چگونه تبلیغات می تواند رسانه های آزاد را در یک جامعه غربی ظاهرا دموکراتیک، به خودسانسوری وادار کند.

سه دهه پیش پروفسور نوآم چامسکی که برخی او را تواناترین و شجاع ترین روشنفکر زنده می دانند و برخی دیگر یک فرضیه پرداز ضد آمریکایی، انتقادهای اثرگذار خود را از رسانه های شرکتی غرب با همکاری ادوارد اس. هرمان، در کتاب اثرگذارش «تولید رضایت» روی کاغذ آورد. این کتاب اثر ژرفی بر برداشت من از رسانه های جریان غالب در سال های نوجوانی ام گذاشت و از لحاظی در تصمیم گیری من برای راه اندازی «بایلین» با همکاری دنیل تودور نقشی حیاتی ایفا کرد.

ما با حذف آگهی های تجاری و سوگیری های سیاسی مالکان رسانه، معتقدیم که گردآوری پول از تعداد زیادی از مردم، پتانسیل لازم را جهت دموکراتیک کردن چشم انداز رسانه ها و حمایت از روزنامه نگاری مستقل داراست.

نوآم چامسکی در کتاب تولید رضایت خاطرنشان می کند که رسانه های شرکتی غربی از نظر ساختاری موظف به تولید رضایت در جهت تامین منافع گروه های نخبه و مسلط در جامعه هستند. با «صافی هایی» که تعیین می کنند چه چیزی به «خبر» تبدیل می شود.

او نشان می دهد که چگونه تبلیغات می تواند رسانه های «آزاد» را در یک جامعه غربی ظاهرا دموکراتیک، به خودسانسوری وادار کند. با این حال از آن زمان تاکنون چیزهای زیادی تغییر کرده است. ما اکنون اینترنت راداریم. سازمان های رسانه ای که طبق نظر چامسکی تولید رضایت می کردند، از نظر مالی با مشکلات عظیمی مواجه شده اند ولی آیا هیچ یک از تحلیل های چامسکی در این مدت تغییر کرده است؟ من اخیرا در دفتر چامسکی در ام آی تی با او گفتگویی داشتم تا از نظرات او درباره چشم انداز رسانه ای فعلی بیشتر باخبر شوم.

27 سال پیش شما در کتاب «تولید رضایت» نوشتید که نقش اولیه رسانه های جمعی در جوامع دموکراتیک غربی، بسیج حمایت مردمی در راستای تامین منافع نخبگان است که دولت و بخش خصوصی را به پیش می برند اما از آن زمان تاکنون اتفاقت بسیاری رخ داده است که می توان گفت قابل توجه ترین آنها اینترنت است که قدرت تمرکززدایی شدیدی دارد و قدرت رسانه های سنتی را تضعیف کرده و نیز روزنامه نگاری شهروندی را به وجود آورده است. مثلا اخبار مربوط به فرگوسن قبل از آنکه هیچ یک از سازمان های رسانه ای به آن بپردازند، در توئیتر ظاهر شد. آیا اینترنت در «مدل تبلیغاتی» شما تغییری به وجود آورده است؟

- در واقع ما نسخه به روز شده ای از این کتاب را حدود 10 سال پیش منتشر کردیم و در دیباچه ای که برای آن در نظر گرفتیم، این مسئله را مورد بحث قرار دادیم. فکر می کنم بتوانم از قول همکار دیگرم که در نوشتن کتاب با من همکاری داشته نیز حرف بزنم. شما می توانید مقدمه این کتاب را بخوانید ولی ما احساس می کنیم که اگر تغییراتی به وجود آمده، این هم یکی از آن تغییرات است. چیزهای دیگری هم عوض شده، مثل کاهش شمار رسانه های چاپی مستقل که خیلی تکان دهنده است.

تا جایی که من می فهمم، تحلیل بنیادینی که انجام داده بودم به طور کلی بدون تغییر مانده است. درست است که اینترنت فرصت هایی را فراهم کرده است که قبلا به سادگی در اختیار افراد قرار نمی گرفت، مثلا به جای اینکه آدم مجبور باشد برای تحقیقات به کتابخانه برود، می تواند پشت رایانه اش بنشیند و این کار را انجام دهد. حالا بی شک می توانید اطلاعات را خیلی ساده تر انتشار دهید، همینطور اطلاعات مختلف را از منابع بسیار زیاد انتشار دهید که البته این مسئله فرصت ها و نارسایی ها را به وجود می آورد اما آن سیستم اساسا تغییر چندانی نکرده است.

امیلی بل، مدیر مرکز روزنامه نگاری دیجیتال تاو در دانشکده روزنامه نگاری کلمبیا در یکی از سخنرانی های اخیر خود در آکسفورد گفته است: فضاهای خبری دیگر در تملک خبرسازان نیست. مطبوعات کنترل خود را بر کانال های عمده ای که از طریق آنها گزارش هایشان را به گوش مخاطبانشان می رساندند از دست داده اند. عرصه عمومی اکنون محل عمل شمار اندکی از شرکت های خصوصی است که عمدتا در سیلیکون ولی مستقرند.

