قابلیت You’re All Caught Up به تازگی به اینستاگرام اضافه شده و به شما کمک می کند تا از تماشای پست های تکراری جلوگیری کنید.


زمانی که در حال گشت و گذار در اپلیکیشن اینستاگرام هستید، مشاهده پست های تکراری معمولا آزار دهنده به نظر می رسد و همین موضوع باعث می شود تا حسی شبیه کلافه شدن به کاربر دست دهد. از این رو مسئولان اینستاگرام دست به اقدامی جالب زده و قابلیت You’re All Caught Up را در این اپلیکیشن قرار داده اند.
به این ترتیب زمانی که شما به آخرین پست جدید رسیده و پس از آن نیز پست هایی که پیش تر از آنها بازدید کرده باشید قرار گرفته باشد، متنی با عنوان You’re All Caught Up به همراه یک آیکون تیک سبز رنگ در مرکز تصویر ظاهر می شود و به این ترتیب به شما هشدار می دهد که پست های بعد از آن، برایتان تکراری خواهد بود و در صورت تمایل، می توانید همچنان صفحه را به پایین هدایت کنید یا در غیر این صورت، به ابتدای صفحه برگشته و اپلیکیشن را رفرش کنید تا پست های جدید نمایش داده شود یا از آن خارج شوید.

فیسبوک مالک اپلیکیشن اینستاگرام، مدتی است که با تلاش و پشتکار فراوان، ویژگی های جدیدی را به این شبکه اجتماعی اضافه کرده که از جمله آنها می توان به امکان پرسش و پاسخ در استوری، امکان اضافه کردن موزیک به استوری، امکان تماس تصویری با چهار نفر به صورت همزمان و در نهایت پلتفرم IGTV اشاره کرد. بر هیچ کس پوشیده نیست که مسئولان این شبکه اجتماعی قصد دارند با اضافه کردن این قابلیت ها به اینستاگرام، کاربران بیشتری را به سمت خود جذب کنند.

پیش از این که سیستم عاملی بر روی دیسک نصب کنیم باید دیسک را پارتیشن بندی کنیم. در هنگام پارتیشن بندی دیسک، تعیین می کنیم سایز پارتیشن چقدر باشد، با چه فایل سیستمی فرمت شود و این که بر روی کدام پارتیشن سیستم عامل نصب شود. اگر سیستم عامل را عوض کنیم باز هم آن پارتیشن ها در جای خود باقی هستند و سایز آن ها تغییری نمی کند. پس اطلاعات مربوط به پارتیشن ها و اندازه و سایز آن ها و فایل سیستم آن ها، مستقل از سیستم عامل است و با پاک شدن یا جایگزینی سیستم عامل، همچنان حفظ می شوند. پس این اطلاعات باید در جای خاصی ذخیره شود.

GPT و MBR هر دو استاندارد هایی برای مدیریت پارتیشن ها و Volume ها بر روی دیسک هستند. قبل از این که پارتیشنی بر روی دیسک ایجاد کنیم، باید تعیین کنیم که با کدام روش می خواهیم پارتیشن ها و Volume های ما مدیریت شود؟ MBR یا GPT؟

انتخاب GPT یا MBR برای یک دیسک مثل انتخاب فایل سیستم NTFS یا FAT32 است برای پارتیشن یا Volume
GPT یا MBR بودن فقط ویژه ویندوز نیست، بلکه این مساله مستقل از نوع سیستم عامل است و در سایر سیستم عامل ها نیز باید نوع GPT یا MBR بودن دیسک را مشخص کنیم.

چه زمانی باید برای دیسک، MBR یا GPT بودن را انتخاب کنیم؟
هنگامی که برای اولین بار یک دیسک خام را به کامپیوتر متصل می کنید، سیستم عامل از شما می پرسد که از چه Partition Style ای می خواهید استفاده کنید و شما با انتخاب MBR یا GPT، آن را تعیین می کنید.


پس از تعیین MBR یا GPT، اگر بخواهید نوع آن را تغییر دهید باید نکات خاصی را مد نظر قرار دهید و فرآیند تبدیل MBR به GPT و برعکس شرایط خاصی دارد که در آینده به آن ها خواهیم پرداخت.

MBR یا Master Boot Record
MBR مهمترین بخش بر روی دیسک است. MBR دربردارنده کدهای اجرایی است که شامل Master Boot Code، Disk Signature و Partition Table می باشد. در انتهای MBR یا Master Boot Record، 2 بایت به عنوان Signature Word وجود دارد که عدد آن 0x55AA است.

Disk Signature
Disk Signature عددی یکتاست که در آدرس منطقی 0x01b8 قرار دارد و کار آن شناساندن دیسک به سیستم عامل است.

Master Boot Code
Master Boot Code که بخشی از MBR است، کارهای زیر را انجام می دهد:

• اسکن کردن Partition table برای یافتن پارتیشن Active
  
• یافتن اولین سکتور از پارتیشن Active
  
• بارگذاری یک کپی از Boot Sector در RAM
  
• انتقال کنترل سیستم به کدهای اجرایی Boot Sector
  

اگر به هر دلیلی Master Boot Code نتواند فرآیند های بالا را انجام دهد، در این صورت سیستم، یک از پیام های زیر را نشان می دهد:

• Invalid partition table
  
• Error loading operation system
  
• Missing operation system
  

بر روی فلاپی ها MBR وجود ندارد. اولین سکتور در آن ها Boot Sector است. همچنین در بسیاری از هارد دیسک های که دربردارنده MBR هستند، تنها زمانی از Master Boot Code استفاده می شود که دیسک دارای پارتیشن Active از نوع Primary باشد.

