به اعمال هیچ‌گونه تنظیمات خاصی، به بهره بردن از آن بپردازد. اما شاید ذهن شما هم به این نکته‌ی ظریف مشغول شده باشد که چرا عبارت کلود به معنی ابر برای این شیوه انتخاب شده است؟ هیچ‌کس به شکل دقیق نمی‌داند اما تصور یک پاسخ منطقی و قابل قبول به هیچ وجه دور از ذهن نیست. مجموعه‌ی عظیمی از واحدهای منفرد، زمانی که از ورای فاصله‌ی نزدیک نظاره شوند می‌توانند مفهوم و تصویر یک ابر واحد و منحصر بفرد را تدایی کنند. درست همانند ابری که از ذرات بخار آب، یا غبارهای معلق در هوا بوجود می‌آید. ذکر این مساله نیز خالی از لطف نیست که در زبان انگلیسی به پرواز دسته‌جمعی پرندگان و ملخ‌ها و... نیز عبارت کلود یا ابر را نسبت می‌دهند؛ حال تصور دسته‌ی هماهنگی از کامپیوترها بعنوان یک ابر آنقدرها هم نمی‌تواند دشوار باشد.

انواع ابر و مفهوم هر یک

ابرها به شکل کلی در یکی از دو دسته‌بندی اصلی زیرساخت یا سرویس قرار می‌گیرند. از منظر زیرساختی، چهار دسته‌بندی متفاوت وجود دارد که به شرح زیر هستند.

ابر خصوصی: ابر خصوصی به منظور استفاده‌ی یک واحد یا سازمان ایجاد شده و مختص خدمت‌رسانی به نیازهای همان واحد یا سازمان می‌ماند. البته با وجود این مساله، ابر همچنان باید در خارج از موسسه و در فضای مخصوص دیتاسنتر باقی بماند تا مفهوم ابر به آن اطلاق شود. مدیریت یک ابر خصوصی می‌تواند به شیوه‌ی داخلی (توسط واحدی که از این ابر استفاده می‌کند) یا توسط شخص یا مرکز ثالث (که ابر را برای واحد مذکور مدیریت خواهد کرد) صورت پذیرد.

ابر عمومی:

پر واضح است که ابرهای عمومی برای استفاده‌ی عموم افراد در دسترس قرار دارند. از منظر ساختاری، تفاوت به خصوصی بجز در ارائه دسترسی به اشخاصی که امکان استفاده از این سرویس‌ها را دارند میان ابر خصوصی و عمومی وجود ندارد. یک مثال محبوب از ابر عمومی می‌تواند سرویس شناخته شده‌ی دراپ‌باکس باشد.

ابر آمیخته (هیبریدی):زمانی که یک ارائه کننده‌ی خدمات ابری، هم سرویس عمومی و هم خصوصی ابری را ارائه کند، آنچه با آن مواجه هستیم را ابر آمیخته نام خواهیم نهاد. چنین رخدادی برای نمونه زمانی اتفاق می‌افتد که دو ابر جدا از یکدیگر، برای اشتراک عملکردها به یکدیگر پیوسته یا زمانی که یک کمپانی بخصوص، به تکامل و گسترش سیستم‌های خود به منظور ارائه‌ی سرویس‌های جدید می‌پردازد.

ابر اجتماعی:زمانی که یک ابر خصوصی در میان چند واحد یا سازمان به اشتراک گذاشته شود، به یک ابر اجتماعی (کامیونیتی) تبدیل خواهد شد. اگر بخواهیم از زاویه‌ی دیگری به این گزینه بنگریم، ابر اجتماعی در حقیقت یک ابر شبه‌عمومی است که به چند سازمان یا واحد بخصوص محدود شده است.

