سامانه اتوپیامک
ارائه پنل های کاربری و نمایندگی سامانه پیام کوتاه
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

شرکت گسترش ارتباطات و فناوری روماک
ارائه خدمات میزبانی وب و ثبت دامنه
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

آیا شما هم با فراوانی کابل‌ها و کانکتورهای ویدیویی که امروزه در بازار وجود دارد گیج شده‌اید؟
پس بگذارید نگاهی به دو کابل و کانکتور ویدیویی برتر این روزها یعنی HDMI و DVI داشته باشیم و ببینیم چه تفاوت عمده‌ ای میان این دو وجود دارد

یک دهه پیش وصل کردن یک وسیله جانبی به تلویزیون بسیار ساده‌تر بود، خصوصاً که تنها وسیله جانبی موجود دستگاه‌های VCR بودند. تلویزیون‌های ما ابعاد کوچکتری داشتند و کیفیت تصویر بسیار پایین‌تر بود اما آن طرف دنیا هم بسیار ساده‌تر از امروز بود. این روزها به ندرت پیش می‌آید که وارد یک  فروشگاه لوازم صوتی و تصویری شوید تا خریدی انجام دهید و فروشنده شما را با اصرار تحت فشار نگذارد که بایستی مثلا یک کابل HDMI چند ده هزار تومانی نیز برای اتصال آن ابزار به تلویزیون خود تهیه نمایید. بنابر این بد نیست اطلاعات کاملی در مورد دو نوع از مهم‌ترین کابلها و کانکتور‌های دیجیتال امروزی یعنی HDMI و DVI در اختیارتان قرار دهیم.
چرا اصلا کابل؟
این خیلی عالی است که بتوان صدا و تصویر را بدون کابل به صفحه نمایشگر منتقل کرد.البته پیشرفت‌هایی نیز در این مورد حاصل گشته مانند نمایشگر کاملا بیسیم فوجیتسو که برای اولین بار در دنیا ارایه شده اما هنوز در اختیار عموم قرار نگرفته است. در نتیجه هنوز کابل‌ها بهترین گزینه هستند و راه دیگری نیست. هنوز بایستی کانکتور‌های با پین‌‌های نر و ماده ای را که از یک طرف روی کابل و از طرف دیگر بر روی نمایشگر و یا ابزار جانبی قرار دارند به هم اتصال دهیم تا صدا و تصویر از مبدا به مقصد انتقال یابد.
چرا از کابل‌های کامپوزیت یا VGA استفاده نکنیم؟

نسل سنتی کابل‌های ویدیویی مانند VGA یا کامپوزیت تنها قادر به انتقال سیگنال‌های ویدئویی آنالوگ هستند. این کابل‌ها برای نمایشگرهای CRT بهترین گزینه بوده و هستند ولی برای LCD های مدرن امروزی انتخاب مناسبی محسوب نمی شوند. هر چند هنوز بسیاری از LCD های تلویزیون و نمایشگرهاب کامپیوتر به ورودی VGA یا کامپوزیت مجهزاند اما بهترین کارایی را DVI و یا HDMI به شما ارایه می‌کند.
برخی از کارت‌های ویدئویی جدید یا ابزارهای پخش ویدئو مثل اپل تی‌وی دیگر حتی خروجی کامپوزیت یا VGA را ندارند و این خود می تواند مسیر آینده تکنولوژی کابل ها را روشن سازد. در نهایت حتی اگر امروز نمایشگر یا تلویزیون شما با VGA به خوبی پاسخگوی شما باشد، بد نیست بخواهید بدانید کدام کابل دیجیتال بیشتر برای تجهیزات ویدئویی آینده مناسب است.
تفاوت بین کابل‌های دیجیتال در چیست؟