Partition Table
جدول پارتیشن یا Partition Table یک ساختمان داده 64 بایتی است که به کمک آن می توان موقعیت و نوع پارتیشن ها را بسته به سیستم عامل، بر روی دیسک شناسایی کرد.
هر بخش از Partition Table، 16 بایت است؛ پس حداکثر ظرفیت این جدول، 4 بخش است.
هر یک از بخش ها از Offset از قبل تنظیم شده نسبت به اولین سکتور، قابل دسترسی هستند. این آدرس ها به شرح زیر است:

نکته:
تنها در دیسک های Basic از Partition Table استفاده می شود. دیسک های Dynamic با استفاده از Database ای که در انتهای هر دیسک نگهداری می شود پیکربندی دیسک را شناسایی می کند. در آموزش های آینده به دیسک های Basic و Dynamic و تفاوت این دو با هم خواهیم پرداخت.
مثال: در زیر بخشی از MBR را می بینید که بیان گر Partition Table کامپیوتری است که دارای 3 پارتیشن است.
هنگامی که تعداد پارتیشن ها کمتر از 4 عدد باشد، هر 16 بایت مربوط به پارتیشینی که وجود ندارد، با عدد 0 پر می شود.

جدول زیر اعدادی را که در Partition Table مثال بالا وجود دارد توصیف می کند. در این جدول پارتیشن اول را برای نمونه انتخاب کردیم و اعداد و معنی آن ها را بررسی می کنیم:

BYTE = 8 bit

WORD = 16 bit

DWORD = 32 bit

نکته: در جدول بالا علامت ستاره “*” برای توجه به این نکته است که مقدار فیلد، 6 بیتی یا 10 بیتی است.

اعداد بزرگتر از یک بایت به روش Little endian ذخیره می شوند. یعنی کم ارزش ترین بایت زودتر نوشته می شود. برای مثال در جدول بالا در فیلد مربوط به Relative Sectors که یک عدد DWORD است عدد 0x3F000000 نوشته شده است. این عدد به روش Little endian نوشته شده. یعنی کم ارزش ترین بایت در سمت چپ هستند. اگر بخواهیم آن را به روش نرمال بنویسیم، به صورت 0x0000003F نوشته می شود و معادل دسیمال آن، 63 است.

همانطور که در جدول بالا دیدید، System ID بخشی از Partition Table است. اطلاعاتی که از این فیلد به دست می آید:

• Volume با چه File System ای فرمت شده است؟ (FAT، FAT32، NTFS و...)
  
• آیا پارتیشن Extended بر روی دیسک ایجاد شده یا نه؟
  

ویندوز 2000 از System ID برای تعیین اینکه چه File System Device Driver ای را در هنگام بالا آمدن ویندوز بارگزاری کند، استفاده می کند. (File System Device Driver با Device Driver متفاوت است.)

چهار سطر پایین جدول که با ستاره “*” علامت دار گذاری شدند به این معنی است که عدد مربوطه برای شناسایی Volume های non-FT نیز کاربرد دارد. از Volume های non-FT می توان Striped و Spanned را نام برد. FT سرنام Fault Tolerance است.

در Windows NT 4.0 یا ورژن های بالاتر هنگامی که یک Volume از نوع Raid-1 یا Raid-5 ساخته می شود، با ارزش ترین بیت System ID برای همه پارتیشن های Primary یا Logical ای که عضو Volume هستند، Set می شود.

MS-DOS تنها می تواند به Volume هایی دسترسی داشته باشد که System ID آن برابر با 0x01، 0x04، 0x05 و یا 0x06 باشد. هرچند می توان Volume هایی را که System ID آن ها هیچ یک از موارد گفته شده نیست، با ابزار های تحت MS-DOS مانند FDISK پاک کنید. همچنین می توانید با استفاده از ابزار های Low-Level Disk editor مانند DiskProbe، بر روی هر سکتوری Read و Write داشته باشید صرف نظر از نوع فایل سیستم به کار برده شده.

این فیلدها که به آن ها CHSنیز گفته می شود، برای بالا آمدن کامیپوتر ضروری هستند. Master Boot Code از این فیلد ها برای یافتن و بارگذاری Boot Sector از پارتیشن Active استفاده می کند.

فیلد های Starting CHS برای پارتیشن های non-Active به Boot Sector های سایر پارتیشن های Primary و به EBR مربوط به اولین Logical Drive در پارتیشن Extended اشاره می کند. دانستن سکتور آغازین از پارتیشن Extended برای خطایابی بسیار مهم است. اگر دیسک دچار مشکل شود و با استفاده از ابزارهای Low-Level Disk Editor بخواهیم اطلاعات را بازیابی کنیم دانستن این فیلد ضروری است.

در تصویر زیر MBR، Partition Table و Boot Sector را برای یک دیسک Basic که 4 پارتیشن دارد، می بینید. نوع فیلدهای درون Partition Table و Extended Partition Table یکسان است.

اندازه Ending Cylinder، 10 بیت است. بنابراین بازه تعریف تعداد سیلندر های قابل تعرف در Partition Table از 0 تا 1023است.

اندازه Starting Head و Ending Head، یک بایت است. پس مقادیر آن در بازه 0 تا 255 قرار می گیرد.

اندازه Starting Sector و Ending Sector، 6 بیت است. پس مقادیر آن در بازه 0 تا 63 قرار می گیرد. از آنجایی که شمارش سکتورها از عدد 1 شروع می شود (و نه صفر)، پس بیشترین تعداد سکتور در هر Track عدد 63 خواهد بود.

از آنجایی که هارد دیسک ها با استاندارد 512-Byte Sector همگی Low-Level Format شده اند، بیشترین ظرفیت دیسک که توسط Partition Table تعریف می شود، به روش زیر محاسبه می شود:

با جایگزاری کردن بیشترین مقادیر هر فیلد، خواهیم داشت:

تا پیش از معرفی قابلیت Logical Drive Addressing یا LBA،پارتیشن Active نمی توانست بیشتر از 7.8 GB باشد (فرقی نمی کرد که از چه فایل سیستمی استفاده می شد)

هنگامی که در ویندوز 2000 از FAT16 برای Volume استفاده می کنیم، بیشترین تعداد Cluster، 64 KB است. بنابراین بیشترین اندازه هر Volume برابر با 4 GB خواهد بود. اگر شما یک دیسک مالتی بوت با سیستم عامل های Windows 95 و Windows 98 داشته باشید، در این صورت Volume با فرمت FAT16 نباید بیشتر از 2 GB باشد تا سیستم عامل بتواند به آن دسترسی داشته باشد. در غیر این صورت اگر Volume بزرگتر از 2 GB باشد و سیستم عامل بخواهد به آن دسترسی داشته باشد، با پیغام Zero bytes are available روبرو خواهید شد.