از منظر طبقه‌بندی مبتنی بر سرویس، سه دسته‌ی کلی در حال حاضر وجود دارد که با توسعه و تحول روزافزون ابرها هر روز به زیرمجموعه‌های آن افزوده می‌شود

زیرساخت بعنوان سرویس (IaaS): زمانی که سرویس ارائه شده توسط کلود در برگیرنده‌ی منابع پردازشی نظیر سخت‌افزار سرور، پهنای باند شبکه، یا سیستم‌های بالانس بار باشد، در چنین حالتی گفته می‌شود که این ابر ارائه کننده‌ی زیرساخت است. یک نمونه‌ی شناخته شده از این نوع،سرویس‌های وب آمازون است.

پلتفرم بعنوان سرویس (PaaS): هنگامی که یک ابر، به ارائه‌ی محیطی می‌پردازد که کاربران می‌توانند از آن به منظور توسعه‌ی نرم‌افزاری بهره ببرند، آنچه ارائه شده را پلتفرم می‌نامیم. چنین سرویسی برای کاربرانی که قصد دارند تنها بر روی توسعه‌ی حقیقی برنامه تمرکز کرده و مجبور نباشند بار سنگین مدیریت و پیکربندی مسائل سخت‌افزاری و نرم‌افزاری سیستم میزبان را که موجب فعالیت ابر می‌شود بر دوش بکشند بسیار مناسب است. می‌توان سرویس Force.com را نمونه‌ای از این دسته نامید.

نرم‌افزار بعنوان سرویس (SaaS): در این دسته که متداول‌ترین مورد محسوب می‌شود، سرویس ارائه شده توسط ابر، مبتنی بر اعطای دسترسی به کاربران عمومی به نرم‌افزارها و برنامه‌هایی است که بر روی آن ابر منزل گزیده‌اند. نمونه‌های مطرح این دسته را می‌توان با نام‌هایی نظیر جیمیل، بیس‌کمپ و نت‌فلیکس یادآور شد.

آینده‌ی پردازش ابری

با در نظر گرفتن اینکه امروزه سیستم‌های ابری از عهده‌ی چه کارهایی بر آمده‌اند، تصور اینکه تا چه میزان زندگی ما به سرویس‌هایی که از این تکنولوژی بهره می‌گیرند گره خورده، در ذهن هر کسی نقش می‌بندد. اپلیکیشن‌های موبایل از گوگل درایو و دراپ‌باکس گرفته تا برنامه‌هایی که ارتباطی به ذخیره‌سازی ندارند اغلب داده‌های خود را بر روی فضای ابری ذخیره می‌کنند. زیرساخت‌های ابری همان چیزی هستند که توان ارائه‌ی سریع و بی‌نقص محتوا را برای سرویس‌هایی نظیر آمازون و یوتیوب فراهم می‌کنند. بدون ابر ما حتی نیمی از اپلیکیشن‌های پر کاربرد امروزی را نیز به چشم نمی‌دیدیم.

اما مهم‌تر از آنچه گفته شد، آینده‌ی پردازش ابری به چه شکل و شمایلی خواهد بود؟ این آینده برای ما و زندگی‌مان چه معنایی در خود نهفته دارد؟

ریسک‌های امنیتی: ذخیره‌سازی ابری به کاربران این امکان را می‌دهد که از هر کجا و در هر شرایطی به داده‌های خود که صد البته حضوری در دستگاه‌های خودشان ندارد دسترسی پیدا کنند، خواه دستگاه در میان استفاده از داده‌ها دچار اشکال شود و خواه شخص درون یک ترمینال شلوغ و به دور از سیستم خانگی خود باشد. نقطه مقابل این مزیت، مساله‌ی اعتماد به سرویس‌های ارائه دهنده‌ی فضای ابری است که همیشه داده‌های شما را در امنیت و حریم دست نخورده‌اش حفظ و امانت‌داری کنند. هرچه ما در این مسیر به پیش می‌رویم، تکنولوژی ابری ملزم خواهد بود که سطح امنیت خود را برای پاسخگویی به نگرانی عمومی ناشی از وابستگی به سرویس‌های مبتنی بر آن افزایش داده و تقویت کند.