تقریبا کل محتوا اکنون در تریبون های عمومی منتشر می شود و این عرصه از آن روپرت مورداک نیست، بلکه متعلق به لرذی پیج و سرگئی برین از گوگل و مارک زوکربرگ از فیس بوک است که حرف های بیشتری درباره چگونگی خلق و انتشار خبر دارند. آیا آنها نیز همچون همتایان خود در اصطلاح رسانه های به میراث مانده، رضایت تولید می کنند؟

اول از همه اینکه من اساسا این اظهارنظر را قبول ندارم. مثلا همین الان اگر من بخواهم بفهمم که در اوکراین یا سوریه یا واشنگتن چه خبر است، نیویورک تایمز یا دیگر روزنامه های ملی را می خوانم، به سراغ آسوشیتدپرس می روم، مطبوعات انگلیسی را می خوانم و از این قبیل. به توئیتر نگاه نمی کنم چون توئیتر هیچ چیز به من نمی گوید. البته توئیتر درباره دیدگاه های مردم در مورد همه چیز، حرف های بسیاری به من می گوید اما خیلی مختصر و ضرورتا سطحی و گذشته از این از خبر به معنای کلاسیکش هم خبری نیست.

برای مثال همین شهر  بوستون  را در نظر بگیرید. بوستون همیشه یک روزنامه بسیار خوب داشته است، یعنی بوستون گلوب. این روزنامه هنوز هم وجود دارد اما سایه بی رمقی از چیزی که بیست یا سی سال پیش بود از آن باقی مانده. این روزنامه قبلا دفاتری در گوشه و کنار جهان داشت، با گزارشگرانی خوب و نمونه هایی بسیار عالی از کار روزنامه نگاری را در آمریکای مرکزی در دوران جنگ های این منطقه در سابقه اش دارد. نمونه ای از روزنامه نگاری انتقادی عالی در رویدادهای داخلی و خیلی موضوعات دیگر.

حالا به یک کیوسک روزنامه فروشی بروید و نگاهی بیندازید. جز خبرهای محلی، مطالبی از خدمات محلی، برخی مطالب نیویورک تایمز و به ندرت چیزهای دیگر را می بینید. این اتفاقی است که در تمام کشور افتاده و در واقع در همه جای جهان رخ داده است. این کار به معنای محدود کردن منابع روزنامه نگاری درباره اتفاقاتی که در سطح جهان رخ می دهد، است. این حرف به این معنا نیست که گزارش های نیویورک تایمز یا گاردین یا ایندی پندنت یا هر جای دیگر را باید بدون انتقاد خواند.

شکی نیست که باید آنها را به روش انتقادی خواند اما دست کم این مطالب وجود دارند. روزنامه نگارانی در صحنه هایی که رخدادهای بزرگ به وقوع می پیوندند حضور دارند که اکنون تعداد آنها به نسبت گذشته کمتر شده، در نتیجه این کار به معنای محدود شدن منابع خبری است. از سوی دیگر یک عامل جبران کننده هم وجود دارد. امروزه به نسبت 20 سال پیش خواندن مطبوعات سایر کشورها آسان تر شده، چون به جای اینکه آدم مجبور باشد به کتابخانه یا جایگاه خبر بین المللی میدان هاروارد برود، می تواند از طریق اینترنت این کار را انجام د هد.

بنابراین با اثرات متعددی مواجه اید، تا جایی که به سیلیکون ولی، مثلا گوگل مربوط می شود، مطمئنم که آنها هم می کوشند تولید رضایت کنند. مثلا اگر بخواهید چیزی بخرید، در گوگل دنبالش می گردید. این کار یعنی آنها مهمترین افراد در این فرآیند هستند اما این بازتابی از مدل کسب و کار آنها نیز هست که البته مبتنی بر تبلیغاتی تجاری است که در واقع (در مدل ما) یکی از صافی ها به حساب می آید.

من همیشه از گوگل استفاده می کنم. خوشحالم که چنین پدیده ای وجود دارد اما گوگل و البته سایرین، میزان عظمیی از نظارت بر شما دارند و می کوشند اطلاعات شخصی تان را درباره افراد و عادات و تعاملات تان و از این قبیل امور به دست آورند تا شیوه اطلاعاتی را که به شما عرضه می شود شکل دهی کنند. آنها بیشتر از اداره امنیت ملی آمریکا، بر ما نظارت دارند.

رابرت جی. کایسر سردبیر پیشین واشنگتن پست در مقاله ای با عنوان «خبری بد درباره خبر» می نویسد: «مقوله خبر به شکلی که می شناسیم در معرض خطر قرار دارد. به همین ترتیب حاکمیت دموکراتیک که وجود آن بستگی به وجود یک رسانه خبری مراقب و موثر دارد.

تغییرات رخ داده در جامعه ای که ساخته و پرداخته فناوری های دیجیتال است تیشه به ریشه خبر می زنند، فناوری هایی که از جمله قدرتمندترین دیوهایی به شمار می روند که تاکنون توسط بشر از شیشه بیرون آمده است.» نه تنها بزرگترین سازمان های خبری مثل نیویورک تایمز و واشنگتن ست که به بهای 250 میلیون دلار به موسس آمازون فروخته شده اند، مبلغی که بخش اندکی از ارزش این سازمان ها تا همین چند سال پیش محسوب می شد و سایر سازمان های رسانه ای نیز از نظر مالی در مضیقه اند و فاقد نقشه راه روشنی برای بقایند، بلکه تعدادی از روزنامه های محلی در سطح آمریکا و انگلیس نیز هر هفته تعطیل می شوند. می دانم که شما برخی از این سازمان ها را «تولیدکنندگان رضایت» می دانید اما چگونه می توان در این عصر دیجیتال نوین، بودجه روزنامه نگاری کیفی را تامین کرد؟

توسط دولت

- ایالات متحده را در نظر بگیرید. وقتی که این کشور تاسیس شد، درکی نسبت به متمم اول وجود داشت که کارکردی دوگانه داشت: یعنی تولیدکننده اطلاعات را از کنترل دولت می رهاند اما به مردم حق برخورداری از اطلاعات را نیز می دهد. در نتیجه اگر به قوانین پس از جنگ نگاه کنید، جوری طراحی شده اند که یارانه دولتی لازم را برای نشریات تامین کنند تا گسترده ترین طیف دیدگاه ها، اطلاعات و غیره را در اختیار مردم بگذارند. این مدل کاملا معقولانه است.