بیشترین اندازه Volume های FAT16 بر روی یک کامپیوتر بستگی دارد به ساختار دیسک و بیشترین مقداری که در فیلد های Partition Table جای می گیرد.جدول زیر اندازه های Volume های FAT16 را در شرایطی که قابلیت LBA فعال باشد یا غیر فعال، نمایش می دهد. در جدول زیر بیشترین مقدار برای Cylinder مقدار 1024 است.

ویندوز سرور 2000 برای دسترسی به Volume بزرگتر از 7.8 GB با بی توجهی به مقادیر Starting Sector و Ending Sector در Partition Table و استفاده کردن از Relative Sectors و Total Sectors این کار را انجام می دهد.

فیلد Relative Sectors بیانگر فاصله شروع دیسک تا شروع Volume بر اساس Sector است.

فیلد Total Sectors بیانگر تمام Sector های درون یک Volume است.

استفاده از این دو فیلد 32 بیتی باعث می شود که برای محاسبه تعداد سکتور ها 8 بیت بیشتر از ساختار CHSدر اختیار داشته باشیم. این 8 بیت باعث می شود تا پارتیشن ها بتوانند تا سکتور ظرفیت داشته باشند. همراه با استاندارد 512-Byte Sector و فیلدهای 32 بیتی Relative Sectors و Total Sectors، بیشترین ظرفیت پارتیشن ها به 2 TB یا 2,199,023,255,552 بایت برسد. بنابراین بزرگترین پارتیشنی که می توان بر روی دیسک MBR ایجاد کرد 2 TB است.

EBRترکیبی است از Extended Partition Table و Signature Word، که برای هر Logical Drive، در Extended Partition موجود است. EBR تنها اطلاعاتی در مورد اولین سمت از اولین Cylinder مربوط به هر Logical Drive را در Extended Partition نگهداری می کند.

توجه داشته باشید که موارد گفته شده تنها در مورد دیسک های Basic کاربرد دارد.

به ازای هر Logical Drive یک Extended Boot Record داریم و در هر Extended Boot Record یک Extended Partition Table.

بخش اول Extended Partition Table در Logical Drive اول، به Boot Sector آن درایو اشاره می کند. بخش دوم آن نیز به EBR درایو منطقی بعدی اشاره می کند. اگر بعد از درایو منطقی فعلی، درایو منطقی دیگری موجود نباشد، در این صورت بخش دوم Extended Partition Table مربوط به درایو منطقی فعلی استفاده نمی شود و فیلد های آن با صفر پر می شوند. بخش های سوم و چهارم در Extended Partition Table هرگز استفاده نمی شود.

مثال: تصویر زیر بیانگر یک Extended Partition با سه Logical Drive است.

جدول زیر بیانگر محتویات هر بخش از Extended Partition Table است.

فیلد های درون هر بخش از Extended Partition Table دقیقا مانند MBR Partition Table است که در جدول ابتدای آموزش به آن پرداختیم.

به دلیل اهمیت MBR و EBR، خوب است که با کمک ابزار های اسکن دیسک، به طور منظم وضعیت آن ها را چک کنید تا احتمال از دست رفتن Volume ها را به کمترین میزان خود برسانید.

همانطور که در مقاله ی MBR یا Master Boot Record چیست و چه کاربردی دارد؟ توضیح داده شد، روی دیسک بخش یا بخش هایی وجود دارد که اطلاعات از قبیل نوع Partition ها، اندازه پارتیشن ها و Volume ها، نوع فایل سیستم به کار برده شده برای آن ها، پارتیشن های Active و اطلاعاتی از این دست در آن جا ذخیره می شود. اما این که این بخش ها کجای دیسک هستند و چگونه این اطلاعات را ذخیره و بازیابی می کنند موضوعی است که ما را به MBR یا GPT بودن دیسک می رساند. MBR و GPT هر دو Partition Style هایی هستند که برای دیسک به کار برده می شوند. گفتیم که انتخاب MBR یا GPT برای دیسک مانند انتخاب FAT32 یا NTFS است برای پارتیشن.

GUID Partition Table چیست؟
GUID Partition Table یا GPT معماری جدیدی برای پارتیشن بندی دیسک است که از Globally Unique Identifier ها یا شناسه های یکتای عمومی استفاده می کنند. GPT برای رفع محدودیت هایی MBR ارائه شده است و جایگاه ویژه ای در UEFI که جایگزینی برای BIOS است، دارد. در آموزش های آینده به مقایسه UEFI و BIOS خواهیم پرداخت.

Globally Unique Identifier یا GUID چیست؟
GUID به عنوان یک شماره مرجع در نرم افزار ها نقش بازی می کند، مثلا در Database ها. GUID معمولا به عنوان یک عدد 128 بیتی و به صورت Random تولید می شوند و در قالب یک عدد 32 رقمی Hexadecimal ذخیره می شود. عدد زیر مثالی از یک GUID است:


چرا باید از GPT استفاده کنیم؟
برخلاف MBR که بیشترین تعداد پارتیشن در آن 4 تا است و اگر پارتیشن های بیشتری بخواهیم به صورت منطقی و درون پارتیشن Extended ایجاد می شود، در GPT می توان تا 128 پارتیشن Primary مستقل از هم ایجاد کرد. البته باید به این نکته هم اشاره کرد که یک پارتیشن به عنوان EFI System Partition، یک پارتیشن برای Microsoft Reserved و دو پارتیشن هم برای دیسک های Dynamic کنار گذاشته می شود. بنابراین 124 پارتیشن قابل استفاده باقی خواهد ماند.
در GPT اطلاعاتی که برای سیستم عامل حیاتی هستند در پارتیشن ها قرار می گیرد و نه در سکتور های مخفی و بخش های پارتیشن بندی نشده. در GPT پارتیشن ها و سکتور های مخفی مجاز نیستند. GPT از دو Partition Table که یکی اصلی و دیگری بک آپ است، بهره می برد. همچنین برای حفظ سلامت و یکپارچگی پارتیشن ها از فیلدهای CRC32 استفاده می کند.