امروزه HDMI و DVI دو کانکتور دیجیتال اصلی مورد استفاده برای کامپیوترها و ابزارهای سرگرمی هستند. DisplayPort نیز کانکتور جدیدی است که بر روی برخی کامپیوتر‌ها و ابزارهای جدیدتر ارایه شده است و البته هر کدام از این سه کانکتور‌ گونه‌های مختلف دیگری نیز با نام های میکرو و مینی دارند. کمی پیچیده شد، نه؟ پس شاید بد نباشد بدانیم چگونه می توان هر کدام از اینها را از هم تشخیص داد:

DVI یکی از رایج‌ترین پورت هایی است که این روز‌ها می‌توان روی دسکتاپ‌ها و یا مانیتور‌های LCD دید. از نظر ظاهری این کابل تا حدودی شبیه به کانکتور‌های VGA است اما 24 پین دارد و از سیگنال‌های آنالوگ نیز مانند سیگنال های دیجیتال پشتیبانی می کند. DVI می‌تواند ویدئو‌هایی با رزلوشن 1920در 1200 HD را از ابزار مورد نظر به نمایشگر انتقال دهد و با استفاده از یک اتصال دوتایی DVI یا در اصطلاح dual-link DVI این رزلوشن به 2560در 1600پیکسل نیز خواهد رسید. برخی از پورت‌ها و کابل‌های DVI ممکن است تعداد پین کمتری نسبت به آنچه ذکر شد داشته باشند و علتش این است که آنها برای ابزارهایی با رزلوشن پاین‌تر طراحی شده‌اند بنابر این هنگام خرید این مسئله را مد نظر داشته باشید. مسلماً اگر پورت و کابل شما 24 پینی باشند شما در بهره‌گیری از حداکثر رزلوشن مسئله‌ای نخواهید داشت. اما بزرگترین اشکال وارده به DVI عدم پشتیبانی از رمزنگاری HDCP به صورت پیش‌فرض است، بنابراین اگر سخت افزار شما فقط خروجی DVI دارد ممکن است قادر به پخش ویدئو‌های بلو ری تمام HD و سایر محتویات به صورت HD نباشد.


با یک مبدل دیجیتال کوچک می‌توانید یک پورت خروجی DVI را به یک پورت ورودی HDMI متصل نمایید یا برعکس، تا ارتباط تصویری بین ابزار ویدئویی و نمایشگرتان برقرار شود. البته با این شیوه نیاز به یک کابل جدا برای انتقال صوت دارید چون DVI قابلیت و توانایی انتقال صوت را ندارد، ناگفته نماند برای اتصال DVI به VGA و بر عکس نیز مبدل وجود دارد و این کار به سادگی امکان پذیر است.

HDMI ، پورت و کابل پیش‌فرض بر روی بسیاری از HDTV های جدید، پخش کننده‌های بلو ری، اپل تی‌وی، بسیاری از کامپیوتر‌های جدید و کارت‌های گرافیکی، لپ تاپ ها، نوت بوک هاف تبلت ها و ابزارهای متنوع ویدئویی دیگر است. استفاده از این کابل‌ها و پورت‌ها بسیار آسان است و متصل کردنشان به یکدیگر از نظر سادگی همانند متصل کردن ابزارهای USB به پورت مربوطه است و خطر خمیدگیی پین‌ها در آنها کاملاً از بین رفته است. کابل‌‌های HDMI مجهز به 8 کانال صوتی بوده و می توانند صدا و تصویر را به صورت همزمان منتقل کنند و به کابل مجزایی برای انتقال صدا نیاز ندارند.

