امروزه کاربران بسیاری از موبایل و تبلت استفاده می کنن و روز به روز نسبت استفاده از موبایل ها نسبت به کامپیوتر در حال افزایش هست. با توجه به هوشمند شدن موبایل ها و تجهیزات الکترونیکی کاربران به راحتی می تونن با موبایل وبگردی کنن و انواع اپلیکیشن ها رو روی گوشیشون نصب و استفاده کنن.اپلیکیشن های موبایل اونقدر فراگیر شدن که کم کم زندگی روزمره ما رو هم دارن تحت تاثیر قرار میدن.مثلا اپلیکیشن هایی مثل تلگرام،اینستاگرام و یا اپلیکیشن های بومی (بومی سازی شده) مثل اسنپ.

خدمت کاربرانی که با اپلیکیشن اسنپ آشنا نیستن باید بگم این سرویس به شما کمک می کنه تا با نصب یک برنامه روی موبایلتون،‌ موقعیت خود تون رو مشخص کنید و تاکسی های اطرافتون رو برای رسیدن به مقصد فراخوانی کنید. شما می تونید مبلغ سفر رو آنلاین پرداخت کنید و یا به صورت نقدی اون رو به راننده بدید.

شرح ایده ساخت اپلیکیشن موبایل برای پارک ماشین
خب ایده ای که میخوایم خدمتتون عرض کنیم یه چیزی شبیه به همین اسنپ هست.تو شهرهای بزرگ مخصوصا کلانشهرها پیدا کردن جای پارک برای ماشین یکی از دغدغه های راننده ها هست.حتی تو بعضی از خیابون ها تو اوج ترافیک، پارکینگ عمومی خالی هم پیدا نمیشه.
حالا کاری که سرویس ما انجام میده اینه که جاهای خالی برای پارک ماشین رو رو نقشه نشون میده.مثلا فرض کنید شما الان ماشینتون رو جایی پارک کردید و بعده اینکه کارتون تموم شد و خواستید برید ، محل مورد نظر رو رو نقشه مارک میکنید تا اتومبیل هایی که اون اطراف هستن و دنبال جای پارک میگردن این نقطه رو روی نقشه ببینن و بیان جای شما پارک کنن.
یه کاربرد دیگه هم اینه که مسئولین پارکینگ های عمومی میان پارکینگشون رو تو نرم افزار ما معرفی میکنن و هر چند ساعت یه بار وضعیت پارکینگ رو به نرم افزار اعلام میکنن(ظرفیت پر شده ، الان چندتا ماشین جا داره و…)
خوبیش اینه که راننده ها هم رو نقشه نزدیک ترین پارکینگ رو پیدا میکنن و هم اینکه وضعیت اون پارکینگ رو میتونن آنلاین ببینن و بدون تلف کردن وقت در سریع ترین زمان ماشینشون رو پارک کنن.

افزودن شاخ و برگ به ایده
خب موضوع اصلی ایده مطرح شد ولی شما با کمی خلاقیت میتونین کلی این ایده رو چکش کاری کنین تا ایده پخته تری بشه.مثلا میتونین یه امکان دیگه هم به اپلیکیشن تون اضافه کنین.خیلیا جلوی خونه یا مغازه شون جا واسه پارک چندتا ماشین رو دارن. یا محوطه های کوچیکی هستن که بصورت موقتی میشه به عنوان پارکینگ ازشون استفاده کرد.شما میتونین این امکان رو فراهم کنین که صاحبان این مکان ها بتونن این مکان ها رو به عنوان پارکینگ به اتومبیل ها اجاره بدن(با هزینه کمتر نسبت به پارکینگ های عمومی).

این ایده واسه عملی شدن باید به دقت به چالش کشیده بشه و نقاط ضعف و قوتش مشخص بشه.مسلما این میتونه یه جرقه واسه یه اپلیکیشن پرکاربرد باشه.

شاید این مطلب یک ایده ی جدید نباشد ولی از آنجایی که امروزه بحث درآمد ارزی و صادرات یکی از دغدغه های اصلی کشور به شمار می رود بر آن شدیم تا این کسب و کار را برای کسانی که شاید اطلاع زیادی از آن نداشته باشند به طور مختصر معرفی کنیم.

ایران با ۱۷۵ هزار تن تولید کشمش در سال، سومین تولیدکننده کشمش پس از امریکا و ترکیه است. بیشترین باغ‌های زیرکشت انگور در استان‌های آذربایجان‌غربی، آذربایجان‌شرقی و همدان قرار دارد و سالانه از باغ‌های انگور کشور به طور متوسط ۳ میلیون تن انگور برداشت می‌شود. کشمش بعد از پسته دومین کالای مهم غیرنفتی کشور به‌شمار می‌رود. کشمش ایران از سال‌ها قبل علاوه بر کشورهای همسایه چون امارات، عراق، ترکیه، پاکستان، آذربایجان و قزاقستان به کشورهای اروپایی چون روسیه، اوکراین، آلمان، لهستان، انگلستان، رومانی، هلند، مجارستان و اسپانیا و کشورهای آفریقای شمالی مانند مصر، الجزایر و مراکش و دیگر کشورهای جهان چون کانادا صادر می‌شود. نکته جالب توجه آن که ترکیه به عنوان بزرگترین صادرکننده کشمش در جهان  نیز از ایران کشمش وارد می‌کند. علاوه بر صادرات ، کشمش یکی از خشکبارهای پر مصرف داخلی نیز می باشد.
با این پتانسیلی که در این محصول صادراتی وجود دارد تولید کشمش یکی از سود آورترین و مطمئن ترین کسب و کارهایی است که می توان به تولید و فرآوری آن پرداخت. اگر استان شما هم جز قطب های تولید انگور به شمار می رود می توانید با خرید انگور یا اجاره باغ انگور شروع به تولید کشمش نمایید. برای خشک کردن روش های مختلفی وجود دارد.با توجه به نوع انگور و شرایط بازار از روش های خشک کردن انگور استفاده کنید.