در نبود یک مدل تجاری خوب، سازمان های رسانه ای جدید از بازلفید گرفته تا وایس، پیشتاز به اصطلاح «تبلیغات بازرگانی بومی» شده اند که شکلی از تبلیغات اینترنتی است که به دنبال گول زدن مصرف کننده و ایجاد این باور در اوست که بهع جای یک آگهی که برای درج آن پول پرداخته شده، در حال خواندن یک «سرمقاله» است. به طور کلی به جای سرمقاله می توان اسم آنها را «پول نامه» گذاشت. طعنه آمیز آنکه حتی روزنامه پیشرویی مثل گاردین نیز محتوای اسپانسرداری را برای شرکت گلدمن ساچز منتشر می کند. نظرتان درباره تبلیغات تجاری بومی چیست؟

 این شیوه به معنای تشدید کردن مشکلی است که بسیار جدی است و اصولا نباید وجود داشته باشد. اتکای یک نشریه به آگهی دهندگان باعث می شود که آنها چیزی را که در سطح جامعه عرضه می شود شکل دهند، کنترل کنند و در نهایت تعیین کنند. دوباره می گویم اگر به کتاب ما برگردید، می بینید که این یکی از آن صافی های مورد اشاره ماست. اگر به عقب نگاه8 کنید، درست همین ایده اتکای به آگهی دهندگان به شدت مفهوم رسانه آزاد را دچار اعوجاج می کند.

 اگر به این فکر می کنید که رسانه های تجاری چه هستند، باید گفت مسئله ای نیست، آنها یک کسب و کار محسوب می شوند و یک کسب و کار چیزی را برای یک بازار تولید می کند. تولیدکنندگان در این مورد تقریبا بدون استثنا شرکت های بزرگ هستند.

وقتی دیدم شرکت روابط عمومی جهانی ادلمن تحقیقاتی را در این باره انجام داده که آیا خوانندگان واقعا می توانند بگویند که در حال خواندن یک آگهی بازرانی اند یا ی مقاله، در جایم میخکوب شدم؛ چون 60 درصد خوانندگان متوجه نشده بودند که در حال خواندن آگهی های تجاری اند.

- این مسئله همیشه وجود داشته است. وابستگی به آگهی دهنده و موسسات روابط عمومی در ماهیت آنچه رسانه ها، هم در خبرهایشان و هم در تفسیرهای شان تولید می کنند، اثر قابل ملاحظه دارد. چگونه انتظار دارید جور دیگری باشد؟ این یک بازار است.

- به نظر من این یک اصل کلی است که تقریبا هر چیزی که تنوع و طیف رسانه های در دسترس جامعه را افزایش می دهد، مفید است. البته این رویکرد خاص مشکلات خود را هم دارد. هر رویکردی مشکلات خود را دارد. هیچ مدل ایده آلی نیست که مشکلاتی را به همراه نداشته باشد اما به طور کلی هر چه تعداد و تنوع چیزهای در دسترس بیشتر باشد، برای مردم بهتر است.

می شود نظرتان را درباره شارلی ابدو هم بدانم؟ درباره این اصل «آزادی بیان فارغ از اینکه این بیان چیست» چه نظری دارید؟

- راستش فکر می کنیم که ما باید قویا از آزادی بیان حمایت کنیم اما آزادی بیان به معنای فقدان مسئولیت نیست. بنابراین مثلا من طرفدار آزادی بیانم ولی اگر یک نفر تصمیم بگیرد یک آگهی تجاری بزرگ در میدان تایمز نیویورک بچسباند و در آن از فرستاده شدن یهودیان به اتاق های گاز تجلیل کند، فکر می کنم که دولت باید جلوی این کار را بگیرد.

- فکر می کنم کار آنها در این مورد مثل کار نوجوانانی بود که کثیف کاری راه می اندازند. یعنی باید همین حرف را درباره بی مسئولیتی های زیاد دیگری هم بگویم که در مطبوعات شاهدیم. مثلا وقتی مطبوعات آمریکا و انگلیس از بدترین جنایت این قرن یعنی حمله به عراق پشتیبانی کردند، این هم شکل دیگری از بی مسئولیتی مشابه بی مسئولیتی شارلی ابدو مرتکب شد. این کار به نابودی عراق و شیوع کشمکش های فرقه گرایانه انجامید که کل این منطقه را پاره پاره کرد. این کار یک جنایت بزرگ بود.

بر اساس قوانین بین الملل، تهاجم به کشوری دیگر بزرگترین جنایت بین المللی محسوب می شود. به همین ترتیب چون مطبوعات از این کار حمایت کردند، مرتکب یک بی مسئولیتی عمیق شدند.

برخی کارشناسان بلوکه کردن آگهی ها در iOS 9 را اعلام جنگ غیرمستقیم اپل به گوگل توصیف کرده اند.