برخلاف MBR که از CHS Addressing یا Cylinder-Head-Sector Addressing استفاده می کند، GPT از LBA یا Logical Block Addressing پیشرفته بهره می برد.

ظرفیت GPT چقدر است؟
بر خلاف دیسک MBR که در آن حداکثر اندازه Volume تا 2 TB است و در حالت های خاص می توان تا 3 TB رساند، دیسک GPT توانایی ایجاد پارتیشن با حداکثر اندازه 18 EB یا 18,000,000 TB را داراست.

چه تعداد پارتیشن می توان بر روی دیسک GPT ساخت؟
در حالت تئوری نامحدود است. اما پیاده سازی سال 2001 مایکروسافت از GPT، ظرفیت 128 پارتیشن را دارد. دلیل این محدودیت به دلیل محدودیت فضای اختصاص داده شده برای نگهداری اطلاعات پارتیشن هاست.

آیا یک دیسک می تواند هم GPT و هم MBR باشد؟
خیر. البته دیسک های GPT دارای بخشی به نام Protective MBR هستند تا برنامه های قدیمی ای که با دیسک های GPT سازگاری ندارد توانایی کار داشته باشند.

Protective MBR چیست؟
Protective MBR بر روی دیسک، از سکتور 0 شروع می شود و نسبت به GPT Partition Table مقدم تر است. MBR در بر دارنده پارتیشنی از نوع 0xEE است که کل دیسک را پوشش می دهد و مانند چیزی است که در GPT disk Entry Array قرار دارد (البته صرفه نظر از تعداد پارتیشن ها).

چرا دیسک های GPT دارای Protective MBR هستند؟
زیرا Protective MBR از GPT در برابر ابزارهای قدیمی MBR مانند MS-DOS FDISK یا Windows NT Disk Administrator محافظت می کند. این ابزارها GPT را نمی شناسند و شیوه دسترسی مناسب با دیسک های GPT را بلد نیستند. به کمک Protective MBR هنگامی که این ابزار های قدیمی بخواهند در دیسک های GPT تغییراتی ایجاد کنند، از آنجایی که اطلاعات پارتیشن ها را از Protective MBR می خوانند، Protective MBR بخش هایی را که مربوط به GPT است، به صورت پارتیشن های غیر قابل دسترس و یا Unknown Partition نمایش می دهند. تصویر زیر گویای ساختار پارتیشن بندی GPT است:


Removable Media ها از چه نوع ساختاری بهره می گیرند؟
MBR و یا Superfloppy. البته می توان با ابزارهای مدیریت دیسک مانند Diskpart آن را به GPT تبدیل کرد.

Supperfloppy چیست؟
USB Disk ها بدون استفاده از MBR یا GPT به عنوان Supperfloppy کار می کنند؛ به این صورت که کل فضای USB Disk به صورت یک پارتیشن قابل استفاده است. البته کارخانه های سازنده، هر نوع پارتشین بندی ای را بر روی Removable Media اجرا می کنند اما ویندوز آن را پارتیشن بندی نمی کند. حتی اگر Removable Media نوع MBR باشد، ویندوز تنها یک پارتیشن را در آن شناسایی می کند.

آیا برای استفاده از GPT نیاز به EFI یا Extensible Firmware Interface است؟
خیر. جدول زیر توانایی نسخه های مختلف ویندوز در کار با GPT را نشان می دهد:

نکاتی درباره جداول بالا:

• در جدول بالا IA سرنام Intel Architecture است.
  
• IA-32 همان x86 است و بیانگر پردازنده 32 بیتی است.
  
• معماری IA-64 معروف به معماری Itanium است.
  
• پردازنده های x64 توانایی اجرای برنامه های x86 یا x64 را دارا هستند.
  
• IA-64 پردازنده فقط 64 بیتی است که برای سرور ها طراحی شده است و فقط برنامه های 64 بیتی را می تواند پردازش کند.
  

یکی از تکنولوژی هایی که در سالهای اخیر بحث برانگیز شده و خیلی از کاربران غیر حرفه ای را دچار چالش کرده، تکنولوژی UEFI است. معمولا کاربران زمانی با UEFI به چالش بر می خوردند که می خواهند بر روی کامپیوترشان سیستم عامل نصب کنند. نصب سیستم عامل در کامپیوتری هایی که از تکنولوژی UEFI بهره می برند دارای شرایط خاصی است و آماده نبودن هر کدام از آن باعث شکست در فرایند نصب سیستم عامل می شود. در ادامه مقاله با ما همراه باشید.

BIOS چیست؟
BIOS یا Basic Input/Output System نوعی Firmware یا میان افزار است و اولین برنامه ای است که پس از روشن شدن کامپیوتر، اجرا می شود. این Firmware درون چیپی بر روی مادربورد قرار دارد. BIOS وظیفه راه اندازی اولیه و تست سلامت قطعات ضروری سیستم را به عهده دارد و پس از آن که مطمئن شد همه قطعات سالم هستند و مشکلی ندارند، سیستم عامل را پیدا کرده و کنترل سیستم را به او می سپارد.

اگر کامپیوتر را به عنوان یک خانه در نظر بگیریم، در این صورت می توانیم BIOS را به عنوان سرایدار این خانه به شمار آوریم، سرایداری که قبل از تحویل خانه به صاحب خانه (سیستم عامل)، چک می کند تا خانه، هیچ عیب و ایرادی نداشته باشد و خانه ای بی نقص را تحویل صاحب خانه دهد.