روش های مختلف تهیه کشمش و خشک کردن انگور
تعریف کشمش: میوۀ خشک شده و رسیده ی اقلام مختلف انگور دانه دار و یا بیدانه است که برحسب رقم انگور،روش وشرایط خشک کردن ومواد افزودنی مجاز به انواع و اقسام مختلف زیرنامگذاری شده است:

بیدانه ی تیزابی ،بیدانه ی آفتابی،دانه دار تیزابی،کشمش انگوری (کالیفرنی) و مویز

مویز : میوه خشک شده ی اقلام مختلف دانه دار انگور که معمولاً این انگورها دارای حبه های درشت هستند و با تابش مستقیم آفتاب خشک شده باشد. رنگ این نوع کشمش قهوه ای متمایل به سیاه است.

کشمش بیدانه ی آفتابی : میوه ی رسیده ی اقلام مختلف انگور بیدانه، مخصوصاً بیدانه ی سفید است که با تابش مستقیم آفتاب خشک می شود. بطور کلی روش تهیه ی کشمش آفتابی که فقط با تابش مستقیم آفتاب تهیه می شودبه علت طولانی بودن زمان خشک شدن در حال منسوخ شدن می باشد.

کشمش دانه دار تیزابی: میوه ی رسیده ی اقلام مختلف انگوردانه دارکه با آغشته کردن به محلول های مجاز تیزابی (قلیایی) و در آفتاب خشک شده باشد. رنگ این نوع کشمش از زرد روشن تا قهوه ای خرمایی متغیر است.

کشمش بیدانه ی تیزابی : میوه ی رسیده ی اقلام مختلف انگوربیدانه که با آغشته کردن به محلولهای قلیایی مجاز ودر افتاب خشک شده باشد. رنگ این نوع کشمش نیز از زرد روشن تا قهوه ای خرمایی متغیر است.

کشمش انگوری(کالیفرنی): میوه خشک شده ی اقلام مختلف انگور بیدانه بویژه رقم بیدانه سفید(سلطانی) و رقم پیکانی که با آغشته کردن به محلول های قلیایی مجاز (تیزاب) و با دود گوگرد ( so2) تدخین ودر سایه خشک شده باشد. رنگ این نوع کشمش زرد کهربایی متمایل به سبز است.

به طورکلی بازده کشمش به روش خشک کردن آن بستگی دارد یعنی بازده کشمش علاوه بر میزان قند، زمان برداشت به روش خشک کردن نیز بستگی دارد اگر انگور در زمان مناسب برداشت شده و با روشهای بهتری خشک شود از هر ۳ کیلوگرم انگور ۱کیلوگرم کشمش به دست می آید.

امید است با اجرای این ایده و با کمی خلاقیت و تلاش بتوانید جزء صادر کنندگان این محصول ارزشمند باشید.

باتوجه به اینکه اکثریت مردم جهان را افراد راست دست تشکیل می دهد،بیشتر طراحان هم در تولید محصولات متفاوت تنها افراد راست دست را در اولویت قرار می دهند و اهمیتی برای افراد چپ دست که شامل ۱۰ تا ۳۰ درصد جهان اند قائل نمی شوند.ازجمله مواردی که بیشتر برای راست دست ها وجود دارد،دسته صندلی کلاسها،خودکار های موجود در بانک،قیچی،دسته کنسول پلی استیش۴ و غیره است.به تازگی اخباری منتشر شده که طبق آن،انگار باید آیفون را هم به این موارد اضافه کنیم.

طبق بررسی انجام گرفته تحت نظر وزرای شورای نوردن(Norden)،زمانی که کاربران دو گوشی آیفون ۶ اس و ۶ اس پلاس را با دست چپ گرفته یا آنرا در قسمت چپ صورت قرار می دهند،قدرت سیگنال های آنتن یافته که در نتیجه باعث کاهش کیفیت مکالمه و قطع شدن ارتباط می شود.


عملکرد ۲۶ گوشی از برندهای متفاوت در این بررسی تحت آزمایش قرار گرفته که بهترین امتیاز اختصاص به لومیا ۶۴۰ مایکروسافت دارد و آیفون های اپل هم از بیشترین افت سیگنال برخوردار بوده اند.

علت رخ دادن این وضعیت در گزارش انتشاریافته از نتایج این بررسی،عدم توجه به حالت های مختلف بدن در زمان استفاده از گوشی در طراحی آنتن معرفی شده که احتمالا طراحان اپل به این موضوع توجهی نداشته اند.

روتر ها از رابط کاربری محافظت می کنند، جایی که می توانید ارتباطات شبکه ای و پورت ها را ویرایش کنید، اما قبل از به دست گرفتن اختیار این تنظیمات، باید نام کاربری و رمز عبور را وارد کرده و بعد به محیط کاربری روتر وارد شوید. این نام کاربری و رمز عبور احتمال دارد پیش فرض باشد و یا شما یا صاحب قبلی روتر به آن رمز جدیدی داده باشد. اگر رمز خود را فراموش کرده اید، یا روتری خریده اید که رمز آن را نمی دانید، ما در این مقاله آموزش می دهیم که چطور می توان رمز یک روتر را بازیابی کرد.