شرکت اپل با عرضه تازه ترین سیستم عامل همراه خود موسوم به iOS 9 جنجال به راه انداخته، زیرا این سیستم عامل به کاربران آیفون و آی پد امکان می دهد به راحتی آگهی های تبلیغاتی را بلوکه کنند.

اپل می گوید این کار به نفع افراد است و تجربه کاربری آنها را بهبود می بخشد، اما برخی صاحب نظران می گویند این اقدام شرکت های تبلیغاتی و بسیاری از آگهی دهندگان را تا حد زیادی از درآمدهایشان و همین طور از دیده شدن محروم می کند. آنان اقدام اپل را غیرسازنده و خصمانه توصیف کرده اند.


برخی کارشناسان بلوکه کردن آگهی ها در iOS 9 را اعلام جنگ غیرمستقیم اپل به گوگل توصیف کرده اند. زیرا بیش از 90 درصد از درآمد گوگل ناشی از تبلیغاتی متنی و تبلیغات مبتنی بر جستجو است. اپل هم از محل تبلیغات درآمدهایی دارد که البته به اندازه گوگل چشمگیر نیست.

با توجه به افزایش کاربران گوشی های هوشمند، تبلیغات همراه روز به روز اهمیت بیشتری پیدا می کند و انتظار می رود گوگل و اپل برای کسب درآمد از این طریق به شیوه های جدیدی متوسل شوند.

اپل همچنین اعلام کرده که دیگر برنامه های بلوکه کننده تبلیغات را در فروشگاه آنلاین iTunes App مسدود نمی کند و به نظر می رسد با این تغییر سیاست بسیاری از توسعه دهندگان به نگارش برنامه های این چنینی علاقمند شوند.


گوگل در سال 2015 حدود 17.73 میلیارد دلار درآمد داشته که 3.9 میلیارد دلار آن سود خالص بوده و از این رقم 16.02 میلیارد دلار یا 92.7 درصد از محل تبلیغات به دست آمده است. اما اپل در این مدت 49.6 میلیارد دلار از محل فروش محصولات خود به دست آورده و درآمد خالص آن برابر با 10.7 میلیارد دلار بوده است. 84.5 درصد از درآمد اپل از محل فروش دستگاه ها و سخت افزارهای مختلف بوده و در این میان آیفون 63 درصد از کل درآمد این شرکت را به خود اختصاص داده، لذا اپل چندان توجهی به درآمد تبلیغاتی ندارد.

کمپانی اپل اعلام کرد که در تلاش برای پاک کردن بدافزاری است که به آیفون‌ها و آی‌پد‌های موجود در چین نفوذ کرده است.

بدافزاری به نام XcodeGhost در تعدادی از نرم‌افزارهای تائید شده‌ی شرکت اپل کار گذشته شده و هکر‌ها می‌توانند از طریق آن به اطلاعات موجود در دستگاه دسترسی پیدا کنند. گفته می‌شود این بزرگ‌ترین حمله نرم‌افزاری به اپل استور (فروشگاه نرم‌افزار اپل) بوده است.

اپل می‌گوید طراحان این برنامه در برخی نرم‌افزار‌ها کدی کار گذاشته‌اند که درواقع بجای سامانه‌ی نرم‌افزاری اپل (Xcode) عمل می‌کند.کمپانی طراح این نرم‌افزار محبوب در چین گفته که نسخه قدیم این اپ آلوده بوده و نسخه جدید آن مشکلی ندارد.

سخنگوی اپل همچنین گفته است که اپل با کمک برنامه‌ریزان در تلاش است تا مطمئن شود که بدافزار را حذف و دوباره Xcode را جایگزین کند.چند روز پیش هم نام کاربری و رمز عبور بیش از ۲۲۵ هزار حساب اپل در چین دزدیده شد.

هکرهایی که ازسوی مسکو حمایت می‌شوند در قالب کمپینی ۷ساله، دست به سرقت اطلاعات مهم سیاسی، اقتصادی و استراتژیک برخی دولت‌ها زده‌اند.
قدرت‌های بزرگ درگیر یک جنگ سایبری پردامنه هستند. درست روزی که خبرگزاری‌ها از توافق سران امریکا و چین برسر توقف حملات سایبری گزارش دادند یک مؤسسه معتبر در هلسینکی از جنگ سایبری روس‌ها با ناتو و غرب پرده برداشت.

هفت سال جنگ سایبری با ناتو، آسیا، اتحادیه اروپا و امریکا»، بخشی از تازه‌ترین گزارش کمپانی امنیت آنلاین و حفظ حریم خصوصی F-Secureاست که خبر از یک حمله هکری بزرگ و پیوسته در جهان می‌دهد. 

محققان این کمپانی که در هلسینکی فنلاند قرار دارد، این حمله سایبری گسترده را به روسیه نسبت می‌دهند و معتقدند هکرهایی که ازسوی مسکو حمایت می‌شوند در قالب کمپینی ۷ساله، دست به سرقت اطلاعات مهم سیاسی، اقتصادی و استراتژیک برخی دولت‌ها زده‌اند و البته موضوع مهم این است که این گروه هکری، از یک سازماندهی فوق‌العاده مناسب برخوردار هستند.

