آیا باید با تلگرام هم خداحافظی کنیم ؟

بر اساس گزارش های منتشر شده ، کمیته فیلترینگ چهارشنبه آینده(94/08/13) جلسه ای در دادستانی برگزار خواهد کرد که یکی از دستورات این جلسه ، فیلتر تلگرام است.
هنوز چند ماه بیشتر از مرگ وایبر در ایران و به دنبال آن مهاجرات کاربران از این اپلیکیشن به تلگرام نگذشته است که احتمال دارد تلگرام نیز به سرنوشتی شبیه به وایبر دچار شود.

این درحالی است که به گفته مسئولین تلگرام این اپلیکیشن در ایران حدود ۲۰ میلیون کاربر دارد.هرچند که مقامات داخلی عقیده دارند که تعداد کاربران تلگرام در کشورمان حدود ۱۴ میلیون می باشد.
جالب است بدانید که هفته گذشته یکی از مسئولین تلگرام از ایجاد اختلالاتی در این اپلیکیشن از سوی دولت ایران خبر داد که البته بلافاصله توسط مقامات دولتی تکذیب گردید.

حالا گفته می شود که صبح چهارشنبه جلسه کمیته فیلترینگ در دادستانی برگزار خواهد شد و یکی از دستورات این جلسه، فیلترینگ تلگرام است.

نظر شما چیست ؟

هنگامی‌که فایلی را از سیستم خود پاک می‌کنید، این فایل حتی بعد از خالی شدن Recycle Bin به زندگی خود بر هارد درایو ادامه می‌دهد. این ویژگی به شما (یا حتی دیگر افراد) اجازه بازیابی فایل‌های حذف‌شده را می‌دهد.اگر مراقب نباشید، ممکن است به دیگران اجازه بازیابی فایل‌های محرمانه خود را داده باشید. این مسئله مخصوصاً زمانی که می‌خواهید هارد یک کامپیوتر را دور بیندازید، اهمیت پیدا می‌کند.

ویندوز (و سایر سیستم‌عامل‌ها) از طریق اشاره‌گرها جایی که فایل‌های مختلف در هارد درایو قرار گرفته‌اند را مشخص می‌کنند و به خاطر می‌سپارند. هر فایل و فولدری در هارد اشاره گری دارد که به ویندوز می‌گوید اطلاعات مربوط به هر فایل از کجا آغاز می‌شوند و به در کجا پایان می‌پذیرند.

هنگامی‌که یک فایل را پاک می‌کنید، ویندوز اشاره‌گرها را پاک‌ کرده و سکتورهایی از هارد که اطلاعات در آن قرار گرفته بودند را علامت‌گذاری می‌کند. از دید سیستم فایل، اطلاعاتی که پاک کرده‌اید دیگر وجود ندارند و فضای مربوطه، آزاد در نظر گرفته می‌شود.

به‌هرحال تا زمانی که ویندوز اطلاعات جدیدی را در سکتورهای فایل قبلی بنویسد، قابل بازیابی هستند. برنامه‌ای که عمل ریکاوری فایل‌ها را انجام می‌دهد می‌تواند هارد درایو را برای پیدا کردن فایل‌های حذف‌شده پویش کرده و بازیابی‌شان کند. اگر بر قسمتی از فایل حذف‌شده اطلاعاتی بازنویسی شده باشد، برنامه بازیابی اطلاعات تنها می‌تواند قسمتی از اطلاعات ازدست‌رفته را به دست بیاورد.

توجه کنید که این امر در هاردهای SSD صادق نیست.

چرا اطلاعات حذف‌شده بلافاصله پاک نمی‌شوند

جواب این سؤال ساده است. پاک کردن اشاره‌گرهای یک فایل و علامت‌گذاری فضای آن به عنوان «قابل‌استفاده» فرآیندی سریع است. در مقابل، پاک کردن واقعی یک فایل با بازنویسی بر آن فرآیندی طولانی است. به‌عنوان‌مثال، اگر در حال پاک کردن فایلی 10 گیگابایتی باشید، عمل سریعاً اتفاق می‌افتد. ممکن است کامل پاک کردن محتوای فایل تا چندین دقیقه به طول بی انجامد. دقیقاً به اندازه زمانی که در حال ایجاد فایلی 10 گیگابایتی در هارد درایو باشید.

برای افزایش کارایی و صرفه‌جویی در زمان، ویندوز و سایر سیستم‌عامل‌ها در هنگام حذف کردن یک فایل، محتوای آن را بلافاصله پاک نمی‌کنند. اگر می‌خواهید این محتوا را کامل پاک کنید، می‌توانید از ابزارهای خرد کردن فایل استفاده کنید. آخرین بخش این مقاله به این ابزار اختصاص یافته است.