DisplayPort کانکتور ویدئویی جدیدی است که بر روی ابزارهای مدرن‌تر و جدید‌تر خصوصا لپ‌تاپ‌ها ارایه می‌شود و هدف از طراحی آن تکرار موفقیت DVI و VGA بر روی کامپیوترها بوده است، اما می‌توان گفت هنوز به اندازه DVI و HDMI پذیرفته نشده است. هر چند ناگفته نماند این پورت بر روی لپ تاپ ها و تبلت های فوجیتسو، مک‌های جدید و  تعداد زیادی از کامپیوتر‌های Dell ، HP و Lenovo در حال عرضه است و عملکردش نیز بسیار شبیه HDMI می باشد، یعنی محتوای تصویری و صوتی HD روی یک کابل واحد منتقل می‌شود و رزلوشن خروجی آن 1920در 1080به همراه 8 کانال صوتی است.
نکته مثبت این پورت پشیتبانیش از HDCP است و اینکه می‌توان آن را با استفاده از یک مبدل دیجیتال به پورت‌های DVI و HDMI متصل نمود. نکته منفی آن هم در اینجاست که مانیتور‌ها و تلویزیون‌های اندکی در بازار با پورت ورودی DisplayPort وجود دارند، بنابراین در اکثر موارد مثلا وقتی می‌خواهید لپ‌تاپ خود را به یک نمایشگر بزرگتر متصل کنید مجبورید از مبدل کمک بگیرید.
آیا من یک کابل گران قیمت نیاز دارم؟

شاید دیده باشید که قیمت برخی از کابل‌های HDMI در بازار به چند ده هزار تومان یا حتی خیلی بیشتر هم می‌رسد ولی آیا واقعا شما نیاز به یک کابل پر زرق و برق گران دارید تا بتوانید بهترین تجربه HD زندگی خود را به دست آورید؟

پاسخ منفی است. اگر به دوران نوارهای ویدئو یا VHS و تلویزیون‌های آنالوگ برگردیم خرید یک کابل با کیفیت بالا و گران‌قیمت واقعا به معنای به دست آوردن یک تصویر صاف و شفاف بود اما در مورد صوت و تصویر دیجیتال کابل، کابل است و نیازی به هزینه‌های بالا نیست. در اصل عملکرد این کابل‌ها چیزی مشابه کابل‌های اترنت یا سایر کابل‌های کامپیوتری است و یک کابل ارزان با قیمت چند هزار تومان همان تصویر و صدایی را بر روی نمایشگر 49 اینچی هیولا مانند شما ارایه می‌دهد که یک کابل چند ده هزار تومانی به اصطلاح استاندارد قرار است ارایه دهد و در یک کابل ارزان هیچ سیگنالی از دست نخواهد رفت. پس هر وقت خواستید کابل HDMI بخرید هزینه کلانی نیاز نیست.
بسیار خوب کدام کابل دیجیتال نهایتا بهترین گزینه است؟
شاید بتوان گفت در شرایط فعلیHDMI گزینه برتری محسوب می‌شود چرا که:کانکتور پیش‌فرض عمده بسیاری از سخت‌افزارها و نمایشگرهای امروزی است، با شیوه رمزنگاری HDCP سازگار دارد و می‌تواند صوت و تصویر را بر روی یک کابل واحد انتقال دهد. بنابر این می‌توانید به آن به عنوان کانکتور و کابل استاندارد حال حاضر نگاه کرد.

اما اگر همین امروز ابزاری دارید که بهDVI یا VGA مجهز است و به خوبی هم کار می‌کند، نیازی نیست برای تعویض آن عجله کنید. ممکن است با استفاده از کابل‌های دیجیتال بتوان به کیفیت بهتری دست یافت اما این تفاوت زمانی محسوس است که بخواهید تصویر نهایی را روی یک مانیتور یا تلویزیون نسبتا بزرگ تماشا کنید.
محتوای HD را با رزلوشن 1920در 1200ارایه می کنند. همچنین از شیوه رمزنگاری HDCP نیز پشیتبانی می کنند.

پنل تلویزیون های LCD و LED تقریبا مشابه هستند.
در پنل LCD هر پیکسل از سه سلول با رنگ های اصلی ولی از جنس کریستال مایع تشکیل شده که پس از عبور جریان هر سلول کریستال متناسب با جریان پلاریزه شده، و رنگ های تصویر را  تشکیل می دهند ولی بدلیل اینکه این سلول ها, نوری از خود ساطع نمی کنند با قرار دادن یک صفحه نورانی (LED backlight) پشت پنل  تصویر تشکیل می گردد.
در LED این منبع نور مجموعه ای از LED هاست که گرمایی ساطع نمی کنند و بهترین تکنولوژی در این زمینه هستند.

