[color=var(--e-global-color-text)][color=var(--wd-title-color)]چگونگی انجام و عملکرد بلیچینگ در دندانپزشکی[/color][/color]

[color=var(--e-global-color-text)]برای بلیچینگ دندان‌ها و سفید کردن سطح خارجی آن‌ها، از ژل‌های تخصصی سفیدکننده حاوی ترکیبات فوق قوی استفاده می‌شود. این ژل‌ها دارای موادی از جمله هیدروژن پراکسید بوده و برخی دیگر از کارباماید پراکسید استفاده می‌کنند. غلظت به کارگیری از این مواد، برحسب عامل رنگ دهی، جنس دندان و میزان گستردگی لک‌ها متفاوت بوده و به نظر دندان‌پزشک متخصص بستگی دارد. این مواد با قرارگیری بر روی مینای دندان، موجب آزادسازی رادیکال‌های ناپایدار می‌شوند. سپس با مواد آلی و نمک‌های غیر آلی موجود بر دندان ترکیب شده و کلیه مولکول‌های رنگی را از بین برده یا کم‌رنگ می‌کنند.[/color]

[color=var(--e-global-color-text)]این کار با تجزیه‌پذیری مولکول‌ها انجام شده و به سفید شدن دندان کمک می‌کند. بلیچینگ در دندانپزشکی مطمئن‌ترین راهکاری است که برای سفید کردن دندان‌های به کار می‌رود؛ چرا که فی النفسه عملی بی‌خطر بوده و باعث آسیب به مینای دندان نمی‌شود. با این وجود درصورتی‌که این عمل نزد متخصصان دندانپزشکی انجام نشود، به دلیل عدم آگاهی کافی پیرامون میزان غلظت به کار رفته مواد، ممکن است آسیب زا باشد. در واقع مواد بلیچینگ غیراستاندارد منجر به اسیدی شدن مینای دندان شده و از استحکام و طول عمر آن می‌کاهد. در صورتی که پس از بلیچینگ دندان، احساس حساسیت بر روی سطح بیرونی دندان کردید، نگران نشوید. این حس با کم شدن غلظت مواد برطرف شده و پس از چند روز از بین می‌رود.[/color]