اپلیکیشن‌های موبایل بیشتر: نقطه عطف این حرکت هم‌اکنون نیز آغاز شده است. شرکت‌ها روز به روز بر تعداد اپلیکیشن‌های خود که تنها بر بستر وب اجرا می‌شوند افزوده و اپلیکیشن‌های بومی در سیستم‌عامل‌ها کم‌رنگ‌تر می‌شوند. هرچه قطار این تکنولوژی بیشتر در مسیر خود حرکت می‌کند، شاهد محصولات بسیار بیشتری خواهیم بود که مدل SaaS یعنی نرم‌افزار بعنوان سرویس را به کار می‌بندند.

اینترنت اشیا: این شاخه که بیشتر به مه شبیه است تا ابر... اما در هر صورت اینترنت اشیا بخشی جدایی ناپذیر از آینده‌ی ما خواهد بود. دنیایی را تصور کنید که در آن تمامی دستگاه‌ها و ابزارها به شبکه‌ای داخلی و عظیم به یکدیگر متصل شده و خود این شبکه در ابرهای گسترده لانه گزیده است. بجای اینکه مجبور باشیم هر بار برای استفاده از داده‌ها آن‌ها را از ابر بازخوانی یا ارسال کنیم، همه‌چیز در ابر بوده و حس کارکرد روان‌تر و قابل درک‌تری به خود می‌گیرد. و در این میان اندکی نیز به ترسناک بودن یک حمله‌ی سایبری خراب‌کارانه فکر کنید که شرکت‌های بزرگ ید طولایی در مواجهه با آن‌ها داشته‌اند.

به واقع امروزه در عجب دنیایی زندگی می‌کنیم... و متحیرم که آینده برای ما چه رهاورد و ارمغانی خواهد داشت...

در توضیح خطا باید خدمت شما عرض شود که این خطا و اخطار خیلی مسئله حاد و مشکل سازی برای سایت شما نیست و به علت عدم توانایی در یافتن کاربری که مطلب K2 را پیش از شما ایجاد کرده است نمایش داده می شود.
این مورد معمولا در بسته های آسان نصب(بسته های نصبی) قالب های جوملا مشاهده می شود و بیشتر به علت نصب بسته و ایجاد نام کاربری و رمز جدید می باشد. با نصب بسته قالب کاربر جدیدی ایجاد می شود که شناسه(id) جدید به صورت تصادفی به آن اختصاص داده می شود، این شناسه با شناسه کاربری که مطالب بسته را ایجاد کرده است متفاوت خواهد بود و باعث نمایش اخطار در سایت شما خواهد شد.
 
 
راه حل مشکل
 
برای حل مشکل مورد نظر کافیست به مدیریت جوملا مراجعه کنید، حال در منوی کامپوننت ها وارد کامپوننت K2 شوید و هر یک از مطالب کی 2 را یک به یک باز کنید، در هر مطلبی که باز کرده اید در قسمت پارامترها (ستون سمت چپ) گزینه ای به نام "نویسنده" وجود دارد، کافیست بر روی کلمه تغییر (change)  کلیک کنید تا پنجره ای باز شود، در این پنجره لیست تمامی کاربران سایت نمایش داده می شود، حال باید برروی نام یکی از کاربران (معمولا مدیر سایت) کلیک کنید تا کاربر به عنوان نویسنده مطلب مورد نظر انتخاب شود، با اینکار نویسنده مطلب تغییر کرده و پیام دیگر مشاهده نمی شود.
 

توجه داشته باشید که مسیر پیموده شده را باید برای تمامی مطالب K2 انجام دهید تا دیگر خطای اشاره شده نمایش داده نشود.