درایوهای SSD کارکردی متفاوت دارند

هاردهای SSD از هیچ‌کدام از این قوانین پیروی نمی‌کنند. هنگامی‌که از هاردی SSD با قابلیت TRIM فعال‌شده استفاده می‌کنید (تمام هاردهای SSD مدرن از TRIM پشتیبانی می‌کنند)، فایل‌های حذف‌شده به سرعت پاک می‌شوند و قابل بازیابی نیستند. اساساً نمی‌توان اطلاعات را در سلول‌های فلش بازنویسی کرد، برای ایجاد اطلاعات جدید، محتوای قبلی حافظه فلش باید قبلاً پاک شده باشند. سیستم‌عامل شما به سرعت فایل‌ها را پاک می‌کند تا سرعت عمل نوشتن در آینده افزایش پیدا کند، اگر این اطلاعات را به سرعت پاک نمی‌کرد، در آینده حافظه فلش باید ابتدا پاک می‌شد تا برای نوشتن دوباره آماده باشد. این امر در طولانی‌مدت، زمان نوشتن بر هارد SSD را افزایش می‌داد.

اگر اشتباهاً فایلی را حذف کرده‌اید و حالا به آن نیاز دارید، چیزهایی وجود دارد که بهتر است به خاطر بسپارید:

• باید فایل را در اسرع وقت بازیابی کنید: همچنان که ویندوز به نوشتن فایل در هارد درایو ادامه می‌دهد، احتمال بازنویسی بر فایل‌های حذف‌شده افزایش پیدا می‌کند. هرچه فایل اهمیت بیشتری داشته باشد، بهتر است بازیابی را سریع‌تر انجام دهید.باید تا جایی که ممکن است کمتر از هارد درایو استفاده کنید: بهترین راه برای بازیابی یک فایل حذف‌شده از هارد درایو، خاموش کردن سریع کامپیوتر پس از حذف فایل و قرار دادن هارد در کامپیوتر دیگر است. حال می‌توانید از سیستم‌عامل کامپیوتر دوم برای بازیابی فایل حذف‌شده در کامپیوتر اول استفاده کنید. اگر سعی می‌کنید که با نصب کردن برنامه بازیابی در هاردی که فایل در آن قرار داشته آن را بازگردانید، شانس بازنویسی بر فایل و از دست دادن همیشگی آن را افزایش داده‌اید.

ویندوز ابزاری پیش‌فرض برای جستجوی هارد درایو و پیدا کردن فایل‌های حذف‌شده ندارد، اما ابزارهای واسط زیادی وجود دارند که این کار را برایتان انجام می‌دهند. برنامه Recuva که توسط توسعه‌دهندگان برنامه CCleaner تولید شده انتخاب مناسبی است. Recuva و سایر ابزارهای مشابه هارد درایو را برای پیدا کردن فایل‌های حذف‌شده جست‌وجو می‌کنند و به شما امکان بازیابی آن‌ها را می‌دهند.

جلوگیری از بازیابی فایل‌های حذف‌شده

اگر در کامپیوتر خود اطلاعات محرمانه و خصوصی مثل مدارک مالی و قسمت‌های دیگر اطلاعات حساس دارید، ممکن است نگران شوید که دیگران امکان بازیابی این فایل‌های حذف‌شده را داشته باشند. اگر در حال فروختن یا دور انداختن کامپیوتر خود هستید، بهتر است احتیاط به خرج دهید.

می‌توانید از ابزاری استفاده کنید که به صورت خودکار فضای خالی هارد درایوتان را با بازنویسی اطلاعات دیگری بر آن تمیز کند. بعد تمام اطلاعات حذف‌شده به صورت کامل از هارد پاک می‌شوند و قابل بازیابی نیستند. برای مثال، ابزار Drive Wiper که در برنامه CCleaner قرارگرفته، این کار را برایتان انجام می‌دهد.

برای حاصل کردن اطمینان از اینکه هیچ فایلی قابل بازیابی نخواهد بود، می‌توانید از نرم‌افزار خرد کردن فایل مثل Eraser استفاده کنید. هنگامی‌که یک فایل خرد یا به‌اصطلاح این برنامه Erase می‌شود، نه‌تنها پاک شده است بلکه روی فضای خالی آن در دیسک عمل بازنویسی انجام شده و دیگر هیچ‌کس قادر به بازیابی آن نخواهد بود. بهتر است بدانید که این ابزار همیشه به کمکتان نخواهد آمد. تصور کنید که در زمانی از فایل اصلی کپی تهیه کرده‌اید و بعد فایل اصلی و فایل کپی را پاک کرده‌اید. ممکن است یک کپی حذف‌شده در هارد شما سرگردان باشد و حساب تعداد دفعات کپی و حذف کردن از دستتان خارج شده باشد.