در بخشی از گزارش این کمپانی فنلاندی آمده است:  از جمله اهداف این هکرها که از آنها به عنوان گروه دوکز(The Dukes) یاد می‌شود می‌توان به مرکز اطلاعات پیشین گرجستان در ناتو، وزارت دفاع گرجستان و استونی، وزارت خارجه ترکیه و اوگاندا و همچنین مراکز مطالعات سیاسی و امنیتی در امریکا، اروپا و آسیای میانه اشاره کرد. 

محققان مؤسسه امنیتی F-Secure معتقدند این گروه هکری جاسوسی، هدف‌های متعددی در کشورهای غربی، اروپایی و آسیایی داشته و در این میان بر جمع‌آوری و سرقت اطلاعات، جاسوسی و نظارت بر فضای اینترنتی این کشورها تمرکز داشته‌اند. 

مؤسسه امنیتی F-Secure از سال ۱۹۸۸ آغاز به کار کرده است که ابتدا نام Data Fellows را با خود یدک می‌کشید ولی در سال ۱۹۹۹ به F-Secure تغییر نام داد. 

با اینکه پیش از این بسیاری از این بدافزارها و نرم‌افزارهای مخرب شناسایی شده بودند ولی همچنان کشور مبدأ این حملات ناشناخته مانده بود تا اینکه شناسایی دو نمونه بدافزار آخری به این تیم تحقیقاتی اجازه داد تا با کنار هم چیدن پازل این حملات سایبری، به منشأ آن پی ببرند و اعلام کنند که دولت روسیه پشت این قضیه قرار دارد. 

"Artturi Lehtiö" رئیس محققان این مؤسسه می‌گوید: حمایت دائم مالی و حمله‌های سایبری کوچک و بزرگ نشان می‌دهد گروهی منحصربه‌فرد پشت این قضیه قرار دارند. وی معتقد است این گروه با اعتماد به نفس جالب توجه و البته بیش از اندازه، به جاسوسی و سرقت اطلاعات در کشورهای مختلف می‌پردازد و در صورت کشف و شناسایی نخستین بدافزار بدون هیچ ترس و واهمه‌ای از شناخته شدن، تلاش می‌کند تا ابزار خود را تغییر دهد تا هکر بازهم ناشناخته باقی بماند. 

متخصصان امنیت سایبری با اشاره به اینکه با وجود شناخته شدن این بدافزارها، باز هم این گروه حملات خود را متوقف نمی‌کنند و در کمال خونسردی به کار خود ادامه داده و تنها به تغییر کدهای خود بسنده کرده‌اند، آن را گواهی دیگر بر ادعای خود دانستند که این هکرها پشتوانه محکم دولتی دارند. البته موضوع دیگری که شک را در این زمینه بیشتر به یقین تبدیل می‌کند این است که تاکنون تماس‌های خبرنگار CNBC با کرملین هیچ پاسخی نداشته است؛ بسیاری این سکوت را معنادار می‌دانند چراکه کشورهای دیگر همچون چین، وقتی در مظان اتهام حمله سایبری قرار می‌گیرند بسرعت واکنش نشان می‌دهند.

گزارش تأمل برانگیزی که چند ماه پیش در زمینه آسیب‌پذیری دستگاه‌های مختلف مرتبط با اینترنت در امریکا منتشر شد نیز دلیل دیگری برای ابداع این روش فوق امنیتی است. این سیستم الکترونیک جدید قادر به شناسایی و اولویت‌بندی آسیب‌پذیری‌ها و حفره‌های امنیتی است و بر اساس تهدید ناشی از آنها هر کدام را طبقه‌بندی می‌کند.

محققان امنیتی اعلام کردند توانسته‌اند، کنترلر پرواز را هک کنند. اکثر پهبادها از کنترلر پرواز شرکت‌هایی مانند ArduPilotMega، Pixhawk، MultiWii، OpenPilot و DJI Naza استفاده می‌کنند. هر هکری که بر روی یکی از این تجهیزات تمرکز کند، می‌تواند بازه وسیعی از پهبادها را هک کند.
تمامی پهبادها از معماری مشابه استفاده می‌کنند و تجهیزات پایه در همگی آن‌ها مشترک است. این تجهیزات شامل موتور، باتری، حس‌گرها، GPS، ژیروسکوپ، گیرنده رادیویی از راه دور، کنترلر سرعت و کنترلر پرواز، می‌شوند.
 

محققان امنیتی، کنترلر ArduPilotMega را بر روی یک پهباد مسیردهی‌شده از قبل، هک کردند. به‌منظور کنترل پهباد، یک ایستگاه زمینی با نرم‌افزار مربوط به کنترل پهباد وجود دارد. با شناسایی این ارتباط و تزریق بسته‌های داده، می‌توان کنترل کامل پهباد را به دست گرفت.
 

ایستگاه زمینی برای کنترل پهباد، حیاتی است ولی این ایستگاه برای ارتباط دارای هیچ احراز هویتی نیست، به همین دلیل به‌راحتی هک می‌شود. هم‌چنین به دلیل وجود ارتباط بی‌سیم، می‌توان این ارتباط را اسکن کرده و شناسایی کرد.

به دنبال علنی شدن برنامه‌ی دولت تایلند برای محدود کردن دسترسی شهروندان به اینترنت؛ کاربران اینترنت در این کشور به نشانه‌ی اعتراض، با ایجاد بار بسیار زیاد بر روی برخی از وب‌گاه‌های دولتی این کشور، آنها را برای مدتی از کار انداختند.

وب‌گاه‌های دولت و وزارت فناوری ارتباطات و اطلاعات تایلند، از جمله وب‌گاه‌هایی بودند که در این حمله از کار افتادند.

