کره‌ی شمالی؛ کشور عجیبی که در طول سال، خبرهای جالبی در مورد نحوه‌ی اداره آن منتشر می‌شود. سال گذشته بعد از اکران فیلم سینمایی Interview، شرکت «سونی پیکچرز» اعلام کرد که توسط دولت کره شمالی مورد حمله‌ سایبری قرارگرفته است، از همان زمان این کشور توسط آمریکا تحریم شد و  دسترسی نامحدود خود به اینترنت را از دست داد.

اگر از موفقیت‌های بالای این کشور در به دست آوردن فنّاوری هسته‌ای بگذریم، کره‌ی شمالی یکی از محروم‌ترین کشور‌های دنیا به لحاظ تکنولوژیکی محسوب می‌شود. با اینکه در این کشور اینترنت وجود دارد اما فقط مقامات بلندمرتبه نظام، می‌توانند از آن استفاده کنند

محدودیت بیشتر برای امنیت بیشتر
کره شمالی اجازه‌ی دسترسی عمومی به اینترنت را نمی‌دهد و قوانین سخت‌گیرانه‌ای در این باره دارد. این قوانین نه تنها برای شهروندان کره‌ی شمالی، که برای سران کشورهای خارجی یا سایرینی که از این کشور بازدید می‌کنند هم صدق می‌کند. بنا بر ادعای کمیته‌ی حمایت از روزنامه‌نگاران، کره‌ی شمالی بیشترین سانسور را در تمام زمینه ها بین کشور جهان انجام می‌دهد.

ممنوعیت استفاده از تلفن‌ همراه

در سال ۲۰۰۴، پیونگ‌یانگ هر گونه تلفن همراه تجاری یا خصوصی و اساسا هر استفاده‌ای از تلفن همراه را ممنوع اعلام کرد. با همه‌گیر شدن و پیشرفت انواع تلفن‌های هوشمند و فناوری اطلاعات، دولت کره‌ی شمالی این فنّاوری جدید را نوعی طغیان در نظر گرفته  و شهروندانش را از دسترسی به آن محروم کرد.

گورستانی فناوری

حالا دیگر همان دسترسی هم که به اینترنت هست، بسیار محدود است. بنا بر جدیدترین گزارش نیویورک‌ تایمز، تنها ۱۰۲۴ آی‌پی آدرس در کره‌ی شمالی مورد استفاده قرار می‌گیرند. بیشتر این آی‌پی‌ها هم البته در فضای کوآنگ‌میونگ (اینترنت کنترل شده‌ی ملی کره‌ی شمالی) حضور دارند. تعداد موارد رسمی‌ای که از گستره‌ی بزرگ‌ترین از اینترنت استفاده می‌کنند، رقمی بسیار کمتر از این است.

پیشرفت کم در دسترسی آزاد به اطلاعات
ارتباطات اینترنتی کره‌ی شمالی در وهله‌ اول توسط شرکت «استار جوینت ونچر» که حاصل همکاری اداره‌ی پست و ارتباطات پیونگ‌یانگ و گروهی در تایلند بود، حاصل‌ شده است. اما دسترسی مقامات بالای حکومت از جمله رهبران حزب و «کیم جونگ اون» به اینترنت از طریق ارتباطاتشان با چین امکان پذیرفته است.

اولین امکان دسترسی به یک وبسایت متصل به سرور با ارتباط مستقیم به اینترنتی بزرگ‌تر در اختیار بنگاه رسمی خبر کشور است که البته می‌تواند در دسترس هر کسی با این آی‌پی آدرس قرار گیرد. خبرنگاران کشور هم گهگاه امکان کمی دسترسی بیشتر را دارند، اما در سایر زمان‌ها، آنها نیز از همان حد و حدود دیگران پیروی می‌کنند.

اتفاقات پیرامون فیلم Interwive

محرومیت جدید از دسترسی به اینترنت در این کشور، واکنشی به یک حمله‌ی درون سرویسی و یک حمله‌ی سایبری یا به بیان بهتر یک خرابکاری سایبری علیه  شرکت سونی بود. طبق گفته‌ی نیویورک تایمز، این حرکتی سریع و کثیف علیه دسترسی کره‌ی شمالی بود که با صرف هزینه و وقت زیاد این کشور توانست دوباره کنترل امور را در دست بگیرد.

خرابکاری با عواقب وسیع
گذشته از مسئله خرابکاری سایبری از آنجایی که استفاده‌کنندگان اینترنت در کره شمالی مانند شهروندان آمریکایی در فیلم «مصاحبه» نبودند عدم دسترسی شهروندان به اینترنت در کره‌ی شمالی مسئله‌ی متفاوتی بود. چرا که فقط افراد بخصوصی در پیونگ‌یانگ اینترنت را در اختیار دارند و این موضوع هم فقط روی آنها تأثیر می‌گذراد. مردم معمولی کره‌ی شمالی از اتفاقاتی که افتاده بود اصلا باخبر هم نشدند.

با اینکه مربوط بودن مشکل اینترنت کره‌ی شمالی به تحریم‌های امریکا در هاله‌ای از ابهام باقی مانده، اما این موضوع حداقل به مردم نشان داد که قدرت کره‌ی شمالی زمانی که بحث بر سر شبکه‌ی جهانی اینترنت باشد، تا چه میزان ناچیز است.

چنگ زدن به ناچیزها
ممکن است پیونگ‌یانگ برای مدتی به اینترنت ملی کره‌ی شمالی و اینترنت وسیع‌تر برای مصارف رسمی دسترسی منظم داشته باشد، اما شهروندانش به هر حال از چنین چیزی محرومند.