به خاطر بسپارید که خرد کردن فایل‌ها از پاک کردنشان مدت‌زمان بیشتری می‌طلبد. پس تنها برای از بین بردن فایل‌های حساس و محرمانه از این روش استفاده کنید.

برای اینکه واقعاً از بازیابی هرگونه فایل جلوگیری کنید، می‌توانید از برنامه‌های مخصوص پاک کردن دیسک مثل DBAN (Darik’s Boot and Nuke) استفاده کنید. DBAN را در سی‌دی نصب کنید و سیستم را با آن بوت کنید. این برنامه هرچه که در هارد درایو باشد از فایل‌های کاربر گرفته تا سیستم‌عامل را پاک کرده و با اطلاعات بی‌اهمیت بر آن‌ها بازنویسی می‌کند. این برنامه برای زمانی که می‌خواهید کامپیوتری را دور بیندازید مناسب است. به‌این‌ترتیب مطمئن می‌شوید که تمامی اطلاعات شخصی حذف شده‌اند.

شاید برخی فکر کنند اطلاعات حتی پس‌ازاینکه بر فضایشان بازنویسی شده باشد قابل بازیابی هستند، اما شواهد نشان داده که اطلاعات به‌دست‌آمده بعد‌ از آن، به‌هیچ‌وجه قابل‌استفاده و مناسب نیستند.

تا الآن باید متوجه شده باشید که چه زمان می‌توان اطلاعات حذف‌شده را بازیابی کرد و چه زمانی خیر. فراموش نکنید که در هنگام دور انداختن یا فروختن کامپیوتر اطلاعاتتان را به نحو درست از بین ببرید.

آقا وردپرس نصب کن!
این جمله ایست که این روزها از دهان همه ! میشنویم، انسان های بی تخصصی که انتظار دارند فرشته ای به نام وردپرس همه مشکلات همه انسان های روی کره زمین را حل کند، حتی بدون اینکه کوچکترین دانشی در مورد سیستم های دیگر داشته باشند.
– سایت خبری رو چطور بسازم؟ – با وردپرس.
– سایت معرفی رو با چی بسازم؟ – با وردپرس.
– سایت فیلم رو با چی بسازم؟ – با وردپرس.
– سایت عکس رو … ؟ – وردپرس.
– فروشگاه میخوام – وردپرس دیگه.

انسان های بی تخصص و بی استعدادی که هنر برنامه نویسی و طراحی سایت را در سیستم های راحتی مثل وردپرس میبینند و یا حتی با کوچکترین تغییری که در تم های html وردپرس انجام میدهند فکر میکنند که خدای برنامه نویسی شده اند و دیگر وقت پولدار شدن و میلیونر شدن آنهاست!

دوست عزیز برای یکبار هم که شده یک نگاه اجمالی به نرم افزار های دیگر بیندازید، شاید نشود سایت گوگل را با وردپرس طراحی کرد!

 به نظر من یکی از بزرگترین مشکلات وردپرس راحتی بیش از حد و مسخره آن هست که همه انسان های بی استعداد و تنبل را که حوصله بررسی و مطالعه ندارد را به خودش جذب میکند و باعث میشود هر ایده و طرح جالبی که برای سایت وجود دارد را خراب کنند و در نهایت یک تاسف به جای گذارد که این هم نشد!
دوست عزیز و خوش ایده ی من که فکر میکنی همین ایده ای که توی ذهنت داری باعث پولدار شدنت خواهد شد! خراب میشود دوست من با وردپرس نزن!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

وردپرس یک cms خوب هست و شاید یکی از بهترین ها در نوع خودش. cms به معنی (content managment system) سیستم مدیریت محتوا هست و برای سایت های محتوا محور انتخاب خوبی هست اما در صورتی که ضعف های آن را به خوبی بشناسند و مشکلاتش را برطرف کنند، مشکلاتی از جمله راههای سریع و راحت هک کردن. به نظر من در اولین اقدام میشود از افزونه Hide My WP برای پنهان کردن سیستم ورود مسخره ی وردپرس استفاده کرد. بعد از این باید سریعا سراغ سئو بریم، اوه سئو!

اصلا یادم نبود که وردپرس یک سیستم سئوی مسخره دارد و عملا بدون افزونه ی سئو، سئو در ورپرس هیچ معنایی ندارد و جای سایت شما در آخرین صفحات گوگل خواهد بود!