BIOS در بر دارنده کدهای کنترلی عمومی ضروری برای کار با سخت افزار هاست و سیستم عامل و برنامه ها به جای کنترل مستقیم سخت افزار، از BIOS و کنترل های او برای این منظور استفاده می کنند. مثلا برای استفاده از قابلیت Virtualization در CPU، باید این قابلیت فعال شود، اما فعال سازی این قابلیت را نمی توان از درون سیستم عامل انجام داد، بلکه باید از راه تنظیمات BIOS آن را فعال کرد و اگر این قابلیت در BIOS غیر فعال باشد، سیستم عامل نمی تواند از آن بهره گیرد.
اگر به هر دلیلی BIOS از کار نکند، در این صورت سیستم کار نخواهد کرد زیرا از روشن شدن سیستم و چرخش فن ها تا تعیین فرکانس کاری پردازنده و بارگذاری درایورهای لازم برای بوت کردن سیستم عامل بر عهده BIOS است.

BIOS کجاست؟
در مادربرد های قدیمی BIOS در حافظه ROM بر روی مادربرد قرار داشت. در مادربردهای جدیدتر، BIOS در حافظه Flash (و همچنان بر روی BIOS) قرار دارد. قرار گرفتن BIOS در حافظه Flash این امکان را فراهم می کند تا راحت تر بتوان BIOS را Update کرد و Feature های جدید به آن افزود و باگ های آن را از بین برد. البته خطر آلوده شدن BIOS توسط Rootkit های بایوسی هم از معایب قرار گرفتن BIOS در حافظه Flash است.

Dual-BIOS چیست؟
در برخی از مادربرد ها، دو چیپ BIOS قرار داده می شود که یکی از چیپ ها به عنوان چیپ اصلی یا Main BIOS و دیگری به عنوان چیپ پشتیبان یا Backup BIOS است. در صورتی که چیپ Main BIOS دچار مشکل شد و نتوانست سیستم را راه اندازی کند، Backup BIOS وارد عمل شده و با تنظیمات پیشفرض خود، سیستم را راه اندازی می کند.

از آنجایی که BIOS یک حافظه ی "فقط خواندنی" است، بنابراین تنظیمات کاربر بر روی BIOS ذخیره نمی شود. بنابراین کار دیگری که BIOS باید انجام دهد ذخیره کردن تنظیماتی است که کاربر در BIOS انجام می دهد تا در زمانی که کامپیوتر خاموش است این تنظیمات حفظ شود. BIOS این تنظیمات را در حافظه CMOS نگهداری می کند. حافظه CMOS، انرژی خود را از طریق باتری ای که بر روی مادربرد وجود دارد تامین می کند.

اگر این باتری از روی سیستم برداشته شود و یا باتری به هر دلیلی نتواند به انرژی دادن خود به CMOS ادامه دهد، BIOS از تنظیمات پیشفرض خود برای راه اندازی سیستم استفاده خواهد کرد.

UEFI چیست و چه ارتباطی با EFI دارد؟
UEFI عبارت اختصاری Unified Extensible Firmware Interface است و مدل توسعه یافته ای از EFI است و در حقیقت یک رابط نرم افزاری بین سیستم‌عامل و سخت افزار بوده و  جایگزین رابط سخت‌افزار بایوس (BIOS) است. و در حال حاضر در تمام کامپیوترهای شخصی سازگار با آی‌بی‌ام ارائه شده‌است.  UEFI تمامی ویژگی های بایوس را شامل می شود با این مزیت که می‌توان عیب یابی و تعمیرات (یا تنظیمات امنیتی) را بدون نیاز به هیچگونه سیستم‌عاملی انجام داد. EFI اصلی توسط اینتل توسعه داده شده است. EFI برای اولین بار توسط شرکت Intel به عنوان واسطی بین Firmware(مانند BIOS) و سیستم عامل برای کامپیوتر های با معماری IA طراحی و پیاده سازی شد. آخرین نسخه اختصاصی شرکت اینتل از EFI، EFI 1.10 است. در سال 2005 انجمن Unified EFI با هدف صنعتی سازی و توسعه EFI شکل گرفت. این انجمن کار توسعه خود را با EFI 1.10 آغاز کردند. برای اطلاع از ورژن فعلی UEFI می توانید به وب سایت دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
سر بزنید. تصویر زیر رابط کاربری مربوط به مادربرد ASUS را نشان می دهد که از تکنولوژی UEFI بهره مند است.

به نوعی می توانیم UEFI را به عنوان یک BIOS مدرن و پیشرفته با توانایی های بالا در نظربگیریم. وجود تکنولوژی UEFI امکانات خاصی را در اختیار ما قرار می دهد. برخی از این Feature ها عبارتند از: قابلیت Secure Boot، Cryptography، دسترسی های Remote، ابزارهای خطایابی سیستم، رابط کاربری پیشرفته و زیباتر با امکان استفاده از Mouse و فونت های زیباتر، امکان ساخت User Account با دسترسی های مختلف، قالبلیت بوت سریعتر، قابلیت بوت با هارد دیسک GPT، و مواردی از این دست.

مادربردهای جدید دارای بایوس UEFI هستند . در سری جدیدتر عموما قابلیت LEGACY هم حذف شده است و دستگاه های جدید به اجبار باید به صورت UEFI ویندوز نصب شوند.

