برندهایی که نامشان روی کالاها مانده است

[soroush]

واژه ها در مصرف ایرانی ها، کلیشه ای و غالبا ماندگار هستند. این برندها تعدادی از نام های تجاری هستند که سینه به سینه و دهان به دهان نسل های گذشته را طی کردند تا به امروز رسیدند. امروز اگر نه اکثر قریب به اتفاق بلکه اقلیت غالب، هنگام مراجعه به فروشگاه ها و یا سوپرمارکت ها زمانی که طالب خرید هستند، نام برندهایی از این قبیل را جای محصول طلب می کنند.

برای مثال حضور و تاثیر برخی برندها آنقدر آشکار است که در فروشگاه ها هنوز پس از سال ها مشتریان هر :

• دستمال کاغذی را «کلینکس» می خوانند
  
• برای خرید پودر لباسشویی تقاضای «تاید» می کنند،
  
• برای خرید مایع ظرفشویی «ریکا» می خواهند،
  
• هر مایع سفیدکننده را «وایتکس» می نامند،
  
• به هر کیک چندلایه «تی تاپ» می گویند،
  
• «پفک» طلب می کنند حتی اگر از کارخانه چی توز باشد!
  
• به « پاپ کورن » هم که در شکل مؤدبانه پف فیل (شرکت چسترفیلد) می گویند.
  

 
از دیگر خطاهای رایج در کاربرد نام برندها می توان از؛

• ماتیک برای رژلب،
  
• سامسونت برای کیف اداری،
  
• اسمارتیز برای دراژه شکلاتی،
  
• اسکاچ برای بافته ظرفشویی،
  
• پمپرز برای پوشک کامل بچه،
  
• زیراکس برای دستگاه کپی،
  
• کلمن برای ظروف دردار و یا شیردار آب
  

• لیپتون به جای چای کیسه ای،
  

• پیف پاف برای اسپری حشره کش،
  
• ساندیس برای آبمیوه های صنعتی،
  
• پاستیل برای شیرینی پلاتینی،
  
• پاریزین برای جوراب نخی زنانه،
  
• دایجستیو یا ساقه طلایی برای بیسکوئیت سبوس دار،
  
• آلاسکا برای بستنی چوبی یخی،
  
• یخمک برای بستنی یخی،
  
• کیم برای بستنی چوبی شیری با روکش شکلاتی،
  
• اتود برای مداد نوکی،
  
• نسکافه برای قهوه فوری،
  
• لی یا لی وایز برای شلوار جین،
  
• گالینا بلانکا برای عصاره گوشت و …
  

اینها همه برندهایی هستند که نام کالا شده اند. امروزه، برند شدن، حرف اول را میزند. برندسازی را در کسب و کارمان جدی بگیریم.