جدای از اینکه یک مشت آدم بی استعداد میگویند “سئوی وردپرس خوبه” باید عرض کنم که وردپرس به تنهایی هیچ کاری برای سئو شما انجام نخواهد داد، پس حتما یکی از افزونه های دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
و یا دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
Pack را نصب کنید.

وردپرس در چند سالی که از عمرش میگذرد بارها مشکلات امنیتی پیدا کرده و اگر از آن دسته انسانهایی هستید که فکر میکنید به خاطر سورس باز بودنش مشکلاتش سریعا رفع میشود باید بگویم که آدم ساده لوحی هستید، چون هکر ها از مشکلات برای نفوذ استفاده میکنند و نه برای گزارش به سایت وردپرس، پس با توجه به این مورد حتما از افزونه های امنیتی استفاده کنید و سعی کنید نام کاربری خودتان را در پایین پست های وردپرسی خودتان به نمایش نگذارید.

با توجه به API قوی وردپرس خیلی راحت میشود برای وردپرس افزونه نویسی کرد و در واقع خیلی راحت میتوانید با نصب یک افزونه غیر قابل اعتماد (که خیلی از آنها هم وسوسه کننده هستند) کل اطلاعات سایت خودتان را در معرض خطر قرار دهید پس تا حد امکان از نصب افزونه های ناشناخته (که البته به نظر من به خود وردپرس هم نمیشود اعتماد کرد) دوری کنید.

با یک حساب و کتاب سر انگشتی به این نتیجه میرسیم که وردپرس بدون افزونه های فراوانش هیچ قدرتی ندارد و عملا یک سیستم ساده و مسخره است. جدای از بحث افزونه ها وردپرس یک سیستم کد نویسی قدیمی را به یدک میکشد که ناشی از به روزرسانی نسخه های قبلی بوده و امکان تغییر اساسی در نرم افزار (برای مثال تغییر روش کدنویسی به MVC) وجود ندارد.

مشکل اصلی هر برنامه نویس ایرانی، درگاه پرداخت ایرانی!

سالهاست که با انواع و اقسام درگاه های پرداخت ایرانی کار کرده ام و در وصف آنها فقط میتوانم بگویم افتضاح است!
هر چند که اوضاع تا حالا کمی بهتر شده ولی هنوز هم آن قطعی های بی دلیل و مسخره را به یاد دارم، آن پشتیبانی های افتضاح و کارمندانی که هیچ چیزی را به گردن نمیگیرند و فقط میگویند “در حال بررسی هستیم”. دوست عزیز وقتی شما از هیچ چیز خبر ندارید پس چرا به عنوان پشتیبانی وقت ما را میگیرید؟!

از سالهای پیش و اولین باری که کار با درگاه پرداخت بانک ملت را شروع کردم به یاد دارم که بعد از مشاهده فایل راهنما به خودم گفتم “عه! این دیگه چه وضعشه؟”. چرا مشابه نمونه های خارجی نیست؟ بعد از کلی سر و کله زدن با پشتیبان هاستینگ خود و داستان همیشگی “چرا soap روی این سرور شما فعال نیست؟” و استفاده از راهکارهای جایگزین و دیدن خطا های تاریخی! که بعد از تماس های مکرر متوجه شدم خود به پرداخت هم از آنها سر در نمی آورد بلاخره توانستم اولین ماژول پرداخت را بنویسم، گویا به اندازه یک پروژه فروشگاهی از من انرژی برده بود. هنوز هم بعد از این همه سال من نفهمیدم که که چرا باید یه سری درخواست ها را به بانک ارسال کنم و بعد با کدی که دریافت میکنم وارد قسمت پرداخت شوم!چرا همان اول با یک فرم به سمت درگاه هدایت نشوم؟!

هنوز هم متوجه نشدم چرا برخی از بانک ها امکان مشاهده تراکنش ها را به ما نمیدهند و حتما باید خودمان حواسمان به حساب و کتابمان باشد.
از همه این ها که بگذریم درگاههای ایرانی یکی از بدترین نوع خدماتی را که تا به حال دیده ام ارائه میدهندکه همراه با وب سرویس نامنظم و عدم پشتیبانی کاربر را خسته و ناراضی نگه میدارند، درخواست درگاه و فعالسازی آن روی سایت های جدید هم که خود هفت خوان رستم است و نیازی به توضیح ندارد!
همه این موارد در حالی رخ داده که درگاههای واسط خیلی از این مشکلات را حل کرده اند و با ارائه راهکار مناسب این خدمت ها را بسیار بهتر از بانک ها ارائه میدهند، البته آنها هم مشکلات خاص خود را دارند اما به نظر گزینه بهتری هستند.
چند وقت پیش به پرداخت سیستم پشتیبانی آنلاین مشتریان را راه اندازی کرده است، با خودم گفت خب بلاخره به این نتیجه رسیده که باید پشتیبانی خود را قوی کند اما در کمال تعجب بدترین پشتیبانی آنلاینی که وجود دارد را مشاهده کردم! افراد بی تخصص که فقط ما را به همدیگر پاس میدهند. جدا از چت ضعیف و کارمندان بدون تعهد ما بعد از سه روز به این نتیجه رسیدیم که درگاه ما غیر فعال شده است! خب برادر من یعنی شما بعد از سه روز متوجه شدی درگاه ما غیر فعال هست و نمیتوانستی همان لحظه توی چت یه نگاهی به سیستم بیندازی؟!