در آغاز حضور اینترنت در تایلند، این کشور یک گذرگاه را برای دسترستی شهروندان این کشور به اینترنت فراهم کرد. با گذشت زمان، تعداد این گذرگاه‌ها به 10 افزایش پیدا کرد. حال دولت تایلند قصد دارد تا مجدداً دسترسی شهروندان تایلندی به اینترنت را به یک گذرگاه محدود کند. حمله‌ی اختلال سرویس توزیع‌شده‌ی اخیر نیز در اعتراض به این تصمیم دولت صورت گرفته است. این در حالی است که دولت تایلند، دلیل کاهش تعداد گذرگاه‌ها را کاهش هزینه‌ها عنوان کرده است.

بسیاری از تایلندی‌ها در اعتراض به این مسئله، طوماری را برای دولت این کشور نوشته‌اند. پس از حمله‌ی موردنظر، وزیر فناوری اطلاعات و ارتباطات تایلند اعلام کرد که موضوع کاهش تعداد گذرگاه‌های دسترسی به اینترنت هنوز نهایی نشده است.

تمام پایگاه های خبری اینترنتی صهیونیستی در تمام عرصه‌ های اقتصادی، سیاسی، رسمی و حکومتی، خدماتی، سیاحتی و حتی پایگاه های شخصی و خصوصی شخصیت های سرشناس صهیونیستی، نویسندگان، سازمان ها و غیره توسط قادمون هک شد.

درحالی که همه نگاه ها در تل آویو و دیگر مناطق سرزمین های اشغالی به منطقه «وادی الحجیر» در مرکز جنوب لبنان که تنها 10 کیلومتر با مرزهای فلسطین اشغالی فاصله دارد، دوخته شده بود و همه در سرزمین های اشغالی منتظر سخنرانی «سید حسن نصر الله»، دبیرکل حزب الله لبنان به مناسبت سالروز پیروزی نهم ژوئیه بودند، چشمان تیزبین رزمندگان سازمان موسوم به «قادمون» پایگاه های اینترنتی خبری دشمن صهیونیستی را زیر نظر داشت و رصد می کرد تا در فرصت مناسب به آنها ضربه نهایی و کاری را وارد کند.

قادمون از صبح روز جمعه مرحله سوم «عملیات العماد» را که 12 ژوئیه گذشته کلید آن را زده بود، تحت عنوان «غزوه امیر میادین» با حمله سایبری گسترده در فضای مجازی علیه دشمن صهیونیستی آغاز کرد. طی این حمله سایبری رزمندگان قادمون موفق شدند، به سه هزار و 541 پایگاه اینترنتی صهیونیستی حمله و آنها را هک کنند که نام آنها توسط این سازمان به طور کامل در صفحه اینترنتی قادمون در فیس‌بوک ذکر شده است.

 
«مجاهد العاملی»، مسئول اطلاع رسانی سازمان قادمون در این خصوص تصریح کرد که این بزرگ ترین حمله سازمان‌یافته و جنگ سایبری صورت گرفته با رژیم صهیونیستی در فضای مجازی است. مسئول اطلاع رسانی سازمان قادمون می افزاید: برای رسیدن به این پیروزی، گام های مهم و بزرگی برداشته شده است.
 
قادمون تمام روز جمعه به هک کردن پایگاه های خبری اینترنتی صهیونیستی در تمام عرصه‌ های اقتصادی، سیاسی، رسمی و حکومتی، خدماتی، سیاحتی و حتی پایگاه های شخصی و خصوصی شخصیت های سرشناس صهیونیستی، نویسندگان، سازمان ها و غیره اختصاص داده بود و انتخاب و رصد آنها بدون پیش زمینه و آنی صورت می گرفت.
 
در بین این پایگاه های حک شده، صدها پایگاه اینترنتی مهم و تاثیرگذار صهیونیستی نیز مشاهده می شدند که از جمله آنها می توان به پایگاه اینترنتی روزنامه صهیونیستی معروف و مشهور «یدیعوت آحارانوت» اشاره کرد که تنها چند ساعت پیش از آغاز سخنرانی سید حسن نصر الله توسط رزمندگان قادمون هک شد و تا پایان سخنرانی دبیرکل حزب الله لبنان در وادی الحجیر تحت کنترل قادمون بود.

 
مسئول اطلاع رسانی سازمان قادمون در این خصوص توضیح می دهد که رزمندگان این سازمان پایگاه عبری زبان این روزنامه را هدف گرفتند و به این ترتیب ساعتی پیش از آغاز سخنرانی دبیرکل حزب الله لبنان با هک کردن پایگاه اینترنتی این روزنامه صهیونیستی آن را از عرصه رسانه ای خارج کردند.

سازمان از طریق پایگاه اینترنتی این روزنامه تصوری را پخش کرد که شهید «خالد بزی» معروف به امیر میادین را نشان می داد که در کنار آن مهر قادمون تحت عنوان تصرف شد، خورده بود.

گفتنی است؛ شهيد خالد بزي، یکی از قهرمانان و دلیرمردان مقاومت حزب الله است که در درگیری‌ های شهرک «بنت جبیل» به شهادت رسید، وی از جمله فرماندهان نظامی بارز و برجسته مقاومت بود که پیروزی های بسیاری را برای مقاومت به دست آورده بود و اواخر ژوئیه در جریان مقابله با تجاوز رژیم صهیونیستی به شهادت رسیده بود.