حتما برای شما هم پیش آمده که نیاز به ایجاد شبکه ای میان دو لپ تاپ داشته اید، اما هیچ کدام کابل شبکه همراه تان نبوده است. در چنین مواقعی، شما می توانید با استفاده از کارت های شبکه دو دستگاه، یک شبکه دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
را میان آن دو راه اندازی کنید.
 
اگر به موضوع علاقه مند شده اید، این راهنمای نسبتا کامل راه اندازی را دنبال کنید. البته در اینجا تنها به شیوه راه اندازی شبکه اد-هاک در ویندوز 7 پرداخته شده است. این راهنما از سه بخش تشکیل شده است: ایجاد یک شبکه بیسیم اد-هاک روی یک سیستم، اتصال دیگر کامپیوترها به آن، و اشتراک گذاری فایل و پوشه ها در شبکه جدید.
 
نکته: قبل از دنیال کردن این راهنما، اطمیمان یابید وایرلس کامپیوترهایی که قرار است در شبکه ad‪-hoc با هم باشند، روشن است.
 
گام اول: خلق یک شبکه بیسیم اد-هاک

ابتدا پنجره Network and Sharing Center را از کنترل پنل ویندوز باز کنید. حال بر روی عبارت Set up a new connection or network کلیک کنید.
 

 
پنجره Set Up a Connection or Network باز خواهد شد و شما می توانید کار را شروع کنید. در اینجا می توانید تمامی انواع ارتباطات را پیکربندی کنید، که می تواند شامل شبکه نرمال، ارتباط وی پی ان به شبکه شرکتی، یا ایجاد یک شبکه اد-هاک (کامپیوتر به کامپیوتر)‌باشد. از لیستی که روبروی تان است، گزینه Set up a wireless ad hoc (computer-to-computer) network' را انتخاب کرده و دکمه کلیک را بزنید.


 
پنجره تازه ای باز خواهد شد که به توضیح قابلیت های یک شبکه ad‪-hoc پرداخته است. پس از مطالعه آن، روی next کلیک کنید.


 
حالا زمان پیکربندی و برپایی شبکه است. ابتدا نامی را برای شبکه (Network Name) انتخاب کرده و سپس نوع سیستم امنیتی (Security Type) آن را برگزینید. برای امنیت بیشتر، توصیه می شود گزینه WPA2-Personal را انتخاب کنید. این گزینه رمزنگاری بهتری را مهیا کرده و نفوذ به آن بسیار سخت تر از WEP است. حال رمزعبوری (Security key) برای شبکه تان انتخاب کنید. خب، اگر می خواهید در آینده هم از تظیمات این شبکه در موقعیت های دیگر بهره ببرید، مربع کنار عبارت Save this network را هم تیک بزنید. حال موقع کلیک روی دکمه Next است.


 
حالا خلق شبکه مورد نظرتان آغاز خواهد شد. این مرحله شاید چند ثانیه طول بکشد.


 
هنگامی که کار تمام شود، اخطاری را خواهید دید که خبر از ایجاد شبکه و آمادگی آن برای کار می دهد. اطمینان یابید که رمزعبور را به خوبی به خاطر سپرده و یادداشت نموده اید و امکان فراموشی آن نیست. حال روی دکمه Close کلیک کنید.


 
اکنون لپ تاپ شما مشغول انتشار شبکه تازه ساخته شده است و منتظر نشسته تا بقیه کامپیوترها به آن وصل شوند.


 
گام دوم: اتصال کامپیوترهای دیگر به شبکه اد-هاک

حالا زمان آن است که کامپیوتر یا کامپیوترهای دیگر را به این شبکه وصل کنید. در کامپیوتر دیگر، روی آیکون شبکه در بخش نوتیفیکیشن سمت راست-پایین دستک تاپ کلیک کنید تا لیستی از شبکه های موجود را بیابید. همان طور که می بینید، شبکه اد-هاک شما هم درون این لیست به نمایش در آمده، روی آن کلیک کرده و دکمه connect را بزنید.


