چه کسی عینک را اختراع کرد؟

[fafopi1806]

ساخت عینک های طبی اولیه
در 700 سال قبل از میلاد، آشوری ها از کریستال صیقلی برای بزرگنمایی اشیا استفاده می کردند. مصر باستان و بابل از اشیاء مشابهی استفاده می کردند و رومیان و یونانیان باستان کره های شیشه ای را با آب پر می کردند. سنکا، فیلسوف رومی، در مورد پر کردن ظروف شفاف با آب به منظور بزرگنمایی اشیایی که از طریق آنها دیده می شود، نوشت. گفته می شود که امپراتور نرون، که در زمان حیات سنکا سلطنت می کرد، از اولین مونوکل استفاده کرد، زمردی که در جلوی یک چشم به عنوان عدسی برای دیدن بهتر در فواصل دور نگه داشته می شد و مفهوم عینک طبی یعنی چی را تکمیل کرد.
بین قرن‌های 11 و 13، راهبان از سنگ‌های مطالعه استفاده می‌کردند تا به آنها کمک کنند تا نسخه‌های خطی را ببینند. این سنگ‌های مطالعه با بریدن کره‌های شیشه‌ای و نگه داشتن آن‌ها روی متن یا آثار هنری که نیاز به بزرگ‌نمایی دارند، ساخته می‌شوند.
راجر بیکن، پیشرو علم مدرن، در سال 1262 درباره خواص بزرگنمایی عدسی ها نوشت. مشاهدات او، بر اساس آزمایشات، توسط دانشمندان بعدی در مطالعات رو به رشد علوم طبیعی استفاده شد.
 
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
؟
در پیوند با عصر روشنگری، که در طی آن ایده های جدیدی در مورد موضوعات علمی مانند علوم زمین و نجوم توسعه یافت، اپتیک به یک موضوع مهم تبدیل شد. سالوینو دآرمات ایتالیایی از فلورانس را با اختراع اولین عینک پوشیدنی در سال 1284 نسبت می‌دهند. گفته می‌شود زمانی بنای یادبودی برای بزرگداشت او وجود داشت، اما دیگر وجود ندارد. به دیگران، مانند الساندرو دی اسپینا، اعتبار اولین عینک نیز داده شد، و اگرچه در مورد مخترع واقعی شک وجود دارد، همه نمونه های اولیه احتمالاً در اواخر قرن سیزدهم در ایتالیا اختراع شدند. استفاده و خرید عینک طبی در چندین اثر هنری خلق شده در قرن چهاردهم و پانزدهم به تصویر کشیده شد و به وجود عینک در این دوره اعتبار بخشید.
 
خرید عینک طبی اورجینال برای رفع مشکلات بینایی
دوربینی یا دوربینی و پیرچشمی، مشکل بینایی که با افزایش سن ایجاد می شود، اولین بیماری چشمی بود که برای آن عینک اختراع شد. این عینک محدب بدون بازو که پینس‌نز نامیده می‌شود، به هم چسبیده بودند تا روی پل بینی قرار بگیرند. در طول سال‌ها، ابزارهای مختلفی برای نگه‌داشتن لنزها استفاده می‌شد، از روبانی که به لنزها متصل می‌شد و دور سر کاربر پیچیده می‌شد تا لرگنت‌هایی که لنزها را روی دسته‌ای بلند نگه می‌داشتند. برخی دیگر با دسته های متصل که مانند قیچی عمل می کردند، قیچی-عینک نامیده می شدند. ادوارد اسکارلت از بریتانیای کبیر اولین گوشواره هایی را اختراع کرد که مشابه آنچه امروز استفاده می شود.
عدسی‌های نزدیک‌بینی یا نزدیک‌بینی تا زمانی که نیکلاس کوزا با استفاده از لنزهای مقعر برای این بیماری شناخته شد، کشف نشد. یوهانس کپلر، ستاره شناس آلمانی، در مقاله خود در سال 1604 در مورد اپتیک و ستاره شناسی، توضیح علمی درستی از تأثیر عدسی های مقعر و محدب برای اصلاح نقص بینایی ارائه کرد. رساله او اساس علم نوری امروزی را تشکیل داد.
در سال 1784، تقریباً دو قرن پس از نوشتن کپلر، بنجامین فرانکلین اولین جفت دو کانونی را اختراع کرد. طبق گزارش ها، فرانکلین که از نزدیک بینی و پیرچشمی رنج می برد، سعی می کرد از تشدید تعویض عینک برای خواندن یا دیدن اشیاء دور جلوگیری کند. اختراع او قابی داشت که دو بخش عدسی را در کنار هم نگه می داشت. ایده سیمان کردن این دو عدسی با هم تا صد سال دیگر تصور نمی شد.
از آن زمان، فناوری عدسی ها و فریم های عینک بهبود یافته است، لنزهای تماسی توسعه یافته اند و از لیزر برای اصلاح برخی از مشکلات بینایی استفاده می شود. آنچه قرن‌ها پیش یک معمای بزرگ بود، اکنون بخشی عادی از زندگی بیشتر مردم است.