چندی پیش موسسه "الاستیکا کلود" که در زمینه امنیت فضای مجازی فعالیت می کند، در گزارشی نسبت به راه افتادن کمپینی برای استخراج اطلاعات حساب "فیشینگ" کاربران گوگل درایو هشدار داد.

"فیشینگ"به تلاش برای بدست آوردن اطلاعاتی مانند نام کاربری، گذرواژه، اطلاعات حساب بانکی و... از طریق جعل یک وب‌سایت، آدرس ایمیل گفته می‌شود. شبکه‌های اجتماعی و وب‌سایت‌های پرداخت آنلاین از جمله اهداف حملات فیشینگ هستند. علاوه بر آن، ایمیل‌هایی که با این هدف ارسال می‌شوند حاوی لینک به یک وب‌سایت هستند در اکثر موارد حاوی بدافزار هستند.

آغاز عملیاتی رسانه ای با اسم رمز "سپاه پاسداران"

علی رغم آنکه که در گزارش ابتدایی موسسه "الاستیکا کلود" هیچ نامی از ایران برده نشده بود اما این موضوع بهانه‌ای شد تا دور جدیدی از تبلیغات و جوسازی رسانه‌ای علیه نیروهای مسلح ایران آغاز شود. این جریان‌سازی سه مرحله عمده را دربرمی‌گرفت که در ادامه به آن اشاره می‌کنیم:

رسانه‌های غربی پس از انتشار این خبر نیروهای نظامی کشورمان و به صورت ویژه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را متهم به دست داشتن در این حملات کردند.


در گام اول آزمایشگاه "سیتیزن"که وابسته به دانشکده "مانک" دانشگاه تورنتور کانادا بوده و در زمینه تحقیقات و توسعه تکنولوژی‌های ارتباطی و اطلاعاتی،امنیت جهانی فعالیت می کند در گزارش مبسوطی که تحت عنوان یک  پژوهش علمی آن را انجام داده رسما ایران را متهم به مدیریت هک حساب‌ها کرده است. 

مرحله دوم آتش تهیه به وسیله آب و تاب دان رسانه ای

در ادامه وب سایت "تجارت بین المللی تایمز" شروع به ریختن بنزین در آتش این معرکه کرد. این وب سایت در گزارشی با عنوان "هکرهای نظامی ایران علیه آمریکا و فعالان خاورمیانه دست به برپایی کمپین فیشینگ گوگل زدند" نوشت: طبق تحقیقات جدید آزمایشگاه سیتیزن، ایرانی ها ضد جمهوری اسلامی و فعالان آمریکایی هدف حملات ذکر شده قرار می‌گیرند و هکرها از این طریق  مدیریت حساب کاربری گوگل آنها را به‌دست می آورند. اعتقاد بر این است که هکرهای مورد حمایت دولت ایران مسئول این کار باشند، چرا که محققان، این کمپین را با کمپین دیگری که با انتخابات ریاست‌جمهوری ایران در سال 2013 میلادی همزمان شد مرتبط می‌دانند.

عناصر فراری در نقش پیاده نظام 

در مرحله بعدی عناصر فراری هم بخش دیگری از این پازل تبلیغاتی را به خود اختصاص داده‌اند. از همین رو، از امید معماریان به عنوان بخشی از این چیدمان رسانه‌ای استفاده شد. سایت مذکور برای بالابردن حساسیت و آب و تاب دادن به موضوع از قول  امید معماریان، روزنامه‌نگار فراری که با  آسوشیتدپرس گفتگو کرده  بود آورد: بی‌شک این کار از سوی سپاه پاسداران ایران صورت گرفته چون سپاه نسبت به آزادی مطبوعات و آزادی بیان بسیار بدبین است!

 وب‌سایت"تجارت بین‌المللی تایمز" همچنین با اشاره به گزارش آزمایشگاه "سیتیزن" از "جیلیان یورک" به عنوان مدیر آزادی بیان جهانی در بنیاد جبهه الکترونیک، به عنوان یکی از اهداف این کمپین هکینگ نام برد.

یورک که علیه کشورمان مطالبی را منتشر کرده مدعی شده که یک نفر با شماره تلفن کشور انگلیس با وی تماس گرفته است. به گفته یورک، تماس‌گیرنده لهجه آلمانی داشته و مدعی شده که خبرنگار رویترز است و می‌خواهد با وی مصاحبه‌ای داشته باشد. در این هنگام یورک به او می‌گوید که یک ایمیل برایش بفرستد.


در ادامه این سناریو رسانه ای،نشریه آمریکایی "هافینگتون‌پست" در گزارشی به نقل از آسوشیتدپرس، اتهام حملات فیشینگ را متوجه سپاه کرده است. به ظاهر این حملات شبیه همان حملاتی بوده که در سال 2013 و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری کشورمان هکرها از آن استفاده کردند و در جریان آن ناگهان ده‌ها هزار حمله به کاربران ایرانی گوگل صورت گرفت.

برخی از سایت‌های داخلی هم بدون توجه به بازی سانه‌های غربی اقدام به بازنشر خبر حمله کمپین فیشینگ به گوگل درایو کردند؛ غافل از آنکه رسانه‌های غربی قصد جو سازی رسانه ای علیه کشورمان را دارند.


 حال تمام این ادعاها در شرایطی صورت گرفته است که این رسانه‌ها برای متهم کردن نیروهای نظامی کشورمان هیچ سندی ارائه نکرده اند و تنها دلیل اتهامات آنان، شباهت این حمله ها به حملات انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال 92 بوده است.