عنوان صفحه اصلی سایت در بالای مرورگر نوشته می شود، در بسته های نصبی ارائه شده در سایت های جوملا، معمولا عنوان هایی به صورت پیشفرض به کار رفته است، که شما نیاز به تغییر این عنوان و قرار دادن عنوان وب سایت خود دارید.
 
 
 
برای تغییر عنوان یا همان tittle وب سایت مراحل زیر را دنبال کنید:
 
1- وارد مدیریت وب سایت خود شوید (مدیریت سایت جوملایی خود)، برای ورود به مدیریت وب سایت خود آدرس زیر را در مرورگر وارد کنید:
 
2- در قسمت بالای پنل مدیریت، منویی آبشاری وجود دارد، در این منو بر روی گزینه منوها (Menus) بروید تا زیرمنو باز شود و بعد در زیرمنو گزینه منوی اصلی (Main Menu) را انتخاب کنید.
 
 
3- بعد از انتخاب و در صفحه باز شده، آیتم صفحه اصلی (Home) را کلیک کنید تا برای ویرایش باز شود.
 
4- بعد باز شدن صفحه آیتم صفحه اصلی، در پارامترهای سمت چپ، گزینه "گزینه های نمایش صفحه" یا همان " Page Display Options " را انتخاب کرده و عنوان صفحه را که مشاهده می کنید تغییر دهید.
 

بعد از اتمام کار دکمه ذخیره (Save) را کلیک کنید تا تغییرات انجام داده شده، ذخیره شود.

امروز قصد داریم به شما نحوه مشاهده و تنظیم موقعیت های قالب را آموزش دهیم ، پس با ما تا انتهای این آموزش همراه باشید.
تنظیم موقعیت های قالب جوملا یکی از مهمترین سوالات کاربران سیستم مدیریت محتوای جوملا می باشد، و بسیاری از کاربران در تنظیم موقعیت های ماژول در یک قالب با مشکل روبرو هستند.
شما با مشاهده موقعیت های قالب میتوانید طرح بندی و چینش ماژول های سایت خود را بهتر درک کرده و سایتی مطابق با الگو و سلیقه خود داشته باشید.
اولین مورد مشاهده موقعیت های یک قالب حرفه ای جوملا است، برای اینکار کافیست شما در انتهای آدرس سایت خود کد زیر را وارد کنید(توجه کنید که Yourdomain همان نام دامنه شماست :



حال بعد از بازکردن صفحه شما با دوحالت مواجه خواهید شد:
 
1- موقعیت های قالب قابل مشاهده است و شما به تمام موقعیت ها دسترسی و اشراف دارید.
2- موقعیت های قالب اصلا نمایش داده نمی شود و همان قالب پیشفرض را مشاهده می کنید.
در حالت اول که همه چیز درست است و نیاز به تنظیم خاصی ندارید، ولی در حالت دوم نیاز به تنظیمات خاصی است تا شما توانایی مشاهده موقعیت های قالب را داشته باشید.
برای تنظیم ، به مدیریت سایت خود وارد شوید به قسمت مدیریت قالب ها مراجعه کنید:
 
 
در قسمت بالا سمت چپ گزینه ای به نام تنظیمات(options) - انتخابها - وجود دارد، بر روی این دکمه کلیک کرده تا پنجره ای باز شود، در این پنجره آیتمی به نام تنظیمات برای قالب ها ، و نوشته شده است : پیش نمایش موقعیت ماژول ها ،
 
 
گزینه فعال را انتخاب کرده و دکمه ذخیره را کلیک کنید ، حال دوباره سایت را به همان آدرس ذکر شده در بالا باز کنید، موقعیت های قالب را مشاهده خواهید کرد.
در انتها بعد از اینکه که تنظیمات سایت شما به پایان رسید و موقعیت های ماژول را در قالب تنظیم کردید و سایت شما تکمیل شد، بهتر آن است که دوباره این گزینه را غیرفعال کنید.
امیدوار هستیم این آموزش مورد استفاده کاربران عزیز سایت تک وب دیزاین قرار گرفته باشد.