 
UEFI چه ارتباطی با BIOS دارد؟
UEFI آمد تا جایگزینی برای BIOS باشد، اما در عمل بسیاری از سیستم های UEFI از BIOS هم پشتیبانی می کنند. به نوعی می توانیم UEFI را به عنوان یک BIOS مدرن و پیشرفته با توانایی های بالا در نظربگیریم. وجود تکنولوژی UEFI امکانات خاصی را در اختیار ما قرار می دهد. برخی از این Feature ها عبارتند از: قابلیت Secure Boot، Cryptography، دسترسی های Remote، ابزارهای خطایابی سیستم، رابط کاربری پیشرفته و زیباتر با امکان استفاده از Mouse و فونت های زیباتر، امکان ساخت User Account با دسترسی های مختلف، قالبلیت بوت سریعتر، قابلیت بوت با هارد دیسک GPT، و مواردی از این دست. با تنظیماتی که در BIOS وجود دارد می توانیم انتخاب کنیم که از قابلیت های UEFI استفاده بکنیم یا خیر!  اصطلاح UEFI BIOS به UEFI اشاره دارد و Legacy BIOS نیز به BIOS.

با خواندن اولین سکتور از هارد دیسک و اجرای کدهای آن، سیستم عامل را از هارد دیسک بوت می کند. BIOS کدهای 16 بیتی را اجرا می کند در حالی که امروزه سیستم ها از پردازنده های 32 بیتی و 64 بیتی بهره می برند. این در حالی است که UEFI با اجرای برنامه های EFI (که دارای پسوند .efi هستند) از EFI System Partition که بر روی دیسک قرار دارد، سیستم عامل را بوت می کند.

نصب سیستم عامل در حالت UEFI

برای این که سیستم عامل با موفقیت بر روی سیستم UEFI نصب شود چه شرایطی لازم است؟
1- نوع دیسک.
باید از نوع GPT باشد.
تصاویر زیر گویای این شرط از نصب ویندوز بر روی سیستم UEFI است:
در تصویر 1: ویندوز نمی تواند بر روی دیسک نصب شود، چون از نوع MBR است. در سیستم های EFI، ویندوز تنها بر روی دیسک GPT قابل نصب است. ( دکمه Next غیر فعال است )

در تصویر 2: دیسک از نوع GPT است. بر روی دیسک 3 پارتیشن پیشفرض به همراه یک پارتیشن برای نصب ویندوز می بینید. ( دکمه Next فعال است )

2- نوع سیستم عامل.
تنها نسخه های خاصی از ویندوز هستند که توانایی نصب بر روی سیستم های UEFI را دارند.

برای مشاهده  لیست این سیستم عامل ها به مقاله ی GPT یا GUID Partition Table چیست؟ در لینک زیر مراجعه کنید:

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

3- فایل های مورد نیاز بوت در حالت UEFI
برای اینکه سیستم عامل با موفقیت نصب شود باید پوشه EFI و محتویات آن که برای بوت کردن در حالت UEFI ضروری هستند وجود داشته باشد.

در سیستم های دارای قابلیت UEFI چرا کاربران تریجیح می دهند همچنان از BIOS استفاده کنند؟
دلیل اول: نوع هارد دیسک.
از آنجایی که بسیاری از کاربران به دلیل بی اطلاعی از تفاوت GPT یا MBR و قابلیت های سیستم خود، نوع هارد دیسک را MBR انتخاب می کنند و سپس به پارتیشن بندی و انتقال فایل ها بر روی پارتیشن ها می کنند، بنابراین نمی توانند از این دیسک برای نصب ویندوز در حالت UEFI استفاده کنند زیرا دیگر به سادگی امکان تبدیل دیسک به GPT وجود ندارد و برای تبدیل MBR به GPT باید تمام پارتیشن ها پاک شوند.
دلیل دوم: نوع سیستم عامل.
همه سیستم عامل ها توانایی نصب در حالت EFI ( یا همان UEFI) را ندارند. برای مثال همانطور که در آموزش GPT چیست اشاره کردیم، از ویندوز 7 به قبل، نسخه های 32 بیتی ویندوز قابل استفاده در حالت UEFI نیستند.
دلیل سوم: نبودن فایل های مورد نیاز بوت در حالت UEFI
برای این که بتوانید در حالت UEFI با DVD یا USB بوت کنید باید حتما فولدری به نام EFI و فایل های آن وجود داشته باشد.

برآورده نشدن هر کدام از شرایط بالا می تواند باعث شکست در فرایند نصب ویندوز شود. بنابراین کاربران ترجیح می دهند تا همچنان از Legacy BIOS استفاده کنند که در این حالت تقریبا همه سیستم عامل ها بدون دردسر نصب می شوند.

واضح است که  UEFI یک رابط کاملا مستقل از سیستم عامل بوده و شامل محیط کاربری گرافیکی، امکان کنترل با ماوس و همچنین اختیار کامل سیستم را به سیستم عامل می دهد. برای برخورداری از قابلیت های  UEFI،  باید ویندوز را به روش UEFI نصب کنیم، که لازم است کمی اطلاعات درباره GPT و تفاوت آن با MBR بخوانید.

GPT مخفف عبارت GUID Partition Table به معنی جدول پارتیشن GUID، استانداردی برای طرح‌بندی جدول پارتیشن در دیسک سخت است.

MBR از ۳۲ بیت برای ذخیره آدرس‌های بلاک منطقی استفاده می‌کند. در دیسک‌هایی که از سکتورهای ۵۱۲ بایتی استفاده می‌کنند، مدخل‌های جدول پارتیشن MBR نهایتاً حجمی با حداکثر اندازه ۲ ترابایت  را اجازه می‌دهند و آدرس‌دهی سکتورهای بالاتر از آن ممکن نیست. تعدادی از تولیدکنندگان دیسک سخت، دیسک‌هایی با سکتورهای 4096 بایتی طراحی کرده‌اند که این محدودیت را تا حدودی برداشته و این مقدار را به ۱۶ ترابایت رسانده است.

GPT از ۶۴ بیت برای آدرس‌های بلاک منطقی استفاده می‌کند و بنابراین می‌توان پارتیشنی با حداکثر اندازه ۲۶۴−۱ سکتور داشت. برای دیسک‌هایی که از سکتورهای ۵۱۲ بایتی استفاده می‌کنند، این مقدار برابر ۹٫۴ زتابایت (۹٫۴ × ۱۰۲۱ بایت) است.

