در اقدامی جالب و تاحدودی اضطراب‌آور، استرالیا اعلام کرده که تا سال 2020، مسافرانی که به این کشور می‌آیند به پاسپورت نیاز نخواهند داشت. به گفته‌ی مقامات استرالیا، این کشور در حال توسعه‌ی سیستمی است که به جای استفاده از کارت شناسایی کاغذی،از تکنولوژی بیومتریک مانند تشخیص چهره، قرنیه چشم و اثرانگشت برای شناسایی افراد استفاده خواهد کرد.

اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، مسافرانی که از کشورهای خارجی وارد فرودگاه‌های استرالیا می‌شوند، همانند یک مسافر داخلی، بدون مشکل و توقف از فرودگاه خارج می‌شوند. هدف آن است که تا حدود سال‌های 2019 و 2020، نود درصد مسافران از ایستگاه‌های کاملا الکترونیکی، بدون دردسر عبور کنند. تنها زمانی به حضور نیروهای انسانی نیاز خواهد شد که یک محدودیت پرواز و یا مشکل فنی وجود داشته باشد.
سیستم مسافر یکپارچه چنین بودجه‌بندی شده بود که در طی 5 سال، 94 میلیون دلار را هزینه‌ی بهینه‌سازی پروسه‌ی فرودگاه‌ها کند. در طی 10 سال گذشته، ایستگاه‌های اسکن اتوماتیک پاسپورت در فرودگاه‌های استرالیا، مدارک شناسایی 40 میلیون مسافر به این قاره را بررسی کرده‌اند. با راه‌اندازی این سیستم، ایستگاه‌های فعلی از کار خواهند افتاد. بنابر گزارشات، مقامات استرالیا قصد دارند تا این سیستم را به طور آزمایشی در فرودگاه Canberra در ماه جولای راه‌اندازی کنند.

کدام تکنولوژی بیومتریک مورد استفاده قرار خواهد گرفت؟
مقامات استرالیا در نظر دارند که از ترکیب چندین سنسور و تکنولوژی برای شناسایی مسافران استفاده کنند اما آن‌طور که پیداست، اصلی‌ترین نوع شناسایی، از طریق تشخیص چهره خواهد بود. در کنار این تکنولوژی و به منظور کاهش احتمال خطا، اسکن قرنیه چشم و اثر انگشت نیز به کار گرفته خواهند شد.
جان کوینه، مدیر امنیت مرزی در سازمان مقررات استراتژیک استرالیا می‌گوید: “توانایی ما در به‌کار‌گیری داده‌های بزرگ (Big Data) به طرز چشم‌گیری در حال افزایش است”. شاید این موضوع حقیقت داشته باشد اما دپارتمان مهاجرت و محافظت مرزی استرالیا هنوز نمی‌داند که دقیقا از چه تکنولوژی استفاده خواهد کرد. به گفته‌ی یکی از سخن‌گویان، این دپارتمان به دنبال راهکارهای خلاقانه از سوی کمپانی‌های خصوصی، برای اتوماسیون پروسه‌ی ورود مسافران جدید در فرودگاه است. پس به حقیقت پیوستن این پروژه، به مشارکت و تلاش مداوم بخش خصوصی بستگی دارد.

با وجود آنکه تکنولوژی بیومتریک در سال‌های اخیر پیشرفت‌های بزرگی داشته است، اما همچنان دارای ایرادات متعددی بوده و مباحث زیادی نیز پیرامون آن وجود دارد. علاوه بر این، افرادی که نگران حریم شخصی کاربران و مردمان هستند، چندان از این تکنولوژی حمایت نمی‌کنند. اگر یک کشور بخواهد تمام سیستم مهاجرت خود را بر پایه‌ی این تکنولوژی تغییر دهد، مطمئنا با عواقب و مشکلات متعددی رو به رو خواهد شد و از آنجایی که اولین کشور در این زمینه است، تجربه‌ی پیشین نیز به کمک آن نخواهد آمد. البته فعلا باید چهار سال دیگر منتظر بمانیم تا این سیستم راه‌اندازی شود و مزایا و معایب آن مشخص گردد.