قبلا فکر میکردم که این مشکلات فقط از سمت بانک ملت هست تا زمانی که با درگاههای سامان و شهر آشنا شدم و به این نتیجه رسیدم که به پرداخت قسمت خوب قضیه بود، این بنده خداها اصلا با مفهوم درگاه پرداخت آشنایی نداشتند، بعد از کلی فشار و راه اندازی درگاهها، بانک شهر درگاه خود را منحل کرد
در نهایت فقط میتوان به نتیجه رسید که درگاههای پرداخت ایرانی افتضاح هستند و من هنوز هم متوجه نشدم چرا پورت ۴۴۳ درگاه ملت برای ما بسته میشد و یک روز در میان درگاه تعطیل میشد، اما برای سایت هایی مثل ایرانسل و همراه اول مثل بنز کار میکرد!

هنوز متوجه نشدم چرا در اشکالات فنی که پیش می آمد و درگاهها از کار می افتاد سایت های بزرگ بدون مشکل کار می کردند و چرا خون انها از ما رنگین تر است؟!!
هنوز هم وقتی از پشتیبان میپرسم ” این خطای ۴۱۸ چرا رخ میده؟ دلیلش چیه؟” میگوید “نمیدانم!”!!!
شما میدانید؟!
——————————————————————————————
در نهایت به اطلاع شما میرسانم که ما در حال راه اندازی سیستمی جامع هستیم که کاربران بتوانند تمامی پرداخت های خود را مدیریت کنند، اگر در این زمینه پیشنهادی برای ما دارید از شنیدن آن خوشحال میشویم.

حال که به لطف خدا در دوران پساتحریم قرار گرفته‌ایم می‌توانیم به رویای نه‌چندان دور تسخیر بازارهای جهانی فکر کنیم. رویایی که شاید خیلی هم دور از ذهن نباشد. اینکه به‌طور بالقوه ما می‌توانیم این دستاورد را داشته باشیم و امکان‌پذیر است زیرا پتانسیل‌های بالایی در کشور ما وجود دارد، اما چطور می‌شود که تا به حال این‌گونه نشده است؟

در دوران تحریم کاسبان تحریم و سوداگران بسیاری از اجناس خارجی را با دور زدن تحریم‌ها وارد ایران می‌کردند ولی آیا در دوران تحریم کالاهای ما نیز به کشورهای دیگر قاچاق می‌شد؟

در واقع باید یک نگاهی بیندازیم و واقعیت تلخی را ببینیم و آن اینکه غالب صادرات امروز ما را محصولات خام و اولیه و سنتی تشکیل می‌دهد که متاسفانه در بازار بین‌المللی هم خیلی امن و مطمئن حرکت نمی‌کند.
یک‌روز پاکستان و چین مدعی فرش ما می‌شوند، اسپانیا زعفران ما را به نام خود می‌فروشد، چین جای ما را در بسیاری از محصولات می‌گیرد و ترکیه در پسته جایگزین ما می‌شود و این رشته با عملکرد امروز ما ادامه می‌یابد.
 محصولات صنعتی ما که شرایط بسیار سخت‌تری را دارا است و فاصله زیادی برای ورود و رقابت با نام‌های بزرگ جهانی دارد. آیا تا به حال فکر کرده‌ایم چرا ما هنوز نتوانسته‌ایم در بازارهای بین‌المللی سبد مطمئنی از بازار را داشته باشیم؟