در کل می توان گفت GPT یک فناوری جدیدتر و کاملتر نسبت به MBR  است و میتوان به واسط آن از هارد هایی با ظرفیت بالاتر از 2 ترابایت استفاده نمود! (برای آشنایی با MBR به لینک آخر مقاله مراجعه کنید)

 

 روند کلی کار به صورت زیر خواهد بود:

برای تشخیص این مسئله کافی است مدل مادربورد را در گوگل جستجو نمایید و به سایت سازنده مراجعه کنید و بررسی کنید که آیا مدل مادربورد شما از این قابلیت پشتیبانی میکند یا خیر؟

برای اینکه بفهمیم ویندوز فعلی که نصب شده حالت UEFI است یا خیر در منوی استارت روی Run کلیک می کنیم سپس عبارت MSINFO32 رو تایپ می کنیم و در پنجره باز شده در لیست بدنبال عبارت Bios Mode می گردیم اگر وجود داشت و حالت UEFI بود پس ویندوز ما UEFI و هارد ما GPT است .اگر وجود نداشت ویندوز معمولی نصب شده و ممکن است هارد GPT یا MBR باشد.

توجه: قبل از انجام این کار از اطلاعات هارد خود پشتیبان بگیرید زیرا با این کار کلیه اطلاعات شما از بین خواهد رفت

کلیدهای shift+ F10 رو با هم فشار دهید تا وارد محیط CMD شوید.

UEFI (Unified Extensible Firmware Interface)
یک ویژگی نرم‌افزاری رابط بین سیستم‌عامل و پلاتفرم سخت افزار می‌باشد. این ویژگی جایگزین رابط سخت‌افزار بایوس است. در بررسی‌ها، ویژگی UEFI، تمامی خدمات بایوس را پشتیبانی می‌کند. به وسیله این ویژگی می‌توان عیب یابی و تعمیرات (یا تنظیمات امنیتی) را بدون نیاز به هیچگونه سیستم‌عاملی انجام داد.

GPT (GUID Partition Table)
استانداردی برای طرح‌بندی جدول پارتیشن در دیسک سخت است که از شناسه‌های منحصربه‌فرد سراسری استفاده می‌کند. جی‌پی‌تی طرح‌بندی جدیدتر و پیشرفته تر برای جدول پارتیشن است که به تدریج جایگزین رکورد راه‌انداز اصلی (MBR) می‌شود. همچنین GPT می تواند تا بینهایت Primary Partition ساپورت کند.

سامانه‌ی کلاه سفید در راستای ارتقاء امنیت سامانه‌های فناوری اطلاعات، به‌عنوان اولین سامانه‌ی مسابقات کشف باگ و آسیب‌پذیری در ایران با همکاری مرکز پژوهشی آپای دانشگاه صنعتی امیرکبیر راه‌اندازی شد.

یکی از راهکارهای ارتقاء امنیت اطلاعات در کسب‌وکارهای اینترنتی، انجام تست‌های امنیتی دوره‌ای و کشف باگ‌ها و آسیب‌پذیری‌ها، پیش از سوءاستفاده از آن‌ها توسط نفوذگران است. در ایران از زمان پیدایش اینترنت و پس از آن با افزایش فرهنگ امنیت اطلاعات، تست‌های امنیتی نیز رواج یافته‌اند؛ اما همواره این موضوع با مشکل عدم کارایی تست‌ها در قبال هزینه‌های پرداختی روبه‌رو بوده است. مشکل از آنجا پیدا می‌شود که پس از انعقاد قرارداد تست امنیتی، به هر صورت درصد زیاد یا همه‌ی هزینه باید در قبال تست پرداخت شود؛ در حالی که ممکن است هیچ‌گونه آسیب‌پذیری کشف نشود یا تست مناسبی صورت نگرفته باشد.
ریشه‌ی این مشکل را در مسائل مختلفی می‌توان جستجو کرد. تست‌های امنیتی سنتی توسط یک تیم واحد با دانش محدود انجام می‌شود و بسیار محتمل است که بسیاری از باگ‌ها و نقاط ضعف از چشم این تیم مخفی بماند یا تیم وقت کافی برای تست اختصاص ندهد و حتی تیم ارزیابی امنیتی دارای سطح دانش کافی نباشد. سامانه‌ی «کلاه‌سفید» با فهم این چالش و یافتن راه‌حلی برای آن، ایده برگزاری مسابقات ارزیابی امنیتی را مطرح کرده است که سامانه یا پورتال در معرض ارزیابی طیف وسیعی از متخصصین قرار داده می‌شود.

در سامانه‌ی کلاه‌سفید، جهت ارزیابی محصول، پورتال یا سامانه، کافی است به عنوان یک کاربر سازمانی در سایت کلاه‌سفید به آدرس دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
ثبت‌نام کرد؛ جزئیات مسابقه و مبالغ جوایز مشخص و مبلغی به عنوان جوایز مسابقه در سایت ودیعه گذاشت. در صورتی که باگی در سامانه‌ی مربوطه کشف شود، پس از ارزیابی و تایید آن توسط داوران، مبلغ آن باگ از ودیعه‌ی پرداختی کسر و به متخصص پرداخت خواهد شد. در صورتی که سامانه امن باشد، تنها مبلغ جزیی جهت برگزاری مسابقه در نظر گرفته می‌شود و ودیعه‌ی پرداختی قابل عودت یا استفاده برای مسابقات دیگر است.

از سوی دیگر در صورتی که افراد در حوزه ارزیابی امنیتی و کشف باگ و آسیب‌پذیری متخصص باشند، می‌توانند با مراجعه به سامانه‌ی کلاه‌سفید و مشاهده‌ی مسابقات فعال، اقدام به کشف باگ و آسیب‌پذیری کرده و با گزارش آن، جایزه‌ی مربوطه را دریافت کنند. سامانه‌ی کلاه‌سفید دارای مجوز فعالیت رسمی از مرکز افتای ریاست جمهوری است و داوران سامانه‌ی کلاه‌سفید، کارشناسان مرکز پژوهشی آپا دانشگاه صنعتی امیرکبیر دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
هستند.