روتر ها در بین کاربران خانگی عمدتا به شکل مودم ADSL یا مودم وایرلس شناخته شده و کاربرد دارند.

در صورتی که رمز عبور و نام کاربری مودم یا همان روتر را نمی دانید، حال رمز آن را خودتان قبلا ساخته باشید و فراموش کرده اید، یا روتر دست دومی را تهیه کرده باشید، می توانید به راحتی رمز عبور خود را بازیابی کنید.

بازیابی رمز عبور پیش فرض روتر
یکی از آسان ترین راه ها برای بازیابی رمز عبور، استفاده از رمز پیش فرض میباشد. برای استفاده از رمز عبور و نام کاربری پیش فرض می توانید از چند روش استفاده کنید، تا رمز عبور و نام کاربری پیش فرض را به دست آورید. البته باید در نظر داشته باشید که در نهایت روتر خود را باید به تنظیمات کارخانه ای بازگردانید.

• اولین روش برای به دست آوردن رمز پیش فرض، نگاه کردن به دفترچه ی راهنمای روتر می باشد. هر روتر برای خود اصولا رمز جداگانه ای دارد، حتی دو روتر از یک کارخانه نیز امکان دارد رمز جداگانه ای داشته باشند، بنابراین رمز پیش فرض اصولا در دفترچه زده می شود. اگر دفترچه ی راهنمای روتر را گم کرده باشید، می توانید با سرچ کردن آن در گوگل، دفترچه ی راهنما را بیابید و رمز را پیدا کنید.
  

• اصولا روتر هایی که توسط ارائه دهندگان اینترنت به مشتریان فروخته می شوند، دارای یک برچسب بر روی بدنه می باشند، که رمز عبور بر روی آن ها نوشته شده است. نگاهی به روتر بیاندازید تا ببینید آیا رمزی بر روی بدنه ی روتر وجود دارد یا خیر.
  

• گاهی اوقات رمز عبور یا نام کاربری یک عبارت ساده به نام admin می باشد و با تایپ آن به یکی 3 حالت ذکر شده می توانید به تنظیمات روتر دسترسی داشته باشید: حالت اول نام کاربری: admin رمز عبور: admin حالت دوم نام کاربری: جای خالی رمز عبور: admin حالت سوم نام کاربری: admin رمز عبور: جای خالی
  

• بهترین روش هم یافتن رمز عبور و نام کاربری پیش فرض روترتان در سایت دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
  می باشد. در این سایت نام کاربری و رمز عبور پیش فرض روتر های مختلف زده شده است.
  

از رمز عبور و نام کاربری پیش فرض استفاده کنید، اگر کسی قبلا رمز را عوض نکرده باشد، به راحتی می توانید به صفحه ی تنظیمات رفته و تنظیمات روتر را ویرایش کنید. اگر رمز تغییر داده شده باشد، باید از روش بعدی برای ریست روتر استفاده کرده و رمز را به حالت تنظیمات کارخانه برگردانید.

بازگشت روتر به تنظیمات کارخانه ای
هر روتر دارای یک کلید می باشد که با فشار آن می توان روتر را به تنظیمات کارخانه ای بازگرداند. این کار باعث می شود که نه تنها رمز غبور و نامر کاربری به حالت پیش فرض تغییر یابد، بلکه تنظیمات نیز به حالت کارخانه ای بازگردند. با این کار تمام تنظیماتی که مد نظر دارید را باید از ابتدا وارد کنید، اما در عوض دسترسی به تنظیمات روتر به شما داده می شود و می توانید رمز عبور و نام کاربری را بازیابی کنید.

اصولا دکمه ای که برای ریست روتر ساخته شده در دستگاه های مختلف، مکانی متفاوت دارد و بهترین کار برای یافتن آن، پیدا کردن محل درست آن در دفترچه ی راهنما می باشد. این دکمه، یک دکمه کوچک می باشد که در مقابل آن نوشته شده Reset و با زدن آن دستگاه ریست خواهد شد. اصولا این دکمه در پشت روتر و بعضی وقت ها در زیر آن قرار داده شده است. برای اینکه اشتباها این دکمه زده نشود، در یک فرو رفتگی قرار داده شده تا شما اشتباها دکمه را نزنید.


بعد از اینکه محل دکمه ی ریست را پیدا کردید، با یک میله یا سوزن آن را برای 10 ثانیه نگه دارید. بعد از 10 ثانیه روتر به تنظیمات کارخانه ای بازگشته و ریبوت می شود. حال می توانید رمز عبور و نام کاربری پیش فرض را وارد کنید.


امیدوارم این آموزش برای شما مفید بوده باشد.

اگر از کاربران قدیمی سیستم عامل ویندوز باشید، احتمالا با سرویس پک‌ آشنایی کامل خواهید داشت. اما آنچه مشخص شده، مایکروسافت دیگر از سرویس پک‌ها استفاده نمی‌کند و در آپدیت آبان ماه ویندوز 10 نیز به جای سرویس پک از ساختار یا Build استفاده شد. از قرار معلوم، به روز رسانی های بزرگ دیگر نیز در آینده، ساختار (build) نام خواهند داشت. با ما همراه باشید تا بیشتر در مورد سرویس پک و ساختار بدانید.

مایکروسافت در واقع سال‌ها پیش دیگر از سرویس پک استفاده نکرد. آخرین سرویس پک برای نسخه‌ی مصرف کنندگان ویندوز 7 به نام سرویس پک 1 در سال 2011 عرضه شد. ویندوز 8 دیگر سرویس پک دریافت ننمود و به روز رسانی بزرگ به نام ویندوز 8.1 عرضه گشت. در ویندوز 10 اما ماجرا کمی فرق دارد. کمپانی در آپدیت بزرگ دیگر به جای نام سرویس پک از نام ساختار استفاده کرده. اما سوال اینجاست که آیا تفاوتی میان ساختار و سرویس پک وجود دارد یا فقط تغییر نام است؟ ابتدا در مورد نحوه‌ی عمل‌کرد سرویس پک‌ها صحبت خواهیم نمود و بعد این سوال را پاسخ خواهیم داد.

سرویس پک‌ها چطور کار می‌کنند؟
در گذشته، سرویس پک‌ها در اصل پچ‌های بزرگی برای ویندوز بودند که تغییرات زیادی را اعمال می‌کردند. به طور معمول یک سرویس پک از طریق سیستم ویندوز آپدیت، دانلود می‌شد و یا کاربر می‌توانست آن‌ها را جداگانه دانلود و نصب نماید.

یک سرویس پک در اصل دو نقش بزرگ داشت. در درجه‌ی اول سرویس پک باندل یا مجموعه ای بود از تمام آپدیت‌های امنیتی که قبلا منتشر شده بودند، پس با نصب سرویس پک، سیستم شما از آخرین پچ‌های امنیتی که عرضه شده بودند، بهره می‌برد و این یعنی کافی بود تا به جای دانلود تمامی پچ‌های امنیتی که عرضه شده اند، فقط سرویس پک را دانلود و نصب کنید. در درجه‌ی دوم، قابلیت‌های جدیدی نیز در سرویس پک‌ها نهفته بود؛ برای مثال با نصب سرویس پک 2 ویندوز XP قابلیتی به نام “Security Center” به ویندوز اضافه می‌گشت.

کمپانی مایکروسافت به صورت منظمی برای سیستم عامل‌های خود سرویس پک عرضه می‌نمود تا ایرادات سیستم عامل برطرف گشته و از نظر امنیتی تکامل یابند. 3 سرویس پک برای ویندوز XP عرضه شد، 2 عدد برای ویندوز ویستا، 1 عدد هم برای ویندوز 7. اما خبری از سرویس پک برای ویندوز 8 نبود و عرضه‌ی سرویس پک دیگر متوقف شد.

پس از برداشته شدن سرویس پک چه شد؟

مانند گذشته، ویندوز آپدیت همچنان فعال بوده و به روز رسانی‌های منتشر شده را به صورت خودکار دریافت و نصب می‌نماید. پچ‌های امنیتی به صورت کوچک شده در کنار آپدیت‌های مختلف قرار دارند و از طریق ویندوز آپدیت، سیستم عامل نه تنها قابلیت‌های جدید دریافت می‌کند، ایراداتی که دارد برطرف می‌گردد، قابلیت سازگاری با بعضی سخت افزارها یا نرم افزارها را به دست می‌آورد، پچ‌های امنیتی را نیز دریافت می‌نماید. البته شما می‌‌توانید از کنترل پنل خود به آپدیت‌های نصب شده نظاره کنید.

آنچه بر سر سرویس پک آمد، این بود که آپدیت‌ها به صورت روزانه گشت و به قدری دانلود آپدیت‌ها ساده و آسان گردید که دیگر نیازی به سرویس پک نبود. اما با عرضه‌ی ویندوز 10 و نیاز به انتشار یک آپدیت بزرگ برای رفع بعضی مشکلات و اضافه نمودن امکانات جدید، به جای سرویس پک از نام ساختار استفاده شد، ولی تفاوت فقط به تغییر نام نیست.

ساختارها مانند یک نسخه‌ی جدیدی از ویندوز می‌باشند.

درست خواندید. در حقیقت ساختار تغییرات زیادی را اعمال می‌نماید، به قدری که مانند یک نسخه‌ی جدید از ویندوز است. برای مقایسه‌ی قبل و بعد عرضه‌ی آپدیت بزرگ ویندوز 10، کافیست که به تفاوت‌های ویندوز 8 با 8.1 نگاهی بیاندازید. مایکروسافت در حقیقت به جای تغییر نام ویندوز از 10 به 10.1، از نام ساختار استفاده نموده و عرضه‌ی سرویس پک‌ها در گذشته، باعث شده تا ساختار با سرویس پک مقایسه شود. در نتیجه باید بگویم که ساختار در اصل چیزی فراتر از سرویس پک است.

نحوه‌ی نصب ساختار به این حالت است که پس از عرضه‌ی ساختار، سیستم عامل آن را دانلود نموده و بعد از تکمیل دانلود، ویندوز ریبوت گشته و مراحل آپگرید آغاز می‌گردد. به جای اینکه به شما مانند گذشته گفته شود که از کدام سرویس پک استفاده می‌نمایید، اعدادی نمایان خواهند شد که بیانگر شماره‌ی ساختار نصب شده می‌باشند. پس در آینده با انتشار ساختارهای جدید، کافیست که شماره‌ی ساختار ویندوز خود را مشاهده نمایید تا بدانید از کدام یک استفاده می‌نمایید. همچنین یک مزیت دیگر ساختار، کمک به بقای بیشتر ویندوز 10 می‌باشد. یعنی شما به جای مشاهده‌ی ویندوز 11، ساختارهای جدیدی را مشاهده خواهید نمود که هر باره سیستم عامل شما را متحول و کارآمدتر می‌سازند.

برای مطلع شدن از شماره‌ی ساختار نصب شده، کافی است که کلید ویندوز را فشرده و در منوی استارت کلمه‌ی “winver” را تایپ و کلید اینتر را فشار دهید. شماره‌ی ساختار ویندوز 10 در ابتدا 10240 بود که با عرضه‌ی آپدیت بزرگ آبان ماه به شماره‌ی 10586 تغییر یافته است. Version 1511 که در شکل زیر مشاهده خواهید نمود نیز، به معنی عرضه شده در یازدهیم ماه سال 2015 میلادی می‌باشد.


شما نمی‌توانید مانند گذشته به کنترل پنل رفته و ساختار را مانند سرویس پک‌ها از سیستم عامل خود حذف کنید. در عوض، می‌توانید بعد از آپگرید سیستم عامل خود، به آدزس زیر رفته:

Settings > Update & security > Recovery screen

سپس سیستم عامل را به حالتی که قبل از نصب ساختار جدید داشت، بازگردانید. البته به خاطر داشته باشید که تنها 30 روز برای انجام این کار فرصت دارید و پس از این مدت، سیستم عامل فایل‌های قدیمی را حذف خواهد نمود و شما نمی‌توانید دیگر دانگرید کنید.

این دقیقا همان روشی است که برای حذف ویندوز 10 و بازگشت به ویندوز 7 یا 8.1 می‌توانید انجام دهید. برای مشاهده‌ی فایل‌ها کافیست که به قسمت Disk Cleanup بروید. مشاهده خواهید نمود که گزینه ای به نام “Previous Windows installation(s)” وجود دارد. این فایل‌هایی که مشاهده می‌نمایید، به شما اجازه‌ی دانگرید می‌دهند و پس از 30 روز به طور کامل از سیستم عامل حذف خواهند گشت.

در حال حاضر مایکروسافت فایل دانلودی ارایه نداده تا ساختار را در چند کامپیوتر نصب نمایید و برای اینکار باید هر کدام از سیستم عامل‌ها جداگانه فایل‌ها را دانلود کرده و نصب کنند. خوشبختانه در ساختار جدید تمام قابلیت‌ها و به روز رسانی‌های عرضه شده قرار دارد و نیازی به دانلود جداگانه‌ی آن‌ها نیست. در حال حاضر تنها یک ساختار عرضه شده، اما احتمال عرضه‌ی ساختارهای جدید در آینده زیاد است. البته مایکروسافت می‌خواهد سیستم آپدیت را نیز دگرگون کرده و کاری کند که سیستم عامل از هر لحاظ به روز باشد.

ماه پیش در مزایده‌ای برای باندهای مختلف TDD-LTE (از جمله ۲۳۰۰ و ۲۶۰۰ مگاهرتز)، کنسرسیومی متشکل از اپراتورهای اینترنتی برنده‌ی باند ۲۶۰۰ مگاهرتزی تشکیل شد.
این کنسرسیوم برای ارائه با کیفیت خدمات TDD-LTE سعی در مذاکره و انتخاب یک شریک خارجی داشت که از این میان شرکت نوکیا برای این کار برگزیده شد و در حاشیه سفر وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران به فنلاند قراردادی در این زمینه با شرکت فنلاندی نوکیا به امضاء رسید.
در مراسمی با حضور وزیران ارتباطات ایران و فنلاند، مدیرعامل نوکیا و رئیس هیات مدیره شرکت شاتل (به نمایندگی از کنسرسیوم دارندگان فرکانسTDD-LTE)، تفاهم‌نامه‌ی همکاری با شرکت فنلاندی نوکیا برای توسعه‌ی فناوری TDD-LTE در کشور به امضاء رسید.

به گفته‌ی محمد حسن شانه ساز زاده، رئیس هیات مدیره شاتل، قرار است براساس این تفاهم‌نامه از دانش فنی و راهکارهای نوکیا برای ارائه سرویس TDD-LTE در کشور استفاده شود.  
شرکت نوکیا با داشتن ۱۱۴ هزار نیرویی انسانی و درآمد سالانه ۲۷ میلیارد یورویی یکی از مطرح‌ترین شرکت‌های دارنده دانش فنی در زمینه شبکه‌های تلفن همراه است.

حدود یک ماه پیش کنسرسیومی که عمده سهام آن در اختیار شرکت‌های شاتل، های‌وب، پیشگامان کویر یزد و آسیا‌تک بود، توانستند برنده مزایده دریافت فرکانس TDD-LTE از سوی سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی شوند.

فناوری TDD-LTE یکی از فناوری‌های استفاده شده در بستر نسل چهارم تلفن همراه (4G) است که در بستر این فناوری با استفاده از مودم‌ها و موبایل‌های مخصوص با باند فرکانسی مشخص، اتصال به اینترنت را با سرعت بالا ارائه داد.
این فناوری بیشتر برای خدمات اینترنت ثابت به‌کار می‌رود و از آن در برقراری تماس استفاده نمی‌شود. TDD-LTEسیم‌کارت خاص خود را دارد.
در مزایده اخیر رگولاتوری، به غیر از این کنسرسیوم، کنسرسیوم دیگری توانست باند ۲۳۰۰ مگاهرتز را برای ارائه خدمات از آن خود کند.
سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی چهار باند ۲۱۰۰، ۲۳۰۰، ۲۶۰۰ و ۳۵۰۰ مگاهرتز را برای ارائه خدمات فناوری TDD-LTE در نظر گرفته است که باند ۲۳۰۰ و ۲۶۰۰ از طریق مزایده واگذار شد و باند ۳۵۰۰ در اختیار ایرانسل و مبین‌نت قرار گرفت.
هم اکنون ایرانسل خدمات اینترنت TDD-LTE را در بیش از ۲۵ شهر ارائه می‌دهد که آخرین شهر اضافه شده به این فناوری در ایرانسل شهر کرج بود.
براساس برنامه کنسرسیوم یاد شده، خدمات بر بستر این شبکه جدید تا ۶ ماه آینده در شهرهای بزرگ کشور و به صورت عمومی در اختیار کاربران نهایی قرار خواهد گرفت.

اینستاگرام قصد دارد برای ممانعت از انتشار پیام‌های توهین‌آمیز، تدبیری جدید را بکار گیرد.

شبکه‌های اجتماعی از یک طرف بستر مناسبی برای به اشتراک‌گذاری افکار و ایده‌ها بوده و از طرفی می‌تواند فضایی مستعد برای بحث و جدل یا توهین‌های آزاردهنده فراهم کند. اینستاگرام طی راهکاری این امکان را برای کاربران خود فراهم آورده است که بتوانند کلمات ناپسند پیام‌ها را فیلتر کنند.


از این پس اینستاگرام به کاربران خود اجازه می‌دهد تا نظراتی که شامل کلمات یا عبارات توهین‌آمیز و نامناسب است را مخفی کنند. بنا به گفته‌ی سخن گوی این شبکه‌ی اجتماعی، این قابلیت فیلترینگ جدید برای تمام حساب‌های کاربری در روز دوشنبه اعمال خواهد شد.
اولین بار، اینستاگرام این ویژگی را در اوایل تابستان امسال برای کسب و کارها یا افراد مشهوری چون تیلور سوییفت فعال کرد. کوین سیستروم (Kevin Systrom) از موسسان شبکه‌ی اینستاگرام در وبلاگ رسمی این شبکه نوشت:

" برای توانمندسازی هر فرد، نیاز به ترویج فرهنگی است که به آن‌ها احساس امنیت را هدیه دهد و محیطی به دور از آزار و اذیت فراهم کند. این ویژگی جدید تنها یک خواسته‌ی شخصی نیست، بلکه به عقیده‌ی من مسئولیتی است که به عنوان یک کمپانی عهده‌دار آن هستیم. از این رو، امروز قدم بعدی را گذاشته‌ایم تا اینستاگرام به عنوان فضایی مثبت برای بیان ایده‌ها و افکار شما فراهم شود. "

هر چند که اینستاگرام به اندازه‌ی پلتفرم‌هایی چون توییتر پیام‌های توهین‌آمیز دریافت نکرده است، اما این اپلیکیشن تحت اختیار فیسبوک با این اقدام سعی در حفظ وجهه‌ی خود دارد. بنا به گفته‌ی سیستروم، اینستاگرام قصد دارد که به کاربران خود اجازه دهد تا کلمات یا عباراتی که از نظر آن‌ها نامناسب است، فیلتر شوند.

تصویر زیر روند فعال‌سازی این ویژگی در بخش تنظیمات حساب اینستاگرام را نشان می‌دهد:

 

شرکت کیش سل پارس با دریافت پروانه از رگولاتوری، اولین اپراتور مجازی موبایل ایران شد.

بالاخره پس از دریافت موافقت اصولی توسط ۲۴ شرکت برای تاسیس اپراتور مجازی در ایران، شرکت کیش سل پارس با دریافت مجوز از سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی به عنوان اولین اپراتور مجازی کشور شناخته شد.


علی اصغر عمیدیان رئیس سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی در مورد اعطای اولین پروانه‌ی اپراتور مجازی در کشور اعلام کرد: «شرکت کیش سل پارس قرارداد همکاری با رایتل امضا کرده است و با توجه به برنامه‌‌ریزی‌های صورت گرفته انتظار داریم تا اویل آذر امسال سیم‌کارت‌های این اپراتور به عنوان اولین اپراتور مجازی تلفن همراه در ایران با پیش شماره ۰۹۹۹ به بازار عرضه شود.»
رئیس سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی در مورد اپراتورهای مجازی موبایل گفت: «پروانه اپراتورهای مجازی (MVNO) به مدت زمان ۵ ساله اعطا ‌می‌شود. در حال حاضر از سوی رگولاتوری برای ۲۴ شرکت متقاضی MVNO، موافقت اصولی پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه صادر شده است. هر کدام از این شرکت‌ها بتوانند قراردادهمکاری با هر یک از اپراتورهای اصلی(همراه اول، ایرانسل و رایتل) منعقد کنند، از سوی رگولاتوری پروانه‌ی اپرتور مجازی تلفن همراه برایشان صادر شده و به آنها اعطاء می‌شود.»
به گفته‌ی علی اصغر عمیدیان، براساس مصوبه‌ی کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات اپراتورهای اصلی تلفن همراه(همراه اول،ایرانسل و رایتل) تا سوم آبان سال جاری فرصت دارند تا برای عقد حداقل یک قرارداد عمده‌فروشی با دارندگان موافقت اصولی پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه MVNO اقدام کنند. همچنین براساس این مصوبه، اپراتورهای تلفن همراه حداکثر تا سوم آذر سال ۹۵ فرصت دارند حداقل یک قرارداد دیگر را با سایر دارندگان موافقت اصولی MVNO منعقد کنند.