اتهامات گفته شده کذب محض است


اینکه به طور مشخص سپاه پاسداران اقدام به هک کاربران عادی در فضای مجازی می‌کند کاملا کذب بوده و من آن را تکذیب می‌کنم.

آنچه که از صحبت های سردار جلالی استنباط می شود این است که نیروهای مسلح ایران صرفا در فضای مجازی از منافع ملی کشورمان دفاع می کنند. لذا به نظر می رسد رسانه های خارجی فضا سازی گسترده دیگری علیه نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران و به طور ویژه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را در دستور کار قرار داده اند.

شرکت امنیت نرم‌افزاری پروف‌پوینت (ProofPoint) بدافزاری به نام گرین‌دیسپنسر (GreenDispenser) یافته است که خودپردازهای بانکی را هدف حمله قرار داده است. این بدافزار ابتدا باید به صورت سخت‌افزاری بر روی سیستم نصب شود و با راه‌اندازی سیستم‌عامل خودپرداز فعال می‌شود.

 زمانی که این بدافزار فعال می‌شود به دنبال میان‌افزار (middleware) دستگاه خودپرداز می‌گردد. پس از یافتن میان‌افزار، گرین‌دیسپنسر به کمک یک دستگاه که مشابه تلفن همراه است و قابلیت ارسال پیام دارد، موجودی خودپرداز را تخلیه می‌کند.

گرین‌دیسپنسر برای ایجاد تأخیر در شناسایی شدن، یک پیام «دستگاه خارج از دسترس است» را نمایش می‌دهد و این قابلیت را دارد که پس از پایان کار، رد خود را پاک کند.

گرین‌دیسپنسر اولین نسخه از این بدافزار نیست، نسخه‌ی پیشین این بدافزار بسیار ابتدایی‌تر بود. در نسخه‌ی پیشین این بدافزار، برای تخلیه‌ی حساب بانکی نیاز به دخالت یک سخت‌افزار خارجی مانند صفحه‌کلید خودپرداز بود.

گفتنی است؛ ردپای این بدافزار در خودپردازهای بانکی مکزیک یافت شده است و به ادعای پروف‌پوینت، شواهد حاکی از این است که این بدافزار در خودپردازهای انگلستان نیز یافت شده است.

شرکت چک‌پوینت مدعی است که در این حمله هکرها از ابزار بهره‌برداری(MWI (Microsoft Word Intruder استفاده می‌کردند. ابزار بهره‌برداری (Exploit kit) نوعی بدافزار است که برای شناسایی آسیب‌پذیری در سامانه‌های مختلف استفاده می‌شود. به ادعای چک‌پوینت هکرها از بدافزار «ام‌ دبلیو‌ آی» برای رساندن تورجان زئوس (Zeus) به رایانه‌ی هدف استفاده می‌کرد. تروجان زئوس، یک بدافزار سرقت اطلاعات است. بدافزار «ام‌ دبلیو‌ آی» به دنبال آسیب‌پذیری‌ در فایل‌های مایکروسافت ورد (Microsoft word) می‌گردد.

به ادعای چک‌پوینت، کشف این کمپین توسط یکی از مشتریان شرکت چک‌پوینت صورت گرفت، زمانی که او فایلی آلوده را برای شرکت چک‌پوینت ارسال کرد و به دنبال آن، شرکت چک‌پوینت به تحقیق درباره‌ی این فایل پرداخت. چک‌پوینت مدعی است که این فایل آلوده از طریق ایمیل برای کارکنان مراکز دولتی اسراییل ارسال می‌شد.

در گزارش چک‌پوینت ادعا شده است که «ام‌ دبلیو‌ آی» درواقع به عنوان وسیله‌ای برای تزریق زئوس به رایانه‌ی قربانی استفاده می‌شده است. به ادعای چک‌پوینت؛ پس از تزریق زئوس به رایانه‌ی هدف، هکرها از آن استفاده کرده و اطلاعاتی مانند، اطلاعات رمز عبور حساب‌های اینترنتی (مانند ایمیل)، اطلاعات نام کاربری و کلمه‌ی عبور حساب‌های بانکی و دیگر اطلاعات حساس تعیین هویت را به سرقت می‌برده است.

چک‌پوینت ادعا کرد که رد پای سرورهای فرماندهی و کنترل بدافزار «ام‌ دبلیو‌ آی» را در آلمان پیدا کرد و با کمک سازمان ارائه‌دهنده‌ی خدمات اینترنت (ISP) این سرور، محتوای این سرورها و اطلاعات ثبتی آنها را مورد بازرسی قرار داد. به ادعای چک‌پوینت، سرورهای فرماندهی و کنترلِ موردنظر برای راه‌اندازی چندین کمپین «ام‌ دبلیو‌ آی» مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

در ادامه چک‌پوینت ادعا می‌کند که 49 درصد از قربانی‌ها مراکز دولتی اسراییلی بوده‌اند و 200 رایانه‌ی اسراییلی در 15 مرکز مختلف هدف این کمپین بوده‌اند؛ مراکزی مانند سازمان‌های دولتی، بیمارستان‌ها، سازمان‌های تحقیقاتی و شرکت‌های امنیتی رژیم صهیونیستی.

به ادعای چک‌پوینت، این کمپین تصادفی نبوده است و هکرها به دنبال اطلاعات خاصی بوده‌اند.