اینستاگرام در حال بررسی ویژگی جدیدی است که قابلیت پرسش سوال را در بخش استوری در دسترس کاربران قرار می‌دهد، در حال حاضر تعداد اندکی از کاربران به این ویژگی دسترسی دارند.

اینستاگرام اخیرا ویژگی‌هایی همچون IGTV و اضافه کردن آهنگ به استوری را به لیست قابلیت‌‌های خود افزوده است؛ اما این پایان کار نیست و به نظر می‌رسد که اینستاگرام در حال بررسی قابلیت‌های جدیدی برای بخش استوری است.

در حال حاضر زمانی که فردی استوری شخص دیگری را مشاهده می‌کند، می‌تواند از طریق استوری مستقیما برای او پیام شخصی ارسال کند. این پیام می‌تواند در پاسخ به عکس یا ویدئویی که به اشتراک گذاشته شده باشد یا هر موضوع دیگری که فرد تمایل دارد بازگو کند.

اما همانطور که در تصویر بالا مشاهده می‌کنید، ظاهرا Instagram ویژگی جدیدی را امتحان می‌کند که به کاربران اجازه می‌دهد سؤالات خاصی بپرسند و بینندگان پس از دیدن استوری می‌توانند کادر متن را لمس کنند و به هر شکلی که دوست دارند به این سوال پاسخ دهند.

متاسفانه شخصی که برای اولین بار این تصویر را به اشتراک گذاشته هیچ توضیحی در خصوص سازوکار این قابلیت منتشر نکرده است؛ امکان دارد که این قابلیت مانند سایر استیکر‌ها به بخش دوربین اینستاگرام اضافه شود، همچنین هیچ ایده‌ای در خصوص اینکه پاسخ سوال مثل قبل به صورت پیام خصوصی برای فرد فرستاده می‌شود یا از طریق سازوکار متفاوتی با سوال ادغام شود، وجود ندارد.

اینستاگرام به مناسبت دستیابی به ۴۰۰ میلیون کاربر روزانه، امکان افزودنِ موسیقی به استوری‌ها را به اپلیکیشن خود اضافه کرد.

هفته‌ی گذشته اینستاگرام با برگزاری مراسمی در سن‌فرانسیسکو از پلتفرم ویدیویی جدید خود با نام IGTV رونمایی کردند. چند روز گذشته نیز نسخه‌ی کم‌حجم و بهینه‌‌ی اینستاگرام برای دستگاه‌های پایین‌رده منتشر شد که اینستاگرام لایت نام دارد. 

حال این شرکت امکان افزودنِ موسیقی به استوری را اضافه کرده است که می‌تواند برای علاقه‌مندان این بخش، خبر خوشحال‌کننده‌ای باشد. در حال حاضر کاربران می‌توانند موسیقی پس‌زمینه به پست‌های استوری اضافه کنند. تاکنون هزار قطعه از موسیقی‌های محبوب به مجموعه‌ی اینستاگرام اضافه شده و این شرکت قول داده تا روند افزودنِ آهنگ‌های جدید به‌صورت روزانه تکرار شود.

برای بهره‌مندی از این ویژگی باید از قسمت استیکرها استفاده کرد و با کشیدن و رها کردنِ استیکر «Music» به درون صفحه، به انتخاب قطعه‌ی موردنظرتان بپردازید. امکان انتخاب قسمت مشخصی از موسیقی نیز وجود دارد.

پیش‌تر، این شبکه‌ی اجتماعی امکان لینک‌کردنِ حساب اسپاتیفای را فراهم کرده بود؛ اما قابلیت جدید پا را فراتر می‌گذارد و قطعات موسیقی را به ساده‌ترین و سریع‌ترین شکلِ ممکن در دسترس کاربران قرار می‌دهد.
علاوه‌بر مورد فوق، اینستاگرام این امکان را فراهم می‌آورد که پیش‌ از آغاز ضبط ویدیو، به پخش آهنگ موردنظرمان بپردازیم که شیوه‌ی عملکرد آن بسیار شبیه‌ به برنامه‌هایی است که برای لب‌خوانی تهیه شده‌اند.
برای استفاده از قابلیت یادشده ابتدا باید زبانه‌ی «Music» را انتخاب کنید و قطعه‌ای را پیدا کنید که قصد پخش آن را دارید.

قابلیت فوق اکنون در دسترس تعداد محدودی از کشورها قرار دارد؛ اما انتظار می‌رود که به‌زودی شاهد انتشار آن در کشور‌های بیشتری باشیم. اگرچه این ویژگی از امروز در دسترس کاربران اندروید و iOS قرار خواهد داشت؛ اما امکان پخش موسیقی قبل از ضبط ویدیو فعلاً برای کاربران آیفون در دسترس قرار دارد. در کنار معرفی قابلیت فوق، اینستاگرام خبر از رکورد جدیدی در تاریخ این شبکه‌ی اجتماعی داد. طبق اعلام مسئولان اینستاگرام، این اپلیکیشن هر روز ۴۰۰ میلیون کاربر روزانه دارد که موفقیت قابل‌ توجهی محسوب می‌شود.

اگر از whmcs نسخه 7 استفاده کرده باشید حتما منوی جدیدی با نام Store و Browse All را مشاهده کرده اید که به منوهای بالای whmcs اضافه شده اند و ترجمه ای برای آنها ارائه نشده است و در واقع در تمام زبان ها این دو کلمه همین خواهند بود.
در این آموزش قصد داریم روش رفع این مشکل را در whmcs توضیح داده و این کلمه را ترجمه کنیم.


برای رفع این مشکل وارد هاست خود شده و پوشه lang را باز نموده و فایل زبان فارسی سیستم شما که معمولا farsi.php است را ویرایش نمایید و دو کد زیر را در انتهای کدها قرار دهید: