چنانچه تا به حال با گوشی های موبایل مبتنی بر سیستم عامل آندروید  و آیفون یا ویندوزفون کار کرده باشید به احتمال زیاد یکی از علامت های G, H+, E, 3G و LTE را در گوشه ی راست و بالای صفحه نمایش گوشی تان دیده اید. بعضی وقت ها علامت E ظاهر می شود، بعضی وقت ها علامت 3G و گاهی هم علامت H.

این علامت ها معمولا زمانی که داده های موبایل گوشی خود را روشن کرده باشید ظاهر می شوند.

با روشن کردن داده های موبایل (Mobile Data) در واقع به شبکه ی داده ها متصل می شوید و هر کدام از این علامت ها، نمایانگر نوع شبکه ی داده ای است که به آن متصل شده اید. شبکه های داده ای متفاوت، سرعت اتصال به اینترنت بسیار متفاوتی هم در اختیار شما قرار می دهند.

LTE در حال حاضر پرسرعت ترین اتصال شبکه داده ای را در اختیار کاربرانش قرار می دهد - تا 100 مگابیت بر ثانیه. LTE از بسیاری از اتصالات پهنای باند خانگی پرسرعت تر است و به همین دلیل با استفاده از آن می توانید فایل های حجیم را با سرعت بالا دانلود کنید، موزیک ها و ویدیوهای Full HD تماشا کنید و همچنین سرعت بارگذاری صفحات اینترنتی نیز برایتان بسیار بالا خواهد بود.

LTE مخفف Long Term Evolution به معنی تکامل دراز مدت است؛ در واقع از ۴G به بعد شاهد یک تغییر نسل اساسی و ایجاد استاندارد بین‌المللی در فناوری‌های موبایل هستیم. مهم‌ترین تفاوت این نسل با نسل‌های قبل را باید در فرکانس و پهنای باند کاری آن جست‌وجو کرد. مراجع تنظیم‌کننده ارتباطات رادیویی، باند‌های فرکانسی زیادی را در قالب استاندارد ۴G LTE تعریف کرده‌اند که بسته به کشور یا اپراتور فرق می‌کند.

پیاده‌سازی نسل چهارم موبایل به دو روش عمده انجام می‌گیرد: FDD و TDD.

 در روش دوسویه‌سازی با تقسیم بسامد (FDD) یا Frequency Division Duplexing، دو فرکانس مجزا برای هر باند لحاظ می‌شود تا از یکی برای ارسال داده‌ها و از دیگری برای دریافت آن‌ها استفاده شود.
 اما در شیوه‌ی دوسویه‌سازی با تقسیم زمان (TDD) یا Time Division Duplexing به هر باند تنها یک فرکانس برای هردو عملیات ارسال و دریافت داده‌ها اختصاص می‌دهند. در TDD همان‌طور که از نام روش بر می‌آید برای جلوگیری از تداخل داده‌ها با تقسیم و اختصاص زمان مشخص، در هر لحظه فقط یکی از عملیات‌های ارسال یا دریافت انجام می‌گیرد. در حقیقت با اختلاف زمانی در ارسال داده‌ها از / به دستگاه، ارتباط با دکل مخابراتی برقرار می‌شود.

۳۱ باند FDD در فرکانس‌های ۴۵۲ مگاهرتز تا ۳۶۰۰ مگاهرتز قرار دارد. به‌علاوه، ۱۲ باند TDD هم در بازه‌ی ۷۰۳ مگاهرتز تا ۳۸۰۰ مگاهرتز در نظر گرفته شده. طبیعتا فرکانس‌های بالاتر دست‌یابی به سرعت بالاتر را ممکن می‌کنند؛ درحالی‌که فرکانس‌های پایین با قربانی کردن پهنای باند، حوزه‌ی پوشش و نفوذ گسترده‌تری دارند. برای این کانال‌ها معمولا ۱۰ تا ۲۰ مگا هرتز پهنای باند لحاظ می‌کنند؛ اگرچه تقسیم آن‌ها به بخش‌های کوچک‌تر ۱٫۴، ۳ و ۵ مگاهرتز هم مرسوم است.

برای ارایه‌ی LTE در آمریکای شمالی، اروپا و قسمت‌هایی از آسیا، روش FDD استفاده می‌شود. TDD در چین، هند و بعضی مناطق دیگر به کار می‌رود تا بتوانند به کاربران بیشتری در هر باند خدمات دهند.

به همین خاطر اگر قصد دارید از کشور دیگری تلفن هوشمند تهیه کنید حتما باید به باندهای پشتیبانی شده‌ی آن دقت کنید.

LTE از دو مسیر رادیویی مجزا برای ارسال و دریافت از دکل مخابراتی به دستگاه و بالعکس استفاده می‌کند. به هنگام دریافت از شیوه‌ای موسوم به OFDMA (تقسیم متعامد بسامد با دسترسی چندگانه) استفاده ‌می‌شود که به‌‌صورت چند ورودی، چند خروجی طراحی شده.
 در این حالت برای افزایش سرعت شبکه، حداقل به دو آنتن نیاز خواهد بود. استاندارد LTE را اصطلاحا ۴ در ۴ پیاده‌سازی می‌کنند که عدد اول تعداد آنتن‌های ارسال و دومی آنتن‌های دریافت را نشان می‌دهد.

برای ارسال (از دستگاه به دکل) از سیگنال‌های SC-FDMA یا تقسیم بسامد تک حامل با دسترسی چندگانه استفاده می‌شود. این سیگنال به دلیل نرخ قله به میانگین بهتر، برای ارسال مناسب‌تر است.

سرعت آن حدود 21 مگابیت بر ثانیه است. در بسیاری از نسخه های آندروید علامت H+ را می بینید اما در آندروید 4.4 به صورت "H" نمایش داده می شود. با H+ به آسانی می توانید ویدیوهای HD را تماشا کنید.

کمی از HSDPA+ کندتر است و سرعت آن حدود 7.2 مگابیت بر ثانیه است. حداقل سرعتی است که با آن می توانید ویدیوهایی با کیفیت HD را بطور مناسبی تماشا کنید و همچنین وبگردی و گوش دادن با اینترنت نیز با این سرعت مناسب است.

شبکه های 3G نخستین شبکه هایی بودند که با سرعتی تا حدود 2 مگابیت بر ثانیه از تماس تصویری پشتیبانی کردند. با ظهور نسل سوم در اوایل سال 2000 شاهد شکوفایی قابلیت های جدید برای تلفن های همراه بودیم.

به آن 2.75G هم می گویند و سرعت آن تا 384 کیلوبیت بر ثانیه می رسد و اگر شخص صبوری باشد می توانید از آن برای وبگردی کردن استفاده کنید. نکته جالب درباره فناروی EDGE این است که این فناوری پس از 3G ارائه شد و این در حالی است که سرعت آن از 3G به مراتب کمتر است.

GPRS کمی از استاندارد GSM سریع است و نخستین شبکه ای بود که قابلیت اتصال داده را فراهم کرد. به همین دلیل جی چی آر اس را 2.5G می نامند یعنی بهبودیافته ی 2G. سرعت اتصال داده ی آن حدود 115 کیلوبیت بر ثانیه است که چانچه اتصال پایداری داشته باشید و همچنین صبوری به خرج دهید برای بارگذاری کردن یک صفحه وب ساده مناسب است.