یک گروه هکر روسی که پیش از سابقه‌ی نفوذ به کنگره‌ی ملی حزب دموکرات را دارند، در جدیدترین اقدام خود آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ را مورد حمله قرار داده‌اند.

ساعاتی پیش آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ اعلام کرد که شبکه‌ی این کمیته مورد حمله‌ی هکری گروهی قرار گرفته که خود را با نام APT 28 یا Fancy Bear معرفی می‌کند.
این گروه با نفوذ در بانک اطلاعاتی آژانس مبارزه با دوپینگ اطلاعاتی را در مورد ورزشکاران جهان به سرقت برده‌اند که از نظر پزشکی اطلاعات محرمانه به شمار می‌روند. شماری از این اطلاعات پیش از این بصورت عمومی منتشر شده بود، حال آنکه این گروه تهدید کرده که تمام اطلاعاتی را که در دست دارد، منتشر خواهد کرد.
هنوز مشخص نیست که گروه مورد نظر چه زمانی در شبکه‌ی آژانس مبارزه با دوپینگ نفوذ کرده است. البته در ماه آگوست، تلاش دیگری با هدف سرقت اطلاعات حساب کاربری یولیا استپانووا، افشاگری که اطلاعات دوپینگ تیم‌های روس را ارائه کرد، انجام شد.

در جریان هک ماه آگوست، نفوذگران با به دست آوردن نام کاربری و رمز عبور مورد استفاده توسط استپانووا برای وارد شدن در وب‌سایت آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ استفاده کردند. همزمان با این هک، کاربران سرویس این آژانس ایمیل‌هایی را در مورد ارائه‌ی اطلاعات ورود به حساب‌های کاربری دریافت کرده بودند.
براساس اطلاعات ارائه شده توسط آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ، هکرها موفق شده‌اند تا با استفاده از ایمیل‌های فیشینگ به سرقت اطلاعات مورد نیاز برای ورود به حساب کاربری مخصوص بازی‌های المپیک ریو مبادرت کنند که پیش‌تر توسط آژانس بین المللی مبارزه با دوپینگ ایجاد شده است. به نظر می‌رسد کنار گذاشتن ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی روسیه از رقابت‌های یورو ۲۰۱۶، دلیل اصلی این حمله باشد.
این آژانس اطلاعاتی را در مورد اینکه چگونه به روس بودن این گروه پی برده، ارائه نکرده است. البته موسسه‌ی امنیتی ThreatConnect شواهدی را به دست آورده که براساس آن می‌توان ارتباط بین Fancy Bear با ایمیل‌های فیشینگ ارسال شده در ماه آگوست را یافت.

Fancy Bear به علت نفوذ در شبکه‌ی کمیته‌ی ملی حزب دموکرات نیز مورد سرزنش قرار می‌گیرد. بنابر اطلاعات ارائه شده این گروه را باید در زمره‌ی بهترین گروه‌های هکری قرار داد که در جهان مشغول فعالیت هستند. این گروه با هدف قراردادن نهادهایی نظیر ناتو و دولت‌های غربی اطلاعاتی را به سرقت می‌برد که می‌تواند برای روس‌ها حیاتی و قابل استفاده باشد.

چنانچه تا به حال با گوشی های موبایل مبتنی بر سیستم عامل آندروید  و آیفون یا ویندوزفون کار کرده باشید به احتمال زیاد یکی از علامت های G, H+, E, 3G و LTE را در گوشه ی راست و بالای صفحه نمایش گوشی تان دیده اید. بعضی وقت ها علامت E ظاهر می شود، بعضی وقت ها علامت 3G و گاهی هم علامت H.

این علامت ها معمولا زمانی که داده های موبایل گوشی خود را روشن کرده باشید ظاهر می شوند.

با روشن کردن داده های موبایل (Mobile Data) در واقع به شبکه ی داده ها متصل می شوید و هر کدام از این علامت ها، نمایانگر نوع شبکه ی داده ای است که به آن متصل شده اید. شبکه های داده ای متفاوت، سرعت اتصال به اینترنت بسیار متفاوتی هم در اختیار شما قرار می دهند.

LTE در حال حاضر پرسرعت ترین اتصال شبکه داده ای را در اختیار کاربرانش قرار می دهد - تا 100 مگابیت بر ثانیه. LTE از بسیاری از اتصالات پهنای باند خانگی پرسرعت تر است و به همین دلیل با استفاده از آن می توانید فایل های حجیم را با سرعت بالا دانلود کنید، موزیک ها و ویدیوهای Full HD تماشا کنید و همچنین سرعت بارگذاری صفحات اینترنتی نیز برایتان بسیار بالا خواهد بود.

LTE مخفف Long Term Evolution به معنی تکامل دراز مدت است؛ در واقع از ۴G به بعد شاهد یک تغییر نسل اساسی و ایجاد استاندارد بین‌المللی در فناوری‌های موبایل هستیم. مهم‌ترین تفاوت این نسل با نسل‌های قبل را باید در فرکانس و پهنای باند کاری آن جست‌وجو کرد. مراجع تنظیم‌کننده ارتباطات رادیویی، باند‌های فرکانسی زیادی را در قالب استاندارد ۴G LTE تعریف کرده‌اند که بسته به کشور یا اپراتور فرق می‌کند.