شاید اولین مشکل ما عدم تعریف و ثبت هویت ایرانی در عرصه بین‌المللی است. برخلاف تصور ما که همه دنیا کشور و دارایی‌ها و توانایی‌های ما را می‌شناسند در عمل به وضوح می‌بینیم در بسیاری از نقاط یا ما را با عراق اشتباه می‌گیرند یا به مقدار محدودی اطلاعات کانالیزه شده سیاسی از ما دارند، اما ما هیچ نشانی از فرهنگ، محصولات و دارایی‌هایمان را به دنیا اعلام رسمی نکرده‌ایم.
 بلکه بیشتر اطلاعات کتاب‌های تاریخ و جغرافی یا خاطرات بازرگانان معرف ما بوده است. ما هنوز به زبان اقتصادی با دنیا حرف نزده‌ایم. دور سهم خود خط پر رنگ کشیده‌ایم تا بقیه آن را ببینند، برای دیگران تعریفش نکرده‌ایم به دنیا نشناساندیمش، توضیحش ندادیم، شکل و ظاهرش را درست نکردیم و به آن آب و رنگ لازم را نداده‌ایم. قطعا این به آن معنی نیست که اصلا کاری نکرده‌ایم بلکه در مقدار نیاز و توقعمان از بازار کاری نکرده‌ایم.
 نگاهی به کشورهای با تمدن بسیار ضعیف‌تری از خودمان بیندازیم می‌بینیم که با این همه دارایی هیچ نگفته‌ایم و آنها با یکی دو موضوع ساده کل دنیا را گرفته‌اند، مشکل از عدم توانایی نیست مشکل اصلی در عدم اولویت این مسائل در کشور است.

دومین مشکل این است که خودمان می‌خواهیم همه کار را بکنیم. آن هم به تنهایی، نه کسی را قبول داریم، نه شریک دوست داریم، نه خودمان آنقدر به کیفیت پایبندیم که بهترین را تولید کنیم نه خوشمان می‌آید از کسی سوال کنیم و بپرسیم یا دیگران را بازی بدهیم، عادت کردیم همه افتخارات و جوایز و گواهی‌نامه‌ها را هم صوری بخریم و بگذاریم به‌عنوان افتخار روی دیوارمان بدون اینکه واقعا اتفاقی افتاده باشد.
خیلی فرهنگ مدیریتمان هم به شراکت نمی‌خورد و غالبا دعوایمان می‌شود. یا در شراکت نمی‌توانیم تضمین لازم را بدهیم و شرکایمان را نیز مطمئن و راضی کنیم. از اینکه دیگری هم سود ببرد گاهی واقعا ناراحت هستیم و به همین خاطر در شراکت هم به دنبال قدرت‌طلبی و تیم‌سازی و ائتلاف و انواع ابزارهای برتری‌جویانه می‌رویم و از پدیده‌هایی که فی ذات چالش ندارند چالش تولید می‌کنیم.
این کاملا طبیعی است که تا کسب‌وکار ثبات و آرامش نداشته باشد و فضای آن آماده حضور و تامین منافع گروه به‌جای فرد نباشد از اندازه‌ای بیشتر بزرگ نمی‌شود و در جای خود باقی می‌ماند.

