گوشی های تلفن همراه ، هر روز به یه امکان جدید مجهز میشن . یه زمانی چراغ قوه و رادیو و یه روز هم ماشین حساب و دوربین . این روند تا به امروز که متوقف نشده و به همین خاطر هم همیشه باید منتظر یه خبر تازه درباره امکانات جدید گوشی ها باشیم . یکی از امکاناتی که تازگیا به بعضی از گوشی های تلفن همراه اضافه شده ، قابلیتیه به اسم NFC .

NFC (Near Field Communication) یا فناوری ارتباط میدان نزدیک ، یه فناوری ارتباطی بی سیمه که به دستگاه های الکترونیکی اجازه میده که تو فاصله های کم ، در حد چند سانتیمتر ، با هم ارتباط برقرار کنن و اطلاعات رو بین خودشون رد و بدل کنن .

شاید شما هم مثل من ، با شنیدن این تعریف ، اولین مطلبی که به ذهنتون رسیده باشه ، این بوده که پس NFC باید یه چیزی شبیه بلوتوث باشه . اما عجله نکنید . NFC هم از لحاظ نحوه عملکرد ، هم از لحاظ کاربردهاش ، با بلوتوث فرق داره .

یکی از مهمترین تفاوتهای NFC با بلوتوث ، نیاز به عامل انسانیه . خیلی از شماها ، از بلوتوث استفاده کردید . مثلاً وقتی بخواید با بلوتوث یه فایل رو برای دوستتون بفرستید ، لازمه که اول گوشی دوستتون رو پیدا کنید ، بعد درخواست ارسال فایل رو بدید ، دوستتون درخواست شما رو تایید کنه و ادامه کار . اما NFC میتونه بدون اینها هم کار کنه . کافیه دو تا دستگاه مجهز به NFC به هم نزدیک بشن تا عملیات مورد نظر انجام بشه . بنابراین اگه بخوایم از لحاظ عملکردی ، مشابهی برای NFC پیدا کنیم ، بهتره به عملکرد کارتهای اعتباری غیرتماسی که تو مترو و اتوبوس ها ازش استفاده میشه اشاره کنیم .

نحوه عملکرد NFC و تفاوت اون با بلوتوث رو دیدیم . اما بد نیست یه ذره فنی تر بشیم و ببینیم ارتباطی که با استفاده از فناوری NFC برقرار میشه ، چه مشخصاتی داره .

NFC در سال 1384 توسط محققان یه شرکت مطرح فنلاندی ، معرفی شد . ارتباطی که با استفاده از NFC برقرار میشه ، یه ارتباط رمزگذاری شده س که برای برقرار شدن این ارتباط ، باید فاصله دو تا دستگاه ، کمتر از 4 سانتیمتر باشه . این ارتباط در فرکانس سیزده و پنجاه شش مگاهرتز برقرار میشه و میتونه اطلاعات رو با سرعت متوسط 424 کیلوبیت بر ثانیه منتقل کنه . این یکی دیگه از تفاوتهای NFC با بلوتوثه . تو برنامه های گذشته اشاره کردیم که سرعت انتقال اطلاعات تو بلوتوث نسخه دو و یک ، در حدود دو و یک مگابیت بر ثانیه س . یعنی NFC تقریباً پنج برابر از بلوتوث کند تره . اما این رو نباید به عنوان یه ضعف تلقی کرد . چرا که NFC بر خلاف بلوتوث ، اول راهه و احتمالاً تو نسخه های بعدیش ، شاهد بهبود مشخصات و کاراییش خواهیم بود . از اونجا که استاندارد NFC با استاندارد فناوری RFID سازگاره ، بنابراین دستگاهی که به این فناوری مجهز باشه ، علاوه بر امکان برقراری ارتباط با دستگاه های مشابه ، میتونه با کارتها و کارت خوانهای دیگه ای هم که بر اساس RFID کار میکنن ، ارتباط برقرار کنه .

گفتیم که NFC میتونه با هر ابزاری که از فناوری RFID استفاده میکنه ، کار کنه . این یکی از اصلی ترین دلایلیه که به ما اطمینان میده که  NFCدر آینده جای خودش رو باز میکنه و روز به روز شاهد افزایش کاربرد این فناوری خواهیم بود . بهتره چند تا از این کاربردها رو با هم ببینیم .

یکی از کاربردهای NFC که در حال حاضر شرکتهای زیادی مشغول کار کردن بر روی اون هستن ، پرداخت الکترونیک یا کیف پوله . با عملیاتی شدن این فناوری ، وقتی برای خرید به جایی مراجعه می کنید ، دیگه لازم نیست تا وجه خریدتون رو از طریق کشیدن کارت داخل دستگاه کارت خوان پرداخت کنید . می تونید تلفن همراهتون رو نزدیک دستگاه کارت خوان ببرید .

یکی دیگه از کاربردهای NFC ، تو فروشگاه ها خواهد بود . کافیه شما تلفن همراهتون رو به هر کالایی که می خواید نزدیک کنید ، تا همه اطلاعات اون کالا رو روی LCD تلفنتون ببینید .

کاربردهایی از این دست ، کم نیستن . با گوشی تلفن همراه سوار مترو و اتوبوس بشید ، در اتاقتون یا ماشینتون رو باز کنید

اینها فقط چند نمونه ساده از کاربردهای NFC بودن . اما NFC فقط تو حوزه مسائل مالی کاربرد نداره . یه عنوان مثال ، مراقبتهای پزشکی و زیست محیطی ، یکی دیگه از کاربردهای NFC که همین الان هم تو بعضی از کشورها اجرایی شده .

بعد از زلزله شدید کشور هائیتی ، روی منبع های آب تجهیزاتی نصب شد که سلامت آب درون منبع رو بررسی میکرد . کسانی که قصد داشتن تا از آب داخل منبع استفاده کنن ، کافی بود تا تلفن همراهشون رو نزدیک منبع ببرن تا اطلاعات مربوطه رو ببینن و قبل از استفاده ، از سلامت آب داخل منبع مطمئن بشن .

شاید تو نگاه اول به دلیل شباهتی که NFC با فناوریهای مشابه مثل بلوتوث و RFID داره ، این فناوری چیز جدیدی به نظر نیاد ، اما مطمئناً تاثیر اون روی کارهای روزمره مثل رفت و آمد ، خرید ، اطلاع رسانی و امثال اون ، خیلی بیشتر از اونیه که الان فکرش رو می کنیم .