بسیاری از مواقع کاربران سایت های جوملایی عنوان می کنند که در هنگام ثبت نام کاربرانشان در سایت ایمیل ثبت نام برای آنان ارسال نمی گردد و یا کلا هر ایمیلی که قرار است از طرف سایت برای کسی ارسال شود پیام خطایی به نمایش در میاید. پیغام هایی نظیر :
تابع ایمیل تعریف نشده
نمی توان تابع ایمیل را فراخوانی کرد
عدم توانایی در نصب عملگرهای تابع ایمیل
تابع ایمیل فراخوانی نشد
و...
در واقع این خطا ها در برخی سرویس دهندگان هاستینگ به این علت هست که مدیر سرور جهت عدم سوء استفاده برخی کاربران تابع mailfunction را می بندند و اما در چنین مواقعی راه کار حل مشکل اعمال تنظیمات smtp بر روی سرویس ایمیل سیستم مدیریت محتوا می باشد.
جهت تنظیمات smtp بدین صورت عمل نمایید:
 
ابتدا بایستی یک اکانت ایمیل در سرویس هاست خود ایجاد نمایید. برای این منظور وارد کنترل پنل هاست خود شوید (توضیحات ساخت اکانت ایمیل در محیط cpanel می باشد)
1. در کنترل پنل هاست خود وارد شوید
2. به بخش Email Accounts مراجعه نمایید
3. فیلدهای موجود را به شکل زیر پر کنید:
Email: ===> نام ایمیل شما به دلخواه. بعنوان مثال:
test
Password: ===> پسورد دلخواه خود را بنویسید
Password (again): ===> تکرار پسورد دلخواه شما
نکته: از طریق دکمه Password Generator می توانید یک پسورد قوی انتخاب نمایید
Mailbox Quota: ===> حجم اکانت ایمیل خود را تعیین نمایید. بعنوان مثال 100 مگابیت
4. روی دکمه Create Account کلیک نمایید
خب کار ساخت اکانت ایمیل تمام است و حال اکانت ایمیلی داریم با نام:

test@romaak.com
 
 
حالا می رویم سراغ تنظیمات smtp در سیستم مدیریت محتوای جوملا
1. وارد پنل مدیریت سایت جوملایی خود شوید
2. به مسیر زیر مراجعه نمایید:
مدیریت سایت / تنظیمات کلی / تب سرور / تنظیمات ایمیل
Administration / Global Configuration / Server Tab / Mail Settings
3. تنظیمات را به شکل زیر انجام دهید:
تابع ایمیل * ===> SMTP
ایمیل سایت ===> اکانت ایمیلی که در هاست ایجاد کردید
نام ایمیل ===> میتونید نام سایت خود را قرار دهید
مسیر نامه های ارسال ===> /usr/sbin/sendmail
تصدیق SMTP ===> بلی
امنیت SMTP ===> هیچکدام
پورت SMTP * ===> 25
نام کاربری SMTP ===> نام کامل اکانت ایمیلی که در هاست ایجاد کرده اید
رمز SMTP ===> رمز اکانت ایمیل خود که در هاست ایجاد کرده اید
نام هاست SMTP ===> localhost
 
 
نکته: جهت اعمال تغییرات در تنظیمات کلی لازم هست فایل configuration.php قابل ویرایش باشد لذا اگر با عدم اعمال ذخیره تنظیمات روبرو شدید ابتدا سطح دسترسی فایل configuration.php را روی 777 یا 666 تنظیم کرده و بعد از اعمال ذخیره تنظیمات حتما سطح دسترسی فایل configuration.php را روی 444 تنظیم نمایید.