سومین نکته این است که خودمان را راضی کردیم که سرمایه‌گذار و شریک و این دردسرها را بپذیریم و بگذاریم اجنبی‌ها در کارهای ما مداخله کنند و با ما شریک شوند، چقدر بسترهای ما برای این مشارکت‌ها آماده است، چقدر هویت تعریف شده‌ای داریم تا ما را بفهمند، چقدر اهداف و برنامه‌هایمان واقعی، عملی و مشخص است.
چقدر به آینده بازار، نوع مشتریان، سطوح کارها، تفکر و نیازهای ذی‌نفعان فکر کرده‌ایم. تعاریف برند را برای یک شهر، یک منطقه، یک کشور، یک محدوده جغرافیایی یا برای کل دنیا چگونه ساخته‌ایم؟ سرمایه‌گذار بدون دانستن این مطالب چگونه می‌تواند به سرمایه‌گذاری جذب شود و قطعا بدون سرمایه و مشارکت‌های بزرگ آیا می‌توان یک برند جهانی داشت؟
چهارمین نکته این است که ما چقدر فضای بین‌المللی و ادبیات آن را می‌شناسیم؟
 چقدر موردکاوی موضوع‌های موفقیت و شکست تجاری دنیا را بررسی کرده‌ایم و به آن اشراف داریم؟ چقدر در بازارهای منطقه‌ای کشورها قدم زده‌ایم و از آن اطلاعات داریم؟
با حدس و گمان صرف که نمی‌شود وارد فضای تجارت جهانی شد. ما چه در داخل و چه در خارج چقدر مطالعات بازار کرده‌ایم و از آن مهمتر چقدر به آن اعتقاد داریم؟
 چقدر رقبای خارجی خود را می‌شناسیم، ضعف‌ها و قدرت‌های آنها را می‌دانیم، سیاست‌ها و برنامه‌های بازارشان را می‌شناسیم و در یک کلمه چقدر تحقیقات بازار را کاربردی کرده‌ایم؟
پنجمین نکته عدم شفافیت فضای سرمایه‌گذاری و تضامین و امنیت آن در ایران است، متاسفانه نه‌تنها در جذب سرمایه‌های خارجی در ایران موفق نبوده‌ایم در جذب سرمایه‌های سرگردان داخلی نیز موفق نیستیم و پول‌ها به جای تولید میل زیادی به بازارهایی مثل ارز، طلا، مسکن و پس‌انداز در بانک‌ها دارد. چون جنس این سرمایه‌گذاری هم برای سرمایه‌های سرگردان یا بزرگ روشن‌تر از تولید و ورود به بازار است و همچنین زود بازدهی را می‌توان به مزایای آن اضافه کرد، فضای سرمایه‌گذاری حمایت جدی نمی‌شود، تعاریف درستی ندارد، کسی نمی‌تواند چیزی را در آن تضمین کند، وام‌های بزرگ ندارد و از همه این نیازها مهم‌تر حمایت جدی نمی‌شود.
قوانین صادرات و سرمایه‌گذاری بسیار پیچیده است ودر بعضی موارد بسیار دست و پاگیر و ناکارآمد است. فضای سرمایه‌گذاری و صادرات و توسعه ما برای جهانی شدن باید از شرایط مساعدت تری برخوردار شود.
ششمین مساله این است که حتی اگر توانایی هم برای جذب سرمایه‌گذار پیدا کنیم و بخواهیم به بازار جهانی ورود کنیم، بازار را نیز باید بشناسیم به ادبیات آن باید سخن بگوییم با نمادها، حرف‌ها و شرایط آن باید آشنا باشیم ولی از آنجا که خودمان را علامه دهر می‌دانیم اعتقادی به مشاور و متخصص و کارشناس و این‌گونه روش‌ها نداریم، چون همه چیز باید زود بازده باشد و چرا خدایی ناکرده به کسی نانی بدهیم و چه نیازی است که این جماعت علمی را پررو کنیم، سخت که نیست خودمان دوتا کتاب می‌خوانیم چهارتا فایل از اینترنت می‌گیریم یک کاری می‌کنیم. حالا مهم است که کار شروع شود بعدا که از کار کلی پول در آوردیم قدری را خرج زیر ساخت، تعریف، محتوای صحیح و تنظیم ابعاد جهانی می‌کنیم. فعلا برای این کارها پول نداریم و البته تجربه ثابت کرده روزی هم که پول داشته باشیم تعداد آشنا‌هایمان زیاد است و متخصصان هم بالاخره از یک جایی شروع کرده‌اند دیگر، خیلی باوری به موضوعات دانش‌بنیانی مثل برندسازی نداریم.
هفتمین نکته این است که همه برای داشتن یک برند بزرگ در کشورهای خود کار می‌کنند و برندها به کل یک کشور تعلق دارد، مردم این را می‌دانند که داشتن یک برند در ابعاد جهانی یعنی میلیون‌ها فرصت شغلی و میلیاردها دلار سود و سرمایه و همه برای آن تلاش می‌کنند، برای جهانی شدن باید بتوانیم بازارهای داخلی خودمان را فتح کنیم، به مردم خودمان احترام بگذاریم و فرصت ایجاد کنیم، مردم به ما احساس پیدا کنند تا به ما وفادار شوند، آن وقت است که هویت ما به همه گره می‌خورد و این یعنی یک هویت ملی نه هویت‌های فردی، برندی که بازار داخلی کشور خود را با نام خوب داشته باشد و به حقوق مردم احترام بگذارد تبدیل به یک تفاهم عمومی می‌شود و همه با آن همراه می‌شود، در تمام دنیا برندهای بزرگ بیشترین پایگاه و تعصب را ابتدا در کشور خود دارند و مردم آن را متعلق به خود می‌دانند، شاید بتوان گفت که در اصل مردم خودشان بزرگ‌ترین سفیر برندشان در مورد برندهای بزرگ هستند.