 
پنجره جدیدی از شما درخواست ورود رمز عبور شبکه را می کند. پس از تایپ رمزعبور روی OK کلیک کنید.


 
اکنون ویندوز 7 به چند ثانیه زمان نیاز دارد تا به شبکه جدید متصل شود.


 
هنگامی که این کار به اتمام برسد، پنجره بالا غیب خواهد شد و شما می توانید استفاده از شبکه اد-هاک را آغاز کنید.
 
گام سوم: اشتراک فایل ها و پوشه ها در شبکه
پس از راه اندازی یک شبکه اد-هاک و اتصال تمامی کامپیوترهای لازم به آن، یکی از کارهایی که این شبکه می تواند بر عهده بگیرد، اشتراک فایل و پوشه است. که شما را قادر می سازد به آسانی محتوای مورد نظرتان را میان کامپیوترهای درون شبکه رد و بدل کنید.
 
پس از آنکه کامپیوتر دوم به شبکه متصل شود، چند ثانیه ای برای تایید هویت شبکه صرف می شود. و آنگاه ارتباط برقرار می شود. در این موقع پنجره Network and Sharing Center وضعیتی مانند عکس زیر را به نمایش می گذارد.


 
پس از اینکه تایید اعتبار شبکه پایان یافت، ویندوز 7 آن را به عنوان یکی از پروفایل های public network به نمایش می گذارد. و این بدان معنی است که شما نمی توانید هیچ چیزی را به اشتراک بگذارید. و مشکل دیگر این است که امکان تغییر آن به نوع دیگر شبکه، همچون work یا home را ندارید.


 
و این بدان معنی است که باید به صورت دستی تنظیمات network and sharing را برای پروفایل public network تغییر دهید. برای یادگیری انجام این کار می توانید مقاله «چگونگی شخصی سازی تنظیمات شبکه در ویندوز 7» را دنبال کنید. اطمیمنان یابید که در انتها تمامی قابلیت های مورد نیازتان را در پروفایل public network فعال کرده اید. و البته این کار را باید در تمامی کامپیوترهای متصل به این شبکه انجام دهید.
 
اخطار امنیتی

هنگامی که از شبکه ad‪-hoc جدا می شوید، حتما باید تنظیمات تغییر یافته در پروفایل public network را به حالت اولیه برگردانید. اگر آنها را دست نخورده باقی بگذارید، هنگامی که به یک شبکه عمومی دیگر وصل می شوید، کامپیوتر شما در برابر نفوذ دیگران و دست یابی شان به پوشه ها و فایلهای تان بدون محافظ و در معرض خطر است. لذا پس از اتمام کار، اطمینان یابید که تنظیمات را به حالت پیش فرض شان برگردانده اید.
 
نتیجه گیری

گاهی اوقات که لازم است برای انتقال فایل، لپ تاپ تان را به کامپیوتر فرد دیگری متصل کنید، این قابلیت بسیار کاربردی خواهد بود. با تغییر یک سری از تنظیمات، شما همچنین قادر خواهید بود که از این شبکه برای اشتراک اینترنت بین یک یا چند کامپیوتر هم بهره ببرید.
 
و بخش نه چندان خوب ماجرا اینجا است که تغییر پروفایل شبکه تعریف شده برای این نوع ارتباط چندان راحت نیست. تقریبا در همه موارد لازم است که سراغ پروفایل پابلیک رفته و به صورت دستی تنظیمات اشتراک شبکه public network را تغییر دهید. و این موضوع، همان طور که اشاره شد، هنگام اتصال شما به شبکه های واقعا عمومی (مثلا اینترنت) باعث ظهور مشکلات امنیتی جدی خواهد شد.