پیاده‌سازی نسل چهارم موبایل به دو روش عمده انجام می‌گیرد: FDD و TDD.

 در روش دوسویه‌سازی با تقسیم بسامد (FDD) یا Frequency Division Duplexing، دو فرکانس مجزا برای هر باند لحاظ می‌شود تا از یکی برای ارسال داده‌ها و از دیگری برای دریافت آن‌ها استفاده شود.
 اما در شیوه‌ی دوسویه‌سازی با تقسیم زمان (TDD) یا Time Division Duplexing به هر باند تنها یک فرکانس برای هردو عملیات ارسال و دریافت داده‌ها اختصاص می‌دهند. در TDD همان‌طور که از نام روش بر می‌آید برای جلوگیری از تداخل داده‌ها با تقسیم و اختصاص زمان مشخص، در هر لحظه فقط یکی از عملیات‌های ارسال یا دریافت انجام می‌گیرد. در حقیقت با اختلاف زمانی در ارسال داده‌ها از / به دستگاه، ارتباط با دکل مخابراتی برقرار می‌شود.

۳۱ باند FDD در فرکانس‌های ۴۵۲ مگاهرتز تا ۳۶۰۰ مگاهرتز قرار دارد. به‌علاوه، ۱۲ باند TDD هم در بازه‌ی ۷۰۳ مگاهرتز تا ۳۸۰۰ مگاهرتز در نظر گرفته شده. طبیعتا فرکانس‌های بالاتر دست‌یابی به سرعت بالاتر را ممکن می‌کنند؛ درحالی‌که فرکانس‌های پایین با قربانی کردن پهنای باند، حوزه‌ی پوشش و نفوذ گسترده‌تری دارند. برای این کانال‌ها معمولا ۱۰ تا ۲۰ مگا هرتز پهنای باند لحاظ می‌کنند؛ اگرچه تقسیم آن‌ها به بخش‌های کوچک‌تر ۱٫۴، ۳ و ۵ مگاهرتز هم مرسوم است.

برای ارایه‌ی LTE در آمریکای شمالی، اروپا و قسمت‌هایی از آسیا، روش FDD استفاده می‌شود. TDD در چین، هند و بعضی مناطق دیگر به کار می‌رود تا بتوانند به کاربران بیشتری در هر باند خدمات دهند.

به همین خاطر اگر قصد دارید از کشور دیگری تلفن هوشمند تهیه کنید حتما باید به باندهای پشتیبانی شده‌ی آن دقت کنید.

LTE از دو مسیر رادیویی مجزا برای ارسال و دریافت از دکل مخابراتی به دستگاه و بالعکس استفاده می‌کند. به هنگام دریافت از شیوه‌ای موسوم به OFDMA (تقسیم متعامد بسامد با دسترسی چندگانه) استفاده ‌می‌شود که به‌‌صورت چند ورودی، چند خروجی طراحی شده.
 در این حالت برای افزایش سرعت شبکه، حداقل به دو آنتن نیاز خواهد بود. استاندارد LTE را اصطلاحا ۴ در ۴ پیاده‌سازی می‌کنند که عدد اول تعداد آنتن‌های ارسال و دومی آنتن‌های دریافت را نشان می‌دهد.

برای ارسال (از دستگاه به دکل) از سیگنال‌های SC-FDMA یا تقسیم بسامد تک حامل با دسترسی چندگانه استفاده می‌شود. این سیگنال به دلیل نرخ قله به میانگین بهتر، برای ارسال مناسب‌تر است.

سرعت آن حدود 21 مگابیت بر ثانیه است. در بسیاری از نسخه های آندروید علامت H+ را می بینید اما در آندروید 4.4 به صورت "H" نمایش داده می شود. با H+ به آسانی می توانید ویدیوهای HD را تماشا کنید.

کمی از HSDPA+ کندتر است و سرعت آن حدود 7.2 مگابیت بر ثانیه است. حداقل سرعتی است که با آن می توانید ویدیوهایی با کیفیت HD را بطور مناسبی تماشا کنید و همچنین وبگردی و گوش دادن با اینترنت نیز با این سرعت مناسب است.

شبکه های 3G نخستین شبکه هایی بودند که با سرعتی تا حدود 2 مگابیت بر ثانیه از تماس تصویری پشتیبانی کردند. با ظهور نسل سوم در اوایل سال 2000 شاهد شکوفایی قابلیت های جدید برای تلفن های همراه بودیم.

به آن 2.75G هم می گویند و سرعت آن تا 384 کیلوبیت بر ثانیه می رسد و اگر شخص صبوری باشد می توانید از آن برای وبگردی کردن استفاده کنید. نکته جالب درباره فناروی EDGE این است که این فناوری پس از 3G ارائه شد و این در حالی است که سرعت آن از 3G به مراتب کمتر است.

GPRS کمی از استاندارد GSM سریع است و نخستین شبکه ای بود که قابلیت اتصال داده را فراهم کرد. به همین دلیل جی چی آر اس را 2.5G می نامند یعنی بهبودیافته ی 2G. سرعت اتصال داده ی آن حدود 115 کیلوبیت بر ثانیه است که چانچه اتصال پایداری داشته باشید و همچنین صبوری به خرج دهید برای بارگذاری کردن یک صفحه وب ساده مناسب است.