 بالاخره یک روز باید مساله درج برندهای خارجی روی برخی محصولات و تولیدات داخلی و فروش آن به مردمان حل شود.
شفافیت کسب‌وکار، کیفیت بالا، افزایش بهره‌وری در تولید و کاهش قیمت تمام شده، رعایت حقوق مصرف‌کنندگان و ورود به حوزه مسوولیت اجتماعی پایه‌هایی از برندسازی هستند که این باعث وفاداری مشتریان و سایر ذی‌نفعان به یک برند می‌شود. متاسفانه ما از این رموز سال‌ها غافل شده‌ایم و هنوز هم به‌صورت گسترده و عزم عمومی سرمایه‌گذاری جدی در این حوزه نکرده‌ایم.
هشتمین نکته همسو شدن همه نهادها، سازمان‌ها و ارگان‌های حمایتی برای صادرات یک برند به جهان است، اینجا دیگر مساله مساله صرفا بازرگانی نیست بلکه شاید مساله اصلی صادرات هویت و قدرت یک کشور در قالب یک برند است.
شما زمانی که یک محصول را از کشور می‌خرید فقط محصول را نمی‌خرید بلکه فرهنگ آن کشور و فرهنگ مصرف آن را نیز وارد زندگی خود می‌کنید و این امری اجتناب‌ناپذیر است. برندها علاوه‌بر کالا بودن، سفیران فرهنگی خاموشی هستند که به آرامی وارد زندگی مردم می‌شوند و روی آنها اثرگذاری می‌کنند.
 زمانی که به موضوع صادرات و توسعه برندهای کشور با این دیدگاه نگاه شود خواهیم دید که فقط بخش خصوصی نیست که قرار است تجارت کند پس برای ساختن یک برند بزرگ باید تلاش کرد تا بلکه کل کشور در این موضوع عزم پیدا کرده و حرکت کند و چون هر قسمت آن به کسی یا ارگانی مربوط است همه باید تلاش کنند.
 بسیاری از کشورهایی که امروز در دنیا دارای برندهای بزرگ هستند گسترش بازارهای خود را به کمک سفارتخانه‌هایشان انجام داده‌اند یعنی سفرا و کاردارهای اقتصادی علاوه‌بر کارهای سیاسی و روابط دیپلماتیک به‌عنوان معرفی‌کنندگان و نمایندگان صادرکنندگان کشورشان در ایجاد بازار، پیدا کردن کانال‌های ارتباط و توزیع و تسهیل جلسات تجاری اقدام کرده‌اند یا در مدل دیگر وزرای گردشگری این کشور‌ها الزام‌هایی برای اماکن گردشگری و خدمات هوایی و حمل‌ونقل و تفریحی خود قرار داده‌اند که حتما باید از برندهای بزرگ ملی خودشان در انجام خدمات تشریفاتشان استفاده کنند.
نکته آخر اینکه ما برای کشورمان سطحی از کیفیت، مفهوم و جایگاه کالا‌ها در سطح بین‌المللی تعریف نکرده‌ایم. دنیا نمی‌داند کالاهای ایرانی یعنی چه؟
یعنی درجه 1، درجه 2 یا درجه 3، نمی‌داند کدام کالا‌ها معرف تولید ایرانی ممتاز است. مساله اصلی عدم پرداختن به هویت «ساخت ایران» یا MADE IN IRAN است که متاسفانه ما مثل بسیاری از کشورها نشان‌های عالی صادراتی برای ممتاز کردن محصولات با کیفیت و عالی خود نداریم و همه به‌راحتی خود را نماینده ایران معرفی می‌کنند در صورتی که هیچ جای دنیا این‌طور نیست و این رده‌بندی‌ها مشخص است.
 نیاز ما به ساماندهی فضای صادراتمان با شکل‌دهی استاندارد‌ها و نشان‌های عالی یک ضرورت جدی است که متاسفانه مدت‌هاست مغفول مانده است.
در انتهای کلام شاید بتوان گفت مشکل اصلی ما در برند جهانی بیش از آنکه مالی یا عدم راه دادن ما در بازار بین‌المللی باشد به تفکرات و فضای فکری کسب‌وکار کشور معطوف است. مشکل در نگرش ما به کسب‌وکار و دیدگاه جهانی و آینده‌نگر نداشتن به آن است.
عدم باور ما به انجام کارهای علمی در کنار تجارت و فاصله گرفتن ما از روحیه جمع‌گرایی است. اگر بخواهیم حرفی در ابعاد جهانی بزنیم ابتدا باید زیرساخت‌هایمان را اصلاح کنیم و تمامی ناکامی‌هایمان را تقصیر دیگران نیندازیم.
کاش لحظه‌ای هم بر چرایی‌های عدم موفقیت خود اندیشه کنیم. ایرانی باهوش، متفکر و زیرک است؛ تلاش بیشتر همراه با برنامه‌ریزی صحیح و حذف مقررات زائد و دست و پاگیر و برقراری استانداردهای قوی در تولید محصولات، اعتماد و اطمینان مصرف‌کنندگان داخلی در درجه اول و در مرحله بعد خارجی را نسبت به برندهای کشورمان جلب و جایگاه مناسب را کسب خواهد کرد.