بروزرسانی به نسخه های جدید جوملا یکی از نیاز های اصلی یک وب سایت جوملایی می باشد. بروزرسانی به نسخه جدید جوملا دارای فواید و ثمراتی خواهد بود که کاربران را ترغیب به بروزرسانی نسخه جوملای سایت خود می کند. امکاناتی مانند افزایش امنیت سایت و بهره مندی از امکانات جدید تعبیه شده در نسخه های جدید جوملا، مثالی از این فواید می باشند.
حال شما از طریق پنل مدیریت وب سایت خود، اقدام به آپدیت جوملا می کنید، پس از بروزرسانی به نسخه جوملا 3.2، ناگهان با صفحه سفید یا صفحه خطایی مانند خطای زیر مواجه خواهید شد:



 
در صورتی که خطایی نمایش داده نشد، باید تنظیمات نمایش خطا در جوملا را فعال کنید. فایل configuration.php را باز کنید و متغییر error_reporting را در این فایل بیابید.
 
این متغییر به صورت پیشفرض به صورت زیر تنظیم شده است:



متغییر مورد نظر را به صورت زیر تنظیم کنید:


حال بعد از ورود به پنل مدیریت سایت، خطای اشاره شده موجود، نمایش داده خواهد شد.
 
برای رفع خطای موجود و امکان ورود به پنل مدیریت سایت، در هاست خود به مسیر زیر مراجعه کنید:



فایل remember.php را به remember_back.php تغییر نام دهید. بعد از تغییر نام فایل،دیگر به پنل مدیریت سایت دسترسی خواهید داشت، کافیست نام کاربری و رمز عبور مدیر را وارد بفرمایید تا وارد مدیریت سایت شوید. پس از ورود به مدیریت سایت با خطای زیر مواجه خواهید شد:


1146 Table 'xxx.v0bG4W_content_types' doesn't exist SQL=SHOW COLUMNS IN `v0bG4W_content_types` WHERE field = 'content_history_options'
در ادامه برای رفع این خطا نیز ، در مدیریت سایت خود به مسیر زیر مراجعه بفرمایید:


مدیریت سایت -> افزونه ها -> مدیریت افزونه ها -> سمت راست پایگاه داده

در قسمت فوقانی این صفحه دکمه ای با نام "بروزرسانی" یا "Fix" وجود دارد، کافیست این دکمه را کلیک کنید تا جداول پایگاه داده شما بروزرسانی شده و مشکلات موجود برطرف شوند.
در صورتی که بعد از ورود به این صفحه دوباره با خطای زیر مواجه شدید:



پایگاه داده شما دچار نقص و کمبود جدول content_types می باشد و برای رفع خطای موجود ناچار به ویرایش پایگاه داده هستید. برای ویرایش پایگاه داده، در پنل مدیریت هاست خود، گزینه ای در قسمت مدیریت دیتابیس با نام phpmyadmin وجود دارد، بعد از کلیک بر روی این گزینه به صفحه مدیریت پایگاه های داده سایت خود وارد می شوید. حال پایگاه داده ای که برای سایت شما استفاده شده است را باز کنید، در قسمت فوقانی این صفحه ، منوی SQL را کلیک کنید، در کادر باز شده کد زیر را وارد بفرمایید:



حال دکمه Go را در انتهای این صفحه کلیک کنید تا دستور sql نوشته شده در پایگاه داده شما اجرا شود و جدول content_types به دیتابیس شما افزوده شود.
نکته : دقت بفرمایید که در کد بالا به جای #__ باید پیشوند جداول دیتابیس خود را وارد بفرمایید. برای نمونه پیشوند جداول مثال ما "v0bG4W_" می باشد.
بعد از اجرای دستور بالا و ایجاد جدول content_types به صفحه مدیریت سایت و مسیر اعلام شده در بالا مراجعه کنید و دکمه "بروزرسانی" را کلیک کنید تا جداول پایگاه داده شما بروزرسانی شوند.
حالا می توانید فایل remember_back.php را به نام قبلی خود(remember.php) باز گردانید.
 
امیدوار هستیم مورد استفاده شما